Εφημερίδες

Το βιβλίο του Ερίκ Φοτορινό «Mon tour du «Monde»» (εκδόσεις Gallimard) είναι το αυτοβιογραφικό χρονικό των 25 χρόνων (1986-2011) του δημοσιογράφου στη γαλλική εφημερίδα με το παγκόσμιο κύρος. Ο Φοτορινό ξεκίνησε ως χρηματιστηριακός συντάκτης (του χρηματιστηρίου αξιών προϊόντων και πρώτων υλών), πέρασε από διάφορους τομείς, έγινε μεγάλος ρεπόρτερ (grand reporter) και διακρίθηκε στην ερευνητική δημοσιογραφία, για να αναδειχθεί, μέσα από το πολύπλοκο σύστημα ψηφοφοριών αυτής της αυτοδιαχειριζόμενης εφημερίδας, σε διευθυντή της. Είναι ο διευθυντής στα χέρια του οποίου «έσκασε» η μεγάλη κρίση του «Monde» –η κρίση που παραλίγο να κοστίσει τη «ζωή» της εφημερίδας των γαλλικών ελίτ αλλά και των γαλλόφωνων διεθνών ελίτ. Διαβάζοντας τα κεφάλαια για την κρίση (που καλύπτουν μεγάλο μέρος αυτού του βιβλίου των 536 σελίδων) αναγνώρισα, τηρουμένων των αναλογιών, πολλές πτυχές και όψεις της κρίσης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.

Ο «Monde» βρέθηκε σε κρίση υπερδανεισμού και άμεσης ανάγκης ανακεφαλαιοποίησης. Μετά από μια μεγάλη περίοδο ανάπτυξης και εξαγορών, που μετέτρεψαν τον όμιλο Monde σε γίγαντα με πήλινα πόδια, η εφημερίδα και ο όμιλος δεν μπόρεσαν να κάνουν τις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις για να αντιμετωπίσουν την κρίση του Τύπου (κρίση τεχνολογίας) που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση των κυκλοφοριών και την τεράστια απώλεια διαφημιστικών εσόδων. Διευθυντής στην εποχή του γιγαντισμού ήταν ο Ζαν-Μαρί Κολομπανί, που τον γνωρίσαμε κι εμείς, καθώς για κάποιο διάστημα ήταν μέλος του ΔΣ του ΔΟΛ.

Η ανακεφαλαιοποίηση της εφημερίδας ήταν σχεδόν μυθιστορηματική υπόθεση (και ο Φοτορινό –που είναι και πολύ καλός συγγραφέας –την περιγράφει εξαιρετικά). Η «προδοσία» των τραπεζών και τα παιχνίδια τους, τα παιχνίδια των υποψήφιων επενδυτών, η άμεση ανάμειξη της πολιτικής εξουσίας (εποχή Σαρκοζί) με στόχο την επιλογή επενδυτή που θα έκανε την εφημερίδα φιλοσαρκοζική, οι παρακολουθήσεις τηλεφωνημάτων στελεχών του «Monde» από τις μυστικές υπηρεσίες κ.ά. Οπως ξέρουμε, η εφημερίδα και η ανεξαρτησία της σώθηκαν από τους επενδυτές Πιερ Μπερζέ (μαικήνας), Ματιέ Πιγκάς (τραπεζίτης) και Ξαβιέ Νιέλ (κινητή τηλεφωνία) που είδαν τον «Monde» ως bien commun (δημόσιο αγαθό) και όχι σαν μια οποιαδήποτε επιχείρηση.