Επειτα από πρόσφατο σημείωμά μου για το «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» που επικρατεί σε πολλούς κινηματογράφους (χρήση κινητών τηλεφώνων, κουβεντούλα, φαγοπότι κ.λπ.), έλαβα ένα ευγενικό e-mail από αναγνώστες που ως ιδιοκτήτες κινηματογράφου –τον οποίο προσπαθούν να λειτουργήσουν με τον προσήκοντα σεβασμό κόντρα σε δυσκολίες αλλά και να επιβιώσουν, στόχοι που συχνά στην Ελλάδα του 2017 είναι αντίθετοι –ένιωσαν την ανάγκη να υπερασπιστούν τη δουλειά τους. Είχαν, σε μεγάλο βαθμό, δίκιο που ενοχλήθηκαν. Και εγώ ενοχλούμαι όταν ακούω να λένε πως όλοι οι δημοσιογράφοι είναι απατεώνες και διαπλεκόμενοι. Δεν είναι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Σε μια κοινωνία που σου δίνει άφθονους λόγους και όλα τα άλλοθι για να γίνεις λαμόγιο, γάιδαρος, μικρο- ή μεγαλοαπατεώνας, για να κάνεις ό,τι γουστάρεις («και άσε τους άλλους να κουρεύονται»), υπάρχουν και εκείνοι που επιμένουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, πληρώνοντας συχνά μεγάλο προσωπικό κόστος. Ηθελα εδώ και καιρό να γράψω για αυτούς, για τους (ας τους πούμε) Αλλους, τους ανθρώπους που επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο. Μου δίνουν τώρα μια πολύ καλή ευκαιρία οι φίλοι με τον κινηματογράφο που μου θύμισαν πως όταν με ευκολία τούς βάζω όλους σε ένα τσουβάλι, γίνομαι άδικος.
Οι Αλλοι, λοιπόν, ζουν ανάμεσά μας. Είναι ο ταξιτζής που φροντίζει να είναι καθαρό το ταξί του, αλλά και ο ίδιος, και να μη μυρίζουν σαν μουλάρι σε στάβλο. Που δεν ακούει ποδόσφαιρο στη διαπασών, σου μιλάει στον πληθυντικό, δεν καπνίζει στα μούτρα σου και δεν σε αφήνει όπου αυτός γουστάρει («Αν σε πάω απέναντι, θα πρέπει να κάνω ολόκληρο κύκλο για να φύγω») αλλά εκεί που θέλεις εσύ. Είναι ο εστιάτορας και ο πελάτης που σέβονται τον αντικαπνιστικό νόμο. Είναι ο γιατρός που σου δίνει απόδειξη γνωρίζοντας πως έτσι αναδεικνύεται στο απόλυτο κορόιδο του Ιατρικού Συλλόγου. Είναι ο οδηγός που φρενάρει για να περάσει ο πεζός και δεν γκαζώνει κορνάροντας.
Είναι ο επιβάτης που πληρώνει το εισιτήριό του και δεν περιμένει τη φιλεύσπλαχνη νοσταλγό τού «Δεν πληρώνω» να του δώσει το δικό της («Ισχύει για ακόμη δέκα λεπτά»), το οποίο της έχει ενεχειρίσει έτερος «σύντροφος» στο πλαίσιο του αγώνα «Τα τρένα ανήκουν στους τζαμπατζήδες». Είναι ο ιδιοκτήτης που καταβάλλει τα κοινόχρηστά του και δεν καταδικάζει τους υπόλοιπους ενοίκους, που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, να ζουν σε σπίτια-ψυγεία επειδή αυτός έχει βρει την κρίση ως δικαιολογία για να αβγατίσει το κομπόδεμά του. Είναι ο νοικάρης που όταν η κεντρική συνέλευση της πολυκατοικίας αποφασίζει να κλειδώνεται πάντα η κεντρική είσοδος δεν την αφήνει επίτηδες ορθάνοιχτη. Είναι ο δημόσιος υπάλληλος που επιμένει να εργάζεται με συνέπεια, σε ένα Δημόσιο που του δίνει διαρκώς ευκαιρίες να λουφάρει. Είναι ο συνδικαλιστής που παίρνει την εβδομαδιαία (!) συνδικαλιστική άδειά του για να διεκπεραιώσει υποθέσεις της αρμοδιότητάς του και όχι για να πάει για μπόουλινγκ. Είναι ο ιδιοκτήτης κινηματογράφου – θεάτρου που δείχνει τον σεβασμό του προς τους θεατές καθαρίζοντας με επιμέλεια την κόπρο του Αυγείου (χαρτομάντιλα, σακουλάκια από πατατάκια και μπουκάλια) που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι γαϊδουροθεατές. Είναι ο θεατής που σέβεται την κινηματογραφική αίθουσα που τον φιλοξενεί.
Οι Αλλοι είναι εκείνοι οι όλο και πιο δυσεύρετοι πολίτες που επιμένουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, που φροντίζουν, όχι μόνο να μην επιβαρύνουν τους συνανθρώπους τους, αλλά και να τους διευκολύνουν. Είναι οι (φοβάμαι) ολίγοι που με τη συμπεριφορά τους διασώζουν την τιμή της κοινωνίας μας, μίας κοινωνίας παρακμιακής και ασύδοτης που σε εκπαιδεύει για να γίνεις μικρός, ελάχιστος. Τους χαρακτηρίζουν θύματα, αυτοί όμως συμπεριφέρονται έτσι συνειδητά, από επιλογή, και όχι από αδυναμία, γεγονός που ακόμη και αν τους κάνει περίγελους της παρέας, τους (εκ προοιμίου) χαμένους, στην πραγματικότητα τους αναδεικνύει σε ιδανικούς πολίτες. Πολίτες με άποψη και θάρρος μέσα σε ένα σκηνικό κοινωνικού πολέμου όπου καλείσαι ή να υπομείνεις πολλά παίρνοντας απόφαση πως μπορεί να είσαι το θύμα, ο ριγμένος, ο άνθρωπος χωρίς δικαιώματα, ή να γίνεις και εσύ ένα ακόμη γομάρι που θα πατήσει πάνω σε όλους προκειμένου να κάνει εκείνο που γουστάρει. Οι Αλλοι, με την «εξωπραγματική» με τα σημερινά δεδομένα στάση τους, αρνούμενοι να υποταχθούν και επιμένοντας με γενναιότητα να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους σε έναν αναξιοπρεπή κόσμο, είναι οι σύγχρονοι ήρωες. Τους αξίζει μια καλύτερη κοινωνία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
