Η άποψη ότι το ΠαΣοΚ πρέπει να μείνει στην αντιπολίτευση για να βρει ξανά τα παλιά του μεγέθη δεν είναι κανούργια. Το 2012 υπήρχε μια ομάδα πρώην υπουργών, παπανδρεϊκών κατά κύριο λόγο, οι οποίοι ασκούσαν πιέσεις στον Ευάγγελο Βενιζέλο προκειμένου να μην συμπράξει στον σχηματισμό κυβέρνησης. «Το ΠαΣοΚ μόνο ως αντιπολίτευση στη ΝΔ θα γίνει ξανά μεγάλο», έλεγαν.
Η ομάδα αυτή έχει ενοποιηθεί ξανά μετά την ένταξη του ΚΙΔΗΣΟ στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και αποτελεί τον περίγυρο της Φώφης Γεννηματά.Οι δηλώσεις της επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε κυριακάτικο έντυπο ούτε παρερμηνεύτηκαν ούτε αποδόθηκαν λάθος, όπως μεταδίδει η Χαρ. Τρικούπη. Η κυρία Γεννηματά είπε αυτά που πιστεύει και αυτά που πιστεύουν αρκετοί στο κόμμα της. Ότι τώρα θα θερίσουν όσους περισσότερους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ μπορέσουν και με αυτή τη σοδειά είτε θα παίξουν σε τρίδυμο, με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε θα οδηγήσουν τη χώρα σε νέες εκλογές, στις οποίες θα ισχύσει η απλή αναλογική. Το πιθανότερο είναι να επέλθει χάος και ακυβερνησία αλλά το ΠαΣοΚ το συμφέρει η απλή αναλογική, όπως κυνικά το έθεσε η κυρία Γεννηματά.
Εχει το ΠαΣοΚ, το κόμμα που κυβέρνησε επί σαράντα χρόνια και έβαλε την υπογραφή του στα δύο από τα τρίαμνημόνια, το ηθικό δικαίωμα να προκαλέσει τέτοια ανήκεστο βλάβη, με γνώμοναμόνο το κομματικό του συμφέρον και την αύξηση των ποσοστών του; Μπορεί να παίξει τον ρόλο που έπαιξαν ο Τσίπρας και ο Κουβέλης τον Μάιο του 2012; Παρεμπιπτόντως, το εκλογικό όφελοςήταν το επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα όταν προσπαθούσε να δελεάσει τα μικρότερα κόμματα να στηρίξουν την απλή αναλογική. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι την καταψήφισαν.
Τώρα όμως με τις πρώτες πνοές του δημοσκοπικού αέρα επέστρεψε η παλαιά πασοκική αλαζονεία. Μεταξύ πρώτης και δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης πολλά μπορεί να συμβούν. Π.χ να συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ από θέση ισχύος να προχωρήσει στη συνεργασία που οραματίζεται ο Νίκος Φίλης-αν κι αυτός πιστεύει ότι θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ το πάνω χέρι. Η ακόμα καλύτερα να σχηματιστεί κυβέρνηση ΠαΣοΚ – ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον την ευνοούν τα ποσοστά των δύο κομμάτων. Η ΔΗΜΑΡ άλλωστε το είπε καθαρά, αναλογιζόμενη «τα παραδείγματα κυβερνήσεων συνεργασίας στην ΕΕ της Κεντροαριστεράς με τη ριζοσπαστική Αριστερά, με πιο πρόσφατο παράδειγμα της Πορτογαλίας, θεωρούμε ότι ως προϋπόθεση μιας ανάλογης συνεργασίας και στην Ελλάδα την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και την ήττα της αλαζονείας του ΣΥΡΙΖΑ».
Η κυρία Γεννηματά δύο ενδεχόμενα απορρίπτει: Την συνεργασία με τη ΝΔ και τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Οπότε αν σχηματιστεί αυτή η αριστερή κυβέρνηση ποιός (ή ποιά) θα αναλάβει τα ηνία της χώρας;
Το ΠαΣοΚ γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιβάλλει τη συνεργασία της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προτάσσει την ιδέα της εθνικής συνεννόησης για να κερδίσει χρόνο, γιατί κάποια στιγμήη κυρία Γεννηματά θα κληθεί να απαντήσει καθαρά στο ερώτημα των μετεκλογικών συνεργασιών και αν πρέπει η χώρα να έχει κυβέρνηση ή αν θα στροβιλίζεται στο χάος αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων.
Προς το παρόν η κυρία Γεννηματά νοικοκυρεύει τον οίκο της. Εχει διασφαλίσει από την ΔΗΜΑΡ και τον Γιώργο Παπανδρέου την επανεκλογή της, δια βοής, στο συνέδριο του Ιουνίου. Αποξενώνει όσους δεν έχουν ευθείες αναφορές η δεν συντάσσονται πλήρως με το ΠαΣοΚ, όπως οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, ο Σπύρος Λυκούδης, ανεξάρτητοι βουλευτές. Πνέει μένεα κατά της πρωτοβουλίας «Ώρα Αποφάσεων» και του Ποταμιού. Πολλοί αναρωτιούνται αν σπρώχνει στην έξοδο τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και ακόμα περισσότεροι δεν μπορούν να καταλάβουν πώς συνδυάζονται αυτά με τις εξαγγελίες για διεύρυνση, συνεννόηση, και συναίνεση. Το ΠαΣοΚ αντί να αξιοποιήσει μια ιστορική ευκαιρία για να ενώσει την παράταξη και να ανανεώσει τη φυσιογνωμία του, επιστρέφει με φόρα στον χειρότερο εαυτό του.
