Αρκετοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, (πάντως όχι εσωκομματικοί), αξιολογούν την πρόταση του Νίκου Φίλη για συνεργασία «ακόμη και με το βρώμικο ΠΑΣΟΚ», ως απόπειρα ρήγματος, στη συνοχή του κυβερνώντος κόμματος. Πρόκειται για μεγάλη πλάνη και αυταπάτη, που ευτυχώς έπαυσε να βαυκαλίζει και τον πιο αφελή οπαδό του ΠΑΣΟΚ.
Ευτυχώς, τόσο η Φώφη Γεννηματά, όσο και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποδοκίμασαν την με ύβρεις απόπειρα προσεταιρισμού του ΠΑΣΟΚ, από τον πρώην υπουργό Παιδείας και ξεκαθάρισαν, ότι οι επιτελείς του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, ας ξεχάσουν μια για πάντα, όχι μόνον την προσφυγή για την πολιτική τους σωτηρία, στο … «βρώμικο ΠΑΣΟΚ», αλλά και την αηθέστατη, κατά νουν απόπειρα, να στρατολογήσουν και νέους γενίτσαρους από τις τάξεις του σημερινού ΠΑΣΟΚ.
Και τώρα λίγα λόγια, για την αμετροέπεια του πρώην υπουργού Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ. «Λόγια μεγάλων ανδρών» (τα θυμάστε αυτά τα βιβλία που τα πουλούσαν στα πανέρια των εμποροπανηγύρεων): «Συνεργασία ακόμη και το βρώμικο ΠΑΣΟΚ». Την απάντηση σ’ αυτό το ανισόρροπο παραλήρημα ήδη την έχει δώσει από τη στήλη του στα «ΝΕΑ» ο Ι.Κ. Πρετεντέρης: «Αφού το θεωρείς βρώμικο γιατί προτείνεις να συνεργαστείτε μ’ αυτό»; Στην απάντηση, ίσως ισχύει το «απορία ψάλτου βηξ…».
Από μια άποψη, η ασυγχώρητη αυτή ύβρις του πρώην υπουργού Παιδείας έχει και το ευεργετικό της αποτέλεσμα: Άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, από τον οποίο ξεπηδούν οι αναμνήσεις του «Βρώμικου ’89». Έργα και ημέρες του κατ’ ευθείαν γραμμήν ανιόντος προγόνου του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του Συνασπισμού της Αριστεράς και της … Προόδου. Η λέξη «βρώμικο» έχει λοιπόν την πατρότητά της. Την χρησιμοποίησε επιτυχέστατα, σε μεγάλη έρευνα των «Νέων», ομάδα συντακτών, που την συντόνιζε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, με τον τίτλο «Το βρώμικο ’89».
Με δυο λόγια λοιπόν, το χρονικό εκείνο των μπαμπάδων και των μαμάδων του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν άλλο τι, από την διεθνώς ανεπανάληπτη πρωτοτυπία της συμμαχίας, ή άλλως πως, του «ματωμένου γάμου» της τότε Δεξιάς με την κατ’ επίφασιν τότε «Αριστερά» για την ανατροπή ενός φύσει ταξικού συμμάχου του ΣΥΝ, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ.
Από την παρά φύσιν αυτή συνεύρεση των δύο άκρων, προέκυψε η εκλεκτική τους συγγένεια, δηλαδή του μίσους, κατά των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. Ο μεν ΣΥΝ, με τη συμπεριφορά του αυτή ήθελε, πάση θυσία, να ικανοποιήσει τους δογματικούς κομμουνιστές, που περίμεναν μια τιμωρία του ΠΑΣΟΚ, που το θεωρούσαν «ιμάντα έλξεως του καπιταλισμού», σύμφωνα με τον Β.Ι. Λένιν, με το αιτιολογικό, ότι τους «έκλεβε τις ψήφους». Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Πού το βρήκαν γραμμένο οι του ΣΥΝ, γιατί όχι και του ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι ψήφοι του λαού είναι ιδιοκτησία τους;
Η ερμαφρόδιτη ανεύρεση ΣΥΝ-ΝΔ του 1989-1993 ίσως ανάγεται και σε ανάλογα χρονικά του 1965-1967 όταν οι φιλομοναρχικοί-φιλοδικτατορικοί «αποστάτες» της Ενώσεως Κέντρου συμπορευόμενοι με τους παραστρατιωτικούς ακροδεξιούς θύλακες του ΙΔΕΑ έστρωναν το χαλί για να περάσουν πάνω από αυτό οι ερπύστριες των Συνταγματαρχών. Καλό είναι, για λόγους κατευνασμού των διχαστικών παθών, να ρίχνονται στη γιάτρισσα λήθη παρόμοιες φιλέριδες προδιαθέσεις. Όμως το να υπενθυμίζονται παρενθετικά ανάλογες πορείες στα διαλυτικά ναρκοπέδια του Διχασμού, ίσως αυτό να λειτουργεί ως διορθωτική πυξίδα, για το κοινό συμφέρον.
Από την άποψη αυτή κρίνεται απαραίτητη η υπόμνηση ότι η νεκρανάσταση των βρυκολάκων του Διχασμού μέσα από την παρά φύσιν συνεύρεση ΣΥΝ-ΝΔ το 1989 γύρισε θανατηφόρο μπούμερανγκ για τον ΣΥΝ;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που σύρθηκε άνανδρα στην αήθη σκηνοθεσία του Ειδικού Δικαστηρίου από τον οιωνεί πολιτικό εισαγγελέα Ν. Κωνσταντόπουλο (μπαμπά της Ζωίτσας), όχι μόνον απηλλάγη από τις στημένες «κατηγορίες» ΝΔ-ΣΥΝ, αλλά και επανήλθε πανηγυρικά στην πρωθυπουργία, με τη λαϊκή ετυμηγορία του 1993, που λειτούργησε ως και μια επιπλέον λαϊκή επιλογή υπέρ του «κατηγορούμενου». Παράλληλα με την δικαστική εκείνη απόφαση το λαϊκό περί Δικαίου αίσθημα λειτούργησε και με την παραδειγματική εκλογική τιμωρία των κατηγόρων του ΣΥΝ, που αποκλείσθηκε από το Κοινοβούλιο στις εκλογές του 1993 διότι δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει ούτε το 3% των ψήφων για την είσοδό του στην Εθνική Αντιπροσωπεία.
Κλείνει λοιπόν, ως διορθωτική πυξίδα, η παρένθεση αυτή, με τη μεγάθυμη συμπεριφορά του Ανδρέα Παπανδρέου, αμέσως μετά την επανεκλογή του το 1993, με την εντολή του, να τεθεί στο αρχείο ο φάκελος του εις βαθμόν κακουργήματος σκανδάλου ΑΓΕΤ-Ηρακλής-ιταλική Καλτσεστρούτσι, με βασικό κατηγορούμενο τον πρώην κατήγορό του, τον Κων. Μητσοτάκη… Και εδώ ακριβώς δικαιώνεται ο Σωκράτης μέσα από τα κείμενα του Πλάτωνος στον «Κρίτωνα» με τη φράση «Αδικούμενον τινά ου δει ανταδικείν».
Ειλικρινά, είναι λυπηρό να στρέφεται αυτό το σημείωμα εναντίον της ασυμβίβαστης αμετροέπειας με το ήθος ενός όντως αγαπητού συναδέλφου. Φίλος ο κάθε Νίκος, αλλά φιλτάτη και η αλήθεια. Παρόλα αυτά έχουμε την πεποίθηση ότι ο Νίκος Φίλης θ’ ανακαλέσει αυτή τη λέξη (βρώμικο), που στρέφεται υβριστικά όχι μόνον κατά της ηγεσίας μιας από τις σημαντικότερες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις του Μεταπολέμου, αλλά και κατά του Εκλογικού Σώματος, που με ποσοστά από 43% έως 48% ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση σε 6 βουλευτικές περιόδους!
Τελικά ας ξεκαθαρίσουμε, ότι δεν μας συνδέει κανένας οργανικός σύνδεσμος ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με τη ΝΔ, αλλά ούτε και με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, ή και με την απαράδεκτη δυστοκία της εκκολαπτόμενης ευρύτερης συμμαχίας των Σοσιαλδημοκρατικών Δυνάμεων. Οι πεποιθήσεις μας, δεν το κρύβουμε, είναι δημοκρατικές, αλλά και κομματικά αδέσμευτες. Αυτό όμως δεν μας δεσμεύει ν’ αποσιωπούμε οποιαδήποτε θετικά σημεία, στην πολιτική πρακτική όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων. Όταν όμως κάποιες δυνάμεις δεν βοηθούν οι ίδιες τον εαυτό τους, με το καλό παράδειγμα, τότε περιττεύει ο οποιοσδήποτε επαινετικός σχολιασμός…
