Το επταήμερο του Διόδωρου

Τα μάζεψα και γύρισα πίσω. Να πω ότι έχω πάθει πολλαπλά εγκεφαλικά και δεν ξέρω αν είμαι ζωντανός ή νεκρός; Δεν είναι αλήθεια, είμαι ολοζώντανος. Αλλά, να, καθώς την περασμένη εβδομάδα μάζευα τα πράγματά μου, δυο-τρεις φάκελοι όλα κι όλα, ένιωθα σαν εκείνους τους ευνούχους στον Τελευταίο Αυτοκράτορα του Μπερτολούτσι: όταν τους έδιωχναν από τα ανάκτορα, έπαιρναν μαζί τους, μέσα σε δερμάτινα σακουλάκια, τα αρχιδάκια τους που τους τα είχαν κόψει όταν τους είχαν ευνουχίσει, παιδιά τότε. Επρεπε να τα κρατάνε σε όλη τους τη ζωή για να τους θάψουν με αυτά, όπως οι γυναίκες κάποτε κρατούσαν το νυφικό τους φόρεμα για να τους φορέσουν σάβανο όταν πεθάνουν. Είναι ευνουχισμός και το γράψιμο, πώς να το κάνουμε. Οι πραγματικοί άντρες τσακώνονται, βρίζουν, μεθάνε, χαρτοπαίζουν, πολεμάνε, κυνηγάνε γυναίκες, κάνουν πολιτικές διαπραγματεύσεις, σιχαίνονται τους τεχνοκράτες, τους λόγιους και τους γραφιάδες –να, σαν τον Τραμπ και κάτι δικούς μας είναι οι άντρες.

Οταν λοιπόν ο γραφιάς μαζεύει το στικάκι του με τα αρχεία του υπολογιστή του, κάτι επιστολές από την εποχή που δεν υπήρχαν ημέιλ, μολύβια, γόμες και σημειώσεις από την εποχή που δεν υπήρχαν ψηφιακά γραψίματα –όταν τα μαζεύει αυτά και φεύγει, μαζεύει όλα αυτά που του στέρησαν τον ανδρισμό του.

-Πάλι στην Αθήνα λοιπόν, πάλι στο κυψελιώτικο αρχιπέλαγος, πάλι πίσω στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου. Και τα βρήκα όπως τα άφησα: οι συριζανελαίοι έχουν την εξουσία αλλά δεν κυβερνούν –ισχυρίζονται το αντίθετο για να μας μπερδεύουν.

Εξουσία σημαίνει πως μπορούν να ρίξουν τη χώρα στα βράχια ό,τι ώρα θέλουν: μπορούν να μην υπογράψουν την αξιολόγηση, ας πούμε. Εξουσία σημαίνει πως μπορούν να μας βάλουν και άλλους τόσους φόρους, να διορίζουν όσους και όπου θέλουν, να εκμηδενίσουν τις καταθέσεις μας επειδή κάποια τράπεζα θα φαλιρίσει, να δίνουν δημόσια έργα στους δικούς τους εργολάβους, να παραγγέλνουν όπλα, να συναντιούνται με τους Ρότσιλντ και να συζητάνε για το δημόσιο χρέος, ακόμα και αν δεν ξέρουν καν τι είναι «ομόλογο»: πότε ο Αλέξης Τσίπρας ευνουχίστηκε και απέκτησε γνώσεις τεχνοκράτη οικονομολόγου;

Να κυβερνάς, σημαίνει να λειτουργεί η χώρα: να ξέρεις τι θα ξημερώσει αύριο, τι μισθό θα πάρεις, τι φόρους θα πληρώσεις, ποιοι είναι οι κανόνες. Να ξέρεις ότι μπορείς να πας στη δουλειά σου χωρίς να σε εμποδίσουν τρακτέρ ή διαδηλωτές, ότι μπορείς να αποταμιεύεις χωρίς να φοβάσαι κουρέματα, ότι τα λεωφορεία και τα τρένα φθάνουν στην ώρα τους, ότι το νοσοκομείο θα έχει κρεβάτι και φάρμακα αν σου τύχει αναποδιά, ότι θα μπορείς να διαβάζεις την εφημερίδα που θέλεις ή να βλέπεις τον σταθμό που σου αρέσει –και όχι αυτόν που θέλει ο Νίκος Παππάς.

Εδώ έχουμε εξουσία –αυτή που γίνεται ορατή σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν κρίνεται η ζωή μας, η αξιοπρέπειά μας, τα όποια αγαθά μας. Οπως σε πολέμους ή μεγάλες φυσικές καταστροφές. Δύο χρόνια τώρα οι συριζανελαίοι μάς κρατάνε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με την ψυχή στο στόμα, χωρίς καμιά απολύτως βεβαιότητα για το αύριο. Γιατί αυτό που ξέρουν και θέλουν να κάνουν είναι να ασκούν εξουσία, όχι να κυβερνούν τη χώρα και την καθημερινότητά μας.

Για τούτο ο Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM αποκάλεσε την Ελλάδα «ειδική περίπτωση» –για δεύτερη φορά από την αρχή του χρόνου. Σε όλες τις άλλες χώρες (Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος, Πορτογαλία) τα μνημονιακά ή παραπλήσια προγράμματα ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Μόνο σε εμάς αποδείχθηκαν λάθος οι συνταγές –γιατί εκτός από τους αριθμούς για δημοσιονομικά ελλείμματα, ύφεση, ανεργία, υπάρχουν και οι πολιτικοί· που στην πρώτη μνημονιακή πενταετία δεν ήθελαν καμιά αλλαγή που να μην τους συμφέρει –στη διετία που διανύουμε, οι πολιτικοί θέλουν αλλαγές που να φέρουν κράτος και κοινωνία στα μέτρα τους. Για να μπορούν να ασκούν εξουσία με όρους κατάστασης εκτάκτου ανάγκης –όσοι νοιάζονται για την κανονικότητα είναι ευνούχοι, τεχνοκράτες, γραφιάδες που δεν ξέρουν άλλο από το να γράφουν σε ημερολόγια τα παράπονά τους.

-Δεν τους νοιάζει λοιπόν αν τη μία ο Χουλιαράκης δηλώνει «Καλύτερα να κλείσουμε μια κακή συμφωνία σήμερα… Θα μπούμε σε μεγάλους μπελάδες αν καθυστερήσουμε» και την άλλη το Μαξίμου ξεκαθαρίζει «το πώς θα κλείσει η αξιολόγηση είναι το ίδιο σημαντικό με το πότε θα κλείσει» –δεν τους νοιάζουν οι αντιφάσεις διότι η εξουσία είναι αναίσχυντη, δεν θεωρεί πως έχει να δώσει λόγο σε κανέναν.

-Αλλά δεν θα τους περάσει: ο Τραμπ έκανε αυτό που υποσχόταν ο Αλέξης Τσίπρας: με ένα διάταγμα με ένα μόνο άρθρο εφάρμοσε το πρόγραμμά του για τη μετανάστευση –και τα δικαστήρια του το έτριψαν στα μούτρα, του εξήγησαν πως δεν μπορεί να ασκεί εξουσία, πρέπει να κυβερνήσει. Εδώ οι δικοί μας ιμιτασιόν Τραμπ δεν είχαν καν το κουράγιο για κάτι τέτοιο.

Γιατί κατά βάθος είναι ευνούχοι σαν εμάς που κοροϊδεύουν: το πολιτικό κόστος μετρούν, τι ψηφουλάκια θα μαζέψουν, τι ψηφουλάκια θα χάσουν. Αλλά δεν έχουν άλλον τρόπο να φερθούν πέρα από τον εξουσιαστικό –έτσι έκαναν οι ήρωές τους, κομμουνιστές και τριτοκοσμικοί δικτάτορες, αυτούς προσπαθούν να μιμηθούν.

Ιμιτασιόν σε όλα –ευτυχώς φυσικά, αλλά μας ταλαιπωρούν, μας μαυρίζουν τη ζωή, μας σπάνε τα νεύρα· για να νομίζουν ότι οι ίδιοι είναι κάτι άλλο, πολύ σπουδαίο, αυτό που ονειρεύονταν να γίνουν στην αφελή νεότητά τους. Εκαναν χιλιάδες ασχημίες στη ζωή τους αλλά πιστεύουν πως δεν μετράνε: το σύστημα φταίει, η επιβίωση, οι ίδιοι παραμένουν αγνοί επαναστάτες.

-Μας έχουν κάνει τόσο χάλια ώστε ούτε η τύχη δεν μας χαμογελά: στην Κύπρο συμπληρώθηκε το δελτίο του Τζόκερ που κέρδισε τα 16 εκατομμύρια. Αλλά ο τυχερός είναι άτυχος: θα πρέπει να αρθούν τα κάπιταλ κοντρόλ για να πάρει τα λεφτά του, να τα χαρεί. Ως τότε θα δυστυχεί περισσότερο από εμάς γιατί κινδυνεύει να χάσει περισσότερα.

-Εγώ, δεν φοβάμαι τίποτα, ημερολόγιό μου: ένα δερμάτινο σακουλάκι έχω όλο και όλο με ένα στικ μόνο μέσα, τα χαρτιά τα έβαλα σε συρτάρια. Δεν θα κουραστώ να το πηγαινοφέρνω και ούτε ντρέπομαι που θα με θάψουν μόνο με αυτό για περιουσία.

γραμματοκιβώτιο

diodorus@tovima.gr