Ακόμη και στις χειρότερες περιόδους του κοινοβουλευτικού βίου στην Ελλάδα, οι βουλευτές δεν είχαν πέσει τόσο χαμηλά ώστε να παράγουν υλικό για θεατρικά μονόπρακτα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας. Πολιτικοί αρχηγοί και βουλευτές – όλων των κομμάτων – αντάλλασσαν κατηγορίες με σχετική ευπρέπεια. Οι καβγάδες στο κοινοβούλιο είχαν, τουλάχιστον, και λίγο χιούμορ.
Χαρακτηριστική, π.χ., είναι η περίπτωση του γραφικού βουλευτή ο οποίος ξεκινώντας από τα πίσω καθίσματα της Βουλής έφτανε στα μπροστινά έδρανα «γαβγίζοντας» εναντίον των αποστατών.
Αντίστοιχη ήταν, χρόνια αργότερα, η ενέργεια του εξ Ηπείρου δεξιού βουλευτή ο οποίος προσπάθησε να αρπάξει την κάλπη.
Σε άλλες εποχές, οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έδιναν το δικαίωμα να τους κατηγορούν ότι υπερβάλλουν ή ότι συκοφαντούν τους αντιπάλους τους. Οι βαρύτερες φράσεις υπαινικτικού λόγου ήσαν αυτές του Γεωργίου Παπανδρέου («Ποιος είσαι εσύ, στρατηγέ Καρδαμάκη, ανάξιε ηγέτα του στρατεύματος…») και του Κωνσταντίνου Καραμανλή («Εναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του»).
Ολα αυτά πρέπει να προβληματίσουν την πολιτική ηγεσία της χώρας. Στις Βρυξέλλες, οι αλληλοκαταγγελίες δρουν ως λίπασμα της σκανδαλολογίας εναντίον της Ελλάδας.
