Ιστορική συνέπεια

Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται*

Η εξέλιξη της διαδικασίας για επίλυση του Κυπριακού προβλήματος συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία. Επί 10ετίες, ευρίσκεται σε «εξαιρετικά κρίσιμη καμπή», είναι γεγονός ότι δεν απουσιάζει ποτέ από τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και των πρώτων ειδήσεων στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις της Κύπρου αλλά συνάμα παρουσιάζει μία εκπληκτική στασιμότητα. Εκτός, δηλαδή, από πολιτικό, παριστά και φυσικό παράδοξο διότι δημιουργεί ένα νέο αξίωμα στη μηχανική «Ταχύτης + Εξελίξεις = Ακινησία».

Βέβαια αν δει κανείς λίγο πίσω από τις γραμμές θα διαπιστώσει πως, όλα αυτά τα χρόνια των «διαπραγματεύσεων» έχουν επιτύχει στόχους επεκτατικούς, ΜΟΝΟΝ οι Τούρκοι μέσω των εγκαθέτων τους. Μας σώζει μέχρι στιγμής, το γεγονός ότι τουλάχιστον ισχύει η αρχή «Τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί, αν δεν συμφωνηθούν όλα».

Το τελευταίο παραλήρημα του θεωρουμένου ήπιου ηγέτη, πλην όμως «Εξοχότατου Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» είναι τόσο εκκωφαντικό που μπορεί να αφυπνίσει και εκ γενετής κωφούς.

Διεκδικεί ιδιότητα κανόναρχου της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας! Ποιος; Αυτός που στηρίζεται στις λόγχες του στρατού κατοχής που διεμέλισε την Πατρίδα μας, που δέχεται τα χαιρετίσματα των θριαμβευτών της 20^ης Ιουλίου δίπλα στον νεοσουλτάνο, που «στραβώνει» κάθε βράδυ την μισή Κύπρο με τη φωταγωγημένη ημισέληνο στις πλαγιές του πληγωμένου Πενταδάκτυλου.

Ευτυχώς εμίλησεν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κι έτσι δεν χρειάζεται να σχολιάσω την ανάρμοστη και ασυμβίβαστη στάση σε σχέση με την θρυλούμενη προάσπιση της εθνικοφροσύνης από το Πρώτο Κόμμα (του;).

Το 2004, ο Πρόεδρος που συνέγειρε, συνεκίνησε το Πανελλήνιο και κατεγράφη ως ο Ηγέτης του ΟΧΙ του 76% διετήρησε για άγνωστο λόγο ΚΑΙ την ιδιότητα του προέδρου του μικρού πολιτικού του κόμματος με αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές να καταταγεί τρίτος και να αποκλειστεί από τη διεκδίκηση δεύτερης θητείας…..

Ο κ. Αναστασιάδης ανέσυρε από τις πνευματικές του εφεδρείες την παρρησία κατά των βεβήλων και ομίλησε επιτέλους σαν θεματοφύλακας της Ιστορίας και εκπρόσωπος του Λαού.

Έχει κάνει ήδη ένα σπουδαίο άλμα που επαναφέρει στη μνήμη την αποχώρηση του από τις συνομιλίες όταν εθίγη η κυριότης της Δημοκρατίας προ ετών. Εάν παραμείνει σταθερός, αφήσει τον «φίλο» να βράζει στο ζουμί του δικαιούται της συμπαράστασης ολοκλήρου του πολιτικού κόσμου και την δικαίωση της Ιστορίας (*Δημοσθένους Ολυνθιακός Α’).