Σε όλες τις κυβερνήσεις αλλά και στα κόμματα που στέκονται στα πόδια τους με οριακές τρεμάμενες πλειοψηφίες, το πρόβλημα των περισσότερων βουλευτών τους δεν είναι πώς θα δουλέψουν για την προκοπή της πατρίδας (αστεία πράγματα), αλλά πώς θα επανεκλεγούν!…
Για τον παραπάνω λόγο, (μη σας φαίνεται παράξενο), τα περισσότερα από αυτά τα μπουμπούκια του κοινοβουλευτικού μας ανθώνος δεν βγάζουν προεκλογικά τσιμουδιά, για την απαλλαγή από το δημόσιο, των 27.000 και πλέον αργομίσθων με ανύπαρκτες αρμοδιότητες, που προσλήφθηκαν τους τελευταίους μήνες από την πρώτη (και τελευταία) φορά κυβέρνηση της κατά δήλωσιν «Αριστεράς». Την ίδια σιωπή τηρούν πολλοί βουλευτές για την καταχρηστική διατήρηση των μισθοδοτικών τους προνομίων και μάλιστα στη σημερινή περίοδο του σφοδρού κλονισμού της δεδηλωμένης εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος προς την κυβέρνηση.
Όταν λοιπόν μια από τις ανυποχώρητες αξιώσεις των δανειστών μας είναι η δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, είναι προφανές ότι μόνον η απαλλαγή του δημοσίου από τις μεραρχίες των 27.000 νεοδιορισμένων (κατά παράκαμψη του ΑΣΕΠ) αργομίσθων, θα εμείωνε τουλάχιστον κατά 500 έως 600 εκατομμύρια Ευρώ ετησίως τις κρατικές δαπάνες. Ο πρόχειρος αυτός υπολογισμός γίνεται εάν οι μηνιαίες αμοιβές των 30.000 αργομίσθων υπολογιστούν σ’ ένα μίνιμουμ 1.200-1.500 ευρώ για 13 ετήσιους μισθούς.
Εάν επίσης προστεθούν και οι δημόσιες δαπάνες από τους διορισμούς αμέτρητων μετακλητών «ειδικών συμβούλων», που είναι στενοί συγγενείς υπουργών και βουλευτών, αλλά και εκατοντάδων αργομίσθων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη Βουλή και σε μαϊμούδες νομικά πρόσωπα, τότε θα φθάσουμε στο συμπέρασμα ότι το σύνολο των ετησίων δαπανών για τη μισθοδοσία φιλοκυβερνητικών αργομίσθων χωρίς καθήκοντα ίσως ξεπερνά τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και τα μικρότερα σε δύναμη εδρών κόμματα της Αντιπολίτευσης, σε επανειλημμένες ερωτήσεις τους προς την κυβέρνηση, αποκαλύπτουν και καταγγέλλουν αυτό το έργο των παράνομων και χαριστικών-ψηφοθηρικών διορισμών. Οι ίδιοι όμως οι ερωτώντες βουλευτές δεν διευκρινίζουν, εάν όλο αυτό το… δυναμικό των καθημένων και αδρότατα αμειβομένων, που κοστίζουν πάνω από 2 δις € το χρόνο, θα πάνε στα σπίτια τους, δίνοντας έτσι στο κράτος τη δυνατότητα μιας ευχερέστατης μείωσης του χρέους, χωρίς να πληρώνουν το μάρμαρο, όπως πάντα με τη σαδιστική φορολόγησή τους οι συνταξιούχοι.
Απεναντίας, αυτή η σιωπή για το μέλλον όχι των αργομίσθων αλλά της πατρίδας μας, ίσως προοιωνίζεται μια συνέχιση και επαύξηση των κρατικών δαπανών, για νέες μεραρχίες (ημετέρων) αργομίσθων από την επόμενη κυβέρνηση. Μήπως λοιπόν αυτή η σιωπή οδηγεί σε μια ενδεχομένως άτυπη συμφωνία πολιτικών «αντιπάλων» για εκατέρωθεν συγκάλυψη των ημαρτημένων;
Στο χέρι λοιπόν της επί θύραις νέας κυβέρνησης, είναι ν’ αποδείξει το αντίθετο στην κυβερνητική της πρακτική, έστω και αν …ντρέπεται να το ομολογήσει προεκλογικά, ότι όλο αυτό το φορτίο των αργομισθιών, όχι απλώς είναι υπέρβαρο για το δημόσιο τομέα, αλλά αφόρητο κυρίως για τις ισχνές αγελάδες της ελληνικής κοινωνίας, που έπαυσαν οι μαστοί τους να δίνουν γάλα αλλά τώρα στάζουν αίμα…
Έτσι δεν είναι;
Με τη φορομπηχτική αφαίμαξη των μισθωτών, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων βιοπαλαιστών, για την ευημερία των κρατικών τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας του Δημόσιου, ας το εννοήσουν επιτέλους και οι 300 του Ελληνικού Κοινοβουλίου ότι έχουν και αυτοί ένα μέγιστο μερίδιο ευθύνης.
Είναι αδιανόητο, σε περιόδους κλονισμού της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας του λαού, προς την καταρρέουσα πολιτικώς και ηθικώς κυβέρνηση, η οριακή «πλειοψηφία» 2 έως 4 κυβερνητικών ψήφων να μάχεται μέχρις εσχάτων, όχι μόνο για τη σωτηρία του κυβερνώντος κόμματος, γιατί όχι και των φοροκλεπτών και φοροφυγάδων, αλλά για την είσπραξη και του τελευταίου παχυλού μηνιάτικου με την εξάντληση μιας ολέθριας κυβερνητικής τετραετίας.
Αυτό, δεν σημαίνει προσήλωση στα ιδεώδη του κοινοβουλευτισμού. Απεναντίας, δηλώνει διαπόμπευση και του τελευταίου υπολείμματος δημοκρατικού ήθους, για τον απλούστατο λόγο, ότι το Κοινοβούλιο δεν είναι βιοποριστικό καταφύγιο, για φυγόπονους, ακατάρτιστους και αργόμισθους, αλλά ούτε και για οποιονδήποτε ανεπάγγελτο, ευθυνόφοβο εθνοπατέρα ή εθνομητέρα…
Περιττεύουν επομένως τα μοιρολατρικά επιχειρήματα, σύμφωνα με τα οποία: «Κάθε νέα κυβέρνηση επαναλαμβάνει τις ίδιες αμαρτίες». Εάν αυτή η νοοτροπία επικρατήσει και στη νέα κυβέρνηση, τότε ας μην απορήσουν οι επιτελείς της εάν βρουν, σαν τους προηγούμενους, πόρτες κλειστές όχι μόνο στις Βρυξέλλες, αλλά και ανά την Υφήλιο… Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα, αγαπητέ Κυριάκο…
