Χωρίς ιδεοληπτικές υπερβολές, το χρονικό της καθυπόταξης του συστήματος ενημέρωσης στον Συριζανελικό σχεδιασμό επιβολής του ιδιότυπου καθεστώτος μιας κοινοβουλευτικής δικτατορίας λατινοαμερικάνικης κοπής, όλο αυτό το καταχθόνιο σχέδιο ξεκίνησε με την στοχοποίηση των δημοκρατικών δημοσιογράφων, με το κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας», τον διαγωνισμό «μαϊμού» γιά το κλείσιμο των μη ημετέρων καναλιών και την άλωση ενός απο τα ισχυρότερα οχυρά δημοκρατικής ενημέρωσης, του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ).
Συνειρμικά, όλες αυτές οι μεθοδεύσεις που ανεβάζουν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στήν πρώτη γραμμή ενός ανελεύθερου και τυποκτόνου καθεστώτος, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μας παραπέμπουν στο μελανό χρονικό του Μακαρθυσμού, όπως αυτό αποτυπώνεται, στο συγκλονιστικό βιβλίο «Φαρενάιτ 451» του Αμερικανού συγγραφέα Ρέι Μπράντμπερι. Σε αυτό το βιβλίο, που πουλήθηκε σε 5 εκάτ. αντίτυπα, τα τάγματα εφόδου ενός σκοταδιστικού καθεστώτος εφορμούν σε σπίτια αντιφρονούντων, κακοποιούν του κατοίκους τους, σωριάζουν, βιβλιοθήκες και καίνε χιλιάδες βιβλία με «ανατρεπτικό» περιεχόμενο.
Ο καθένας νομιμοποιείται να αναλογιστεί ότι παρόμοιο διωκτικό μένος εναντίον δημοσιογράφων και ΜΜΕ δεν γνώρισε η ελληνική κοινωνία, ούτε στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, αλλά ούτε και στα χρόνια του εθνικού διχασμού των δεκαετιών ’50 και ’60. Ακόμη και η διπλωμένη παραμάσχαλα, υπό μάλης «Αυγή» λειτουργούσε ανενόχλητη, στα γραφεία της στην οδό Σταδίου, στο κέντρο της Αθήνας απέναντι απο το άγαλμα του έφιππου Κολοκοτρώνη. Φυσικά, οι αναγνώστες της Αυγής φακελώνονταν τότε αγρίως.
Το παράδοξο είναι, ότι το σημερινό διωκτικό μένος κατά των «αντιφρονούντων» ΜΜΕ και των δημοσιογράφων εκπορεύεται απο πολιτική δύναμη, με την αεράτη τρίχρωμη σημαία της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Υπάρχει φυσικά και η εξήγηση αυτού του παραδόξου, ή οποία επικεντρώνεται, στο οτι η κομμουνιστογενής Αριστερά, λειτουργεί απο τις επάλξεις της αντιπολίτευσης ώς διαπρύσιος κήρυκας της ελευθερίας κινήσεως των ιδεών.
‘Οταν όμως μιλάμε, για Αριστερά, διαπαιδαγωγημένη, στις δεκαετίες του Διχασμού στην πρακτική του κομμουνιστικού, δογματικού, «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», της δικτατορίας του προλεταριάτου, ή του επάρατου δόγματος της περιορισμένης κυριαρχίας, που οδήγησε στο αιματοκύλισμα της Πράγας το 1968, ε, τότε λοιπόν το πράγμα αλλάζει…
Διότι τότε όλοι οι πιστοί μαθητές αυτού του σοσιαλισμού, με το απάνθρωπο πρόσωπο καλούνται, εν ονόματι της «ιδεολογικής συνέπειας»: α) ή να θεμελιώσουν απροκαλύπτως ένα στυγνό αστυνομικό καθεστώς β) ή με τη μάσκα ενός υποτίθεται «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς να παγιώσουν τον σκοταδισμό, σιγά-σιγά και με το μαλακό, και γ) ή με το ελαφρυντικό μιάς «ανανεωτικής στις διακηρύξεις Αριστεράς, που αρνείται να αναλάβει, ίσως απο ευθυνοφοβία κυβερνητικές ευθύνες, για να διατηρήσει έτσι το αντιπολιτευτικό της γόητρο, ή το πολύ – πολύ να μετάσχει χωρίς ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και ύπουλες υστεροβουλίες, σε λαϊκομετωπικό σχήμα.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στήν πράξη, φαίνεται να αποκρούουν και τρία παραπάνω εναλλακτικά σχήματα πολιτικής δράσης. Πιθανόν, γιατί θα προτιμούσαν ένα ιδιότυπο θολό σχήμα μιάς φαυλοκρατίας με αριστερά κατατεθέντα σήματα και άκρατες ολιγαρχικές ορέξεις που ικανοποιούνται με την οργάνωση μεραρχιών από διορισμένα χωρίς διαγωνισμούς και κοινωνικώς αντιπαραγωγικά στοιχεία, στην υπηρεσία ενός μονοκομματικού καθεστώτος.
Σε επίπεδο διεθνών και κυρίως ευρωπαϊκών σχέσεων το Συριζανελικό πρόσωπο με τις εναλλασσόμενες παραπλανητικές μάσκες, έχει ήδη κριθεί απορριπτέο, με όλα τα τραγικά επακόλουθα για την εθνική οικονομία και τους κοινωνικούς μας θεσμούς.
Σε επίπεδο σχέσεων με την ελληνική κοινωνία, ή αποστροφή των λαϊκών στρωμάτων προς το ασυμβίβαστο ιδεοπολιτικά κυβερνών σχήμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτυπώνεται με τις απανωτές δημοσκοπικές απογοητεύσεις τους και αμέτρητες λαικές αποδοκιμασίες.
Το τελευταίο, αλλά ατυχώς «χαμένο χαρτί» για την πολιτική επιβίωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι οι διωγμοί και οι ναρκοθετήσεις στη λειτουργία των Μέσων Ενημέρωσης και στα καθήκοντα του υπ’ αριθ. 1 εχθρού της κυβερνώσας φαυλοκρατίας, δηλαδή των δημοσιογράφων.
Στις απόπειρές τους αυτές οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εισπράττουν την λελογισμένη και ηθικώς επιβεβλημένη απάντηση της δικαστικής ετυμηγορίας. Η τελική όμως απάντηση, που θα οδηγήσει στην αφίππευση των φαύλων απο τους καλάμους της εξουσίας θα δοθεί στις κάλπες απο τον λάο.
