Το SPD αναστήθηκε εκ νεκρών. Ο Μάρτιν Σουλτς μπορεί να γίνει καγκελάριος. H αποστολή του είναι τεράστια. Η Μέρκελ αφήνει πίσω της μια διχασμένη χώρα και μια κατακερματισμένη ήπειρο, γράφει σε άρθρο του ο γνωστός αρθρογράφος και συνεκδότης του Spiegel, Γιάκομπ Αουγκστάιν, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ.
Με μιας ταιριάζουν όλα: η Μαρτινο-μανία, η κούραση από τη Μέρκελ, ο θυμός για την αδικία, όλα αυτά δίνουν στον υποψήφιο καγκελάριο τη δυνατότητα να σερφάρει πάνω σε ένα μεγάλο κύμα ενθουσιασμού. Και τώρα, ο Σουλτς πρέπει να κατορθώσει τον άθλο να κάνει σα να μην συγκυβερνούσε το SPD συνεχώς σχεδόν τα τελευταία 20 χρόνια.
Ηρθε πλέον η ώρα. Η Ανγκελα Μερκελ απέτυχε. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. H Γερμανία είναι τόσο διχασμένη όσο ποτέ τα τελευταία 40 χρόνια και η Ευρώπη είναι μια κατακερματισμένη ήπειρος.
Ο Μάρτιν Σούλτς έχει πει: «H Γερμανία δεν είναι δίκαιη χώρα. Εκατομμύρια άνθρωποι αισθάνονται ότι αυτή η χώρα δεν είναι δίκαιη». Ορθά! Αυτό ισχύει για τη Γερμανία αλλά και πέραν αυτής.
Σε όλον τον κόσμο συνενώνονται οι ξεχασμένοι του παγκόσμιου καπιταλισμού για να αντισταθούν. Είναι η σωστή επανάσταση, η οποία δίνει σε αυτήν την αντίσταση μια πολιτική φωνή, μια φωνή του θυμού και των προκαταλήψεων. Η Μέρκελ δεν είχε τίποτα να αντιτάξει. Για το φαινόμενο της αδικίας δεν έχει ενδιαφέρον. Για την ταπείνωση των εγκαταλειμμένων δεν έχει το αισθητήριο. Ο Σουλτς τα διαθέτει και τα δύο. Είναι δυνατός εκεί όπου η Μέρκελ είναι αδύνατη.
Είναι ο Μάρτιν λαϊκιστής; Ας το ελπίσουμε! Η λέξη «λαϊκισμός» δεν είναι εύηχη. Αδίκως. Όποιος θέλει να κάνει πολιτική υπέρ των πολιτών πρέπει να τους καταλαβαίνει και αυτοί αυτόν. Η καλή πολιτική χρειάζεται καλό λαϊκισμό.
«Ο Μάρτιν Σουλτς, ως κάποιος που εγκατέλειψε το σχολείο, είναι πρώην πότης αλλά και ως ένας άνθρωπος που κατάφερε την κοινωνική ανέλιξη, γνωρίζει τη ζωή όπως είναι πραγματικά για τους περισσότερους ανθρώπους, δηλαδή δύσκολη και επώδυνη.
Εάν ο Μάρτιν Σουλτς μετατρέψει το SPD σε πραγματικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μπορεί να γίνει ο καγκελάριος της (κοινωνικής) ενότητας. Τη Μέρκελ θα την θυμάται κανείς ως την καγκελάριο του (κοινωνικού) διχασμού, καταλήγει το άρθρο του Γιάκομπ Αουγκστάιν.
