Καθώς η αξιολόγηση δεν λέει με τίποτα να κλείσει, καλό θα ήταν να ανατρέξουμε στην Ελληνική Μυθολογία μήπως και καταλάβουμε το πως φτάσαμεεδώ αλλά και το τι μας περιμένει. Πράγματι, ο Οιδίπους έλυσε το περιβόητο αίνιγμα της Σφίγγας δίνοντας λανθασμένη απάντηση στο ερώτημα: «Ποιο ον το πρωί στέκεται στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο και το βράδυ στα τρία;». Έχοντας εθιστεί στην χλιδή των βασιλικών παλατιών της Αρχαίας Κορίνθου, ο (μετέπειτα) βασιλιάς της Αρχαίας Θήβας δεν μπορούσε να γνωρίζει τι εστί δημόσιο χρέος. Εαν είχε γνώση της έννοιας αυτής, ο Οιδίπους, αντί να απαντήσει «ο άνθρωπος», θα μπορούσε κάλλιστα να λύσει το αίνιγμα απαντώντας «ο Έλληνας της Μεταπολίτευσης».
Γιατί αναφέρω το παραπάνω; H επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι αποτέλεσe την Μεταπολιτευτική επανεκκίνηση της Ελληνικής οικονομίας. Η τελευταία, κατέγραψε, στα βρεφικά της βήματα, μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 3,6% την περίοδο 1975-1981, ενώ το δημόσιο χρέος κατέγραψε «μόλις» 28,8% του ΑΕΠ το 1981. Ο Έλληνας πολίτης ενηλικιώθηκε απότομα το 1981, όταν η τάση για «Αλλαγή» έφερε στην κυβέρνηση τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η ενηλικίωση συνοδεύτηκε από απότομη αύξηση των πραγματικών μισθών (κατά 5,3% το 1982 την ίδια περίοδο κατά την οποία η παραγωγικότητα παρουσίασε μηδενική αύξηση), ανάδειξη των συνδικαλιστών σε κράτος εν κράτει, δύο υποτιμήσεις της δραχμής (15,5% το 1983 και 15% το 1985) χωρίς όμως βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μας και εκτίναξη του δημοσίου χρέους στο 81% του ΑΕΠ επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα (το 1990). Τέτοιο επίπεδο δημοσίου χρέους είχαμε να δούμε από τις προπολεμικές «επιδόσεις» της κυβέρνησης Μεταξά.
Στο τρίτο (και τελικό) στάδιο του αινίγματος της Σφίγγας, ο χρεοκοπημένος Έλληνας, εννέα χρόνια μετά την κρίση, εξακολουθεί να γηραίνει(μόλις) και ισορροπώντας στα τρία πόδια με μπαστούνι το καταραμένο Μνημόνιο της προσφιλούς μας Τρόικα. Δυστυχώς όμως, εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε ότι η οικονομική χρεοκοπία μας αποτελεί προτίστως χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος.
Αντί λοιπόν να αντιληφθούν αυτό οι βασικοί «παίκτες» (Τσίπρας και Μητσοτάκης), εξακολουθούν, ο μεν πρώτος να μιλά για την διαπλοκή του παρελθόντος, ο δε δεύτερος να ζητά επιμόμως εκλογές λες και ο πρώτος αποτελεί το (μοναδικό) πρόβλημα της χώρας. Θα μπορούσαν, όμως, οι δύο «παίκτες» να συμφωνήσουν σε έναν απλό κανόνα λογικής, σύμφωνα με τον οποίο, σε περιόδους οικονομικής ευμάρειας θα πρέπει, ως κράτος, να αποταμιεύουμε (δηλαδή να δημιουργούμε πλεονάσματα) τα οποία να χρησιμοποιούμε ως αντίβαρο σε περιόδους παρατεταμένων οικονομικών κλυδωνισμών.
Στο βαθμό που η παραπάνω αρχή αποτελέσει την οικονομική πυξίδα των εκάστοτε κυβερνώντων, τότε και μόνο τότε, μπορεί η χώρα μας να επιτύχει…Αλλιώς, οι συνεχόμενες (και ξεφτιλιστικές) απειλές Wolfgang Schäuble για GREXIT θα πιάσουν τόποοδηγώντας την χώρα μας στο ίδιο τραγικό τέλος που βρήκε την Σφίγγα…
Ο κ. Κώστας Μήλας είναι Καθηγητής και Πρόεδρος του Ερευνητικού Τομέα στο Τμήμα Οικονομικών, Χρηματοοικονομικών και Λογιστικής, University of Liverpool.
