Το επταήμερο του Διόδωρου

Είναι χειμώνας και όλη η φύση ησυχάζει –ούτε έναν πόντο δεν έχουν μεγαλώσει τα αγριόχορτα στον κήπο, θάμνοι και δέντρα είναι γυμνά, τα λουλούδια λείψανα κίτρινα, το αμπέλι τείνει απελπισμένο στον ουρανό τις ξερές κληματόβεργες· όλα όπως τα άφησα τον Δεκέμβριο, εκτός από το υπόγειο: πλημμύρισε πάλι και ας έχω χτίσει την πόρτα του μισό μέτρο. Γιατί έβρεξε πολύ τον Ιανουάριο, το έδαφος έχει γίνει σφουγγάρι που σπρώχνει το νερό του στα τοιχώματα –πόσο να αντέξουν;

Γιατί να μην πέφτουμε και οι άνθρωποι σε χειμερία νάρκη, όπως όλα τα φυτά, όπως τόσα θηλαστικά; Να ξαπλώνουμε τον Δεκέμβριο και να περνάμε τρεις μακάριους μήνες με γλυκά όνειρα, να ξυπνάμε ανθισμένοι, ξεκούραστοι και αισιόδοξοι τον Μάρτιο έχοντας καταναλώσει όλα τα περιττά κιλά στον ύπνο –το όνειρο κάθε λαίμαργου, όπως εγώ.

Τώρα πρέπει να αρχίσουμε δίαιτες και γυμναστικές από τον άλλο μήνα για να αποβάλουμε τα κιλά που μας πρόσθεσαν τα ηδυπαθή μελομακάρονα και οι λοιπές εορταστικές ακρότητες των Χριστουγέννων.

Τρεις μήνες σε νάρκη όλοι: πολίτες, πολιτικοί, τρομοκράτες, γραφειοκράτες, δημοσιογράφοι, αναγνώστες –και κυρίως οι αγρότες, που δεν θα μπορούσαν πια να κλείνουν τους δρόμους γιατί από Μάρτη αρχίζουν οι δουλειές τους. Ενώ τώρα, αφού η φύση κοιμάται, αυτοί δεν έχουν τι να κάνουν, παίρνουν τα τρακτέρ και ορμάνε, να έχουν κάτι να λένε τα βράδια στα καφενεία που πίνουν τσίπουρα.

Δεν ξέρω αν το επιτρέπει το Σύνταγμα, αλλά οι αγρότες θα έπρεπε να υποχρεώνονται σε χειμερία νάρκη, με κάποιο φάρμακο –αν δεν το επιτρέπει, να το αλλάξουμε το Σύνταγμα ή να συγκαλέσουμε ολομέλεια του Αρείου Πάγου να το αποφασίσει, παράλληλα με το δικαίωμα των ανωτάτων δικαστών να κρατούν το οφίκιό τους ώσπου να τους βρει η αιώνια νάρκη.

-Γιατί όχι και την τρόικα; Ετσι ή αλλιώς δεν έχουν σταματήσει από τον Δεκέμβριο οι συζητήσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση; Να επισημοποιήσουμε την κατάσταση, να γλιτώσει και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που τον μαραίνουν δικοί και εχθροί, άλλοτε επειδή θεωρείται ενδοτικός και άλλοτε επειδή θεωρείται αγύριστο αριστερό κεφάλι που κοιτάζει σταθερά σε γωνία «53+» μοιρών –βορειοανατολικά δηλαδή και όχι βορειοδυτικά που βρίσκονται οι Βρυξέλλες.

Βορειοδυτικά βρίσκεται και η Γαλλία –με μεγάλη ευχαρίστηση έμαθα, ημερολόγιό μου, πως συμβαίνουν και εις Παρισίους τα φαινόμενα νεποτισμού που θεωρούσα προνόμιο των πολιτικών της καθ’ ημάς Ανατολής: 900.000 ευρώ εισέπραξε ως μισθούς δεκαετίας σε δημόσιες και ιδιωτικές θέσεις η σύζυγος του πιθανότερου επόμενου προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν –πιθανότερου ως την αποκάλυψη του σκανδάλου.

Με μόνη εργασιακή υποχρέωση να αφήνει κάπου κάπου τη Louis Vuitton τσάντα της σε κάποιο γραφείο για να φαίνεται ότι εργάζεται, να μη βουίξει από την αργομισθία της όλο το Παρίσι. Ο σύζυγός της ήταν βουλευτής, υπουργός, πρωθυπουργός του Σαρκοζί στη διάρκεια της δεκαετίας –μα τόση απληστία;

Από όσο θυμάμαι, τη σύζυγό του είχε διορίσει στη Βουλή και μετά σε Εφορία δίπλα στην κατοικία τους ο άτεγκτος κήνσορας εκ Πατρών Νίκος Νικολόπουλος –τάλε κουάλε ο Φιγιόν: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια –προ πάντων οικογένεια, ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας. Για κόρες έχουμε μάθει, του επίσης άτεγκτου πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια Βύρωνα Πολύδωρα, υποθέτω θα υπάρχουν και άλλες. Αλλά οι σύζυγοι των πρωθυπουργών σε εμάς, τουλάχιστον κυνηγούν τα διδακτορικά και τα πανεπιστήμια –κάποιο επίπεδο τέλος πάντων.

Βεβαίως, όταν τα γράφει κανείς αυτά, προτάσσουν τα στήθη τους οι κομματικές φεμινίστριες και αρχίζουν τις καταγγελίες για σεξιστικό μισογυνισμό με θύματα τις κυρίες Νατάσα Παζαΐτη και Περιστέρα Μπαζιάνα –το ίδιο ακριβώς έγινε και στη Γαλλία.

Πόσο κουραστική καταντά καμιά φορά η ελληνογαλλική συμμαχία.

-Πού είναι ο Μπούφος; Βαρέθηκε τους αποχαιρετισμούς, είπε «μια ψυχή που είναι να βγει, να βγει να τελειώνουμε», του απάντησα «είναι εύκολο να το λες όταν δεν πρόκειται για τη δική σου ψυχή» –και έφυγε θυμωμένος για το Κάστρο της Ιζαμπώς, το βλέπω απέναντί μου αυτή τη στιγμή, στο βάθος του ορίζοντα.

Γιατί είμαι στα Λεχαινά βέβαια· εδώ θα ερχόμουν για την τρίμηνη νάρκη μου, να ξυπνάω τον Μάρτη να βρίσκω όλα τα φυτά πλημμυρισμένα χυμούς και το υπόγειο στεγνό –τέλεια θα ήταν. Και να ονειρεύομαι πως δεν υπάρχουν άπληστοι πολιτικοί και κεφαλαιοκράτες, πως δεν υπάρχουν τρομοκράτες, πως όλες οι γυναίκες με αγαπούν γιατί είμαι νέος και ωραίος σαν Απόλλωνας –ακόμη τελειότερα.

-Μου φαίνεται ότι θα μπορούσαν να το κανονίσουν αυτό οι γενετιστές με κάποιες αλλαγές στα γονίδιά μας· και για να μη μειωθεί το πλανητικό ΑΕΠ θα μπορούσαν να κανονίσουν τους υπόλοιπους εννιά μήνες να μην κοιμόμαστε καθόλου. Επί τρεις μήνες θα γαλήνευε το βόρειο ημισφαίριο, άλλους τρεις εμείς και θα συνυπήρχαμε έξι μήνες τον χρόνο. Οσο το σκέπτομαι τόσο πιο μεγαλοφυής μού φαίνεται η ιδέα.

«Χα, στους τροπικούς δεν έχουν χειμώνες!» θα μου έλεγε ο αντιρρησίας Μπούφος αν ήταν εδώ… Κάτι πρέπει να σκεφθώ και για αυτούς τους περίεργους, μου χαλάνε την παγκόσμια αρμονία που έχω φτιάξει –Το βρήκα! Τώρα που θα κατακτήσει η Ελλάς το Διάστημα, θα τους στέλνουμε εκεί εκδρομή τρεις μήνες τον χρόνο. Με δικά μας έξοδα, διότι τελειώνει η διαπραγμάτευση και έρχεται η ανάκαμψη, το λένε όλοι οι υπουργοί, τέλος τα βάσανα.

Μπορεί να είναι και έτσι, σύμφωνα με τη στατιστική: όταν λες συνεχώς ψέματα, κάποιο κάποια στιγμή θα είναι αλήθεια. Μπορεί να χρειαστούν εκατομμύρια χρόνια, αλλά θα συμβεί οπωσδήποτε. Πιθανότερο όμως μου φαίνεται, στατιστικά πάλι, να κερδίσω το Τζόκερ που θα δώσει, διάβασα, 10 εκατομμύρια ευρώ στον πρώτο τυχερό.

Νύχτωσε, ώρα για ύπνο, ημερολόγιό μου. Και αν βλέπω ωραία όνειρα –πως κέρδισα, πήρα την οικογένεια Μπούφου και την Ιζαμπώ και φύγαμε για τη Βενετία –μακάρι να ξυπνήσω εκατομμύρια χρόνια μετά, όταν πια τα ψέματα θα είναι αλήθεια.