Στον δημόσιο βίο μας κυριαρχεί το ψεύδος. Η σωρεία των πολιτικών, ιδίως, ψευδών καλύπτει σαν αδιάλυτη ομίχλη τη χώρα.
Από την «εποχή του Μαυρογιαλούρου» έως σήμερα, ο κινηματογράφος έχει αναδείξει πολλούς ήρωες του ρουσφετιού και της πολιτικής εξαπατήσεως. Το δυστύχημα είναι ότι, παρερχομένου του χρόνου, οι πολιτικοί ψεύτες γίνονται περισσότεροι και πολλαπλασιάζονται τα θύματά τους. Δεν θα ωφελούσε άλλωστε το ψέμα στην πολιτική, αν δεν απέδιδε καρπούς.
Ως φαινόμενο, το ψεύδος είναι εποχικό, καθώς ανθεί κυρίως κατά τις προεκλογικές περιόδους. Περαιτέρω, τα πολιτικά ψέματα ανήκουν σε δύο κυρίως κατηγορίες: Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τα προρρηθέντα ψεύδη που «σερβίρουν» οι πολιτευόμενοι στους υποψήφιους εκλογείς τους. Υπάρχει, όμως, και η ετέρα κατηγορία ψευδολόγων πολιτικών, οι οποίοι κατασκευάζουν μύθους ή επικαλούνται πλαστά στοιχεία για να εξαπατήσουν τους πολίτες, που δεν φαντάζονται πού μπορεί να φτάσει, κατά φύση και κατ’ επάγγελμα, ο Ψεύταρος.
Τα πρακτικά της Βουλής γέμουν ψευδολογιών και απατηλών υποσχέσεων.
Πώς το αποτολμούν; Το αποτολμούν με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας.
Κάποτε, η υπομονή εξαντλείται⋅ η εξαπάτηση αποκαλύπτεται, και οι ψηφοφόροι παίρνουν διά της κάλπης την εκδίκησή τους από τον γραφικό Μαυρογιαλούρο και τον πραγματικό Ψεύταρο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
