Μετά από δύο χρόνια στην πρωθυπουργία ο κ. Τσίπρας, αντί να απολογηθεί για την καταστρεπτική για τη χώρα θητεία του ή να επικεντρωθεί στην προσπάθεια εξόδου από τα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγήσει τη χώρα, συνεχίζει να επιδίδεται σε σφοδρές επιθέσεις κατά των αντιπάλων του, ωσάν να ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση. Φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί με αυτήν την τακτική να συνεχίσει να κυριαρχεί πολιτικά.
Ο κ. Τσίπρας είναι παιδί της μεταπολίτευσης με θητεία στην ΚΝΕ, την εποχή που το αποδοτικότερο πράγμα ήταν να μιλά κανείς αριστερά και να ζει δεξιά. Για όσους δεν εθελοτυφλούν ήταν σαφές ότι μετά την άνοδό του στην εξουσία με την ψήφο του ενός τρίτου των εκλογέων και τη σύμπραξη και συνεργασία του με τον ακροδεξιό αδελφό του κ. Καμμένο επεδίωκε να γίνει καθεστώς.
Είχε εν τω μεταξύ επιλέξει για την Προεδρία της Δημοκρατίας, προφανώς καθ’ υπόδειξιν του Κώστα Καραμανλή, τον κ. Παυλόπουλο.
Ακολούθως δεν δίστασε να προχωρήσει στο αντισυνταγματικό δημοψήφισμα, με το κίβδηλο και παραπλανητικό ερώτημα. Και αφού το κέρδισε πανηγυρικά, με εξίσου αντιδημοκρατική περιφρόνηση στο αποτέλεσμά του το «ακύρωσε» προκειμένου να αποφύγει την πλήρη καταστροφή της χώρας και του εαυτού του πρωτίστως. Εκτοτε με πολλούς τρόπους επιχείρησε να ελέγξει τη Δικαιοσύνη. Εφθασε στο σημείο να δημιουργήσει θέση αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης προκειμένου να αναθέσει το κρίσιμο αυτό λόγω αρμοδιοτήτων πόστο στον κ. Παπαγγελόπουλο, διοικητή της ΕΥΠ επί κυβέρνησης Καραμανλή.
Επέλεξε ως πρόεδρο του Αρείου Πάγου την απίθανη συνδικαλίστρια, την οποία ενίσχυσε νομοθετικά με πρωτόγνωρες προσωποπαγείς εξουσίες. Ταυτόχρονα δεν προχώρησε ως όφειλε στην επιλογή ηγεσίας στα άλλα ανώτατα δικαστήρια, ώστε να είναι βέβαιον ότι η κυρία αυτή θα γινόταν υπηρεσιακός πρωθυπουργός στις επικείμενες εκλογές. Στη συνέχεια είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τη διαφορετική πρόταση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου, με παρέμβαση του Πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέλεξε ως πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας τον Ν. Σακελλαρίου. Η σκοπιμότητα της επιλογής αποκαλύφθηκε με τις απίθανες περιπέτειες στις οποίες υποβλήθηκε το ανώτατο δικαστήριο κατά την εκδίκαση της υπόθεσης αντισυνταγματικότητας του νόμου Παππά, με τον οποίο επιδιώχθηκε ο έλεγχος των τηλεοπτικών μέσων.
Μετά ήλθε η ιστορία του ΔΟΛ, ένα ακόμα εμβληματικό επεισόδιο στην απόπειρα ελέγχου και καθυπόταξης των μέσων ενημέρωσης. Τονίζω ότι ουδέποτε γνώρισα τον κ. Ψυχάρη και δεν έχω καμία διάθεση να αγνοήσω τις όποιες ευθύνες του για τα οικονομικά του ΔΟΛ. Αυτό όμως που γνωρίζω ως φανατικός αναγνώστης των εφημερίδων του ιστορικού συγκροτήματος είναι ότι πολλοί από τους καλύτερους Ελληνες, αρθρογράφοι, δημοσιογράφοι καθώς και πληθώρα εκλεκτών συνεργατών τους, εξασφάλιζαν στους αναγνώστες τους πολύπλευρη ενημέρωση για την πολιτική, τις τέχνες, την ποίηση, τη λογοτεχνία. Συνεπώς η απειλούμενη διακοπή της έκδοσής τους θα σημάνει μια τεράστια απώλεια και πλήγμα καίριο για την ελευθεροτυπία.
Ούτως ή άλλως, είναι βέβαιο ότι και άλλα μέσα ενημέρωσης διατρέχουν κινδύνους από την οικονομική κρίση και ότι πρέπει σύντομα να ληφθούν μέτρα αντίστοιχα των οποίων έχουν παρθεί στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για να εξασφαλισθούν όχι μόνο τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά και το δικαίωμα των πολιτών στην πληροφόρηση.
Ο τυχερός κ. Τσίπρας που έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κατ’ ανάθεσιν και παραχώρησιν από τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος τώρα τον στολίζει με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς, προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά με τον τρόπο που έχει μάθει να πολιτεύεται, με συνεχείς τακτικισμούς και ακατάσχετο λαϊκισμό. Ομως οι τυχερές ημέρες και των πλέον τυχερών ανθρώπων κάποτε τελειώνουν.
Ο Πρωθυπουργός μας λοιπόν, παρά τη γνωστή… ευρυμάθειά του, προφανώς δεν γνωρίζει ότι «η δόξα είναι δηλητήριο που πρέπει να το παίρνει κανείς σε μικρές δόσεις». Είναι φανερό ότι έχει αγαπήσει με πάθος την εξουσία, με τα πολλά προνόμια του Πρωθυπουργού για τον ίδιο, την οικογένεια και τους φίλους του. Είναι χαρακτηριστικός και προκλητικός ο απέραντος νεποτισμός των κυβερνητικών στελεχών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εχουν ξεπεράσει ήδη κάθε κακό προηγούμενο. Επιμένουν όμως στην ηθική υπεροχή της Αριστεράς τους, αυτό το ακαταμάχητο δήθεν επιχείρημα, ότι δεν βαρύνονται με σκάνδαλα αφού δεν είχαν κυβερνήσει στο παρελθόν. Αυτό όμως θυμίζει εκείνο που έλεγαν παλαιότερα οι κακεντρεχείς άρρενες για τις ατυχείς, πολύ άσκημες αλλά τίμιες γυναίκες, ότι «δεν είναι υπεύθυνες για την αρετή τους».
Στην πατρίδα μου λένε ετούτη τη σοφή μαντινάδα:
«Ψηλά αν σου μέλλει ν’ ανεβείς
Σιγά σιγά ανέβα
Τα ζάλα σου να ξαναβρείς
Οταν σου πουν κατέβα»
Ο κ. Τσίπρας δεν ανέβηκε βέβαια σιγά-σιγά, αλλά αντιθέτως ταχύτατα. Τώρα που κατρακυλά προς τα κάτω γίνεται πιο επικίνδυνος για τη χώρα και τη Δημοκρατία.
Ο κ. Φοίβος Ιωαννίδης είναι πρώην βουλευτής.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
