Επιμένω στην πρόταση: Η προσέλευση στην πολιτική είναι η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα –και η ευθύνη των πολιτικών εκφραστών σε αυτό δοκιμάζεται –δεν είναι οχυρό προστασίας, αλλά συνειδητή προσέλευση στο πεδίο της σύγκρουσης. Ανάληψη του κόστους. Του προσωπικού κόστους. Του κόστους εκάστου. Η ανάγνωση της πραγματικότητας με τα κριτήρια του παρελθόντος –για παράδειγμα, μια κοινοβουλευτική αυτοδυναμία φέρνει αυτονόητα και τις λύσεις –οδηγεί σε νέο κύκλο αυταπάτης και ενισχύει σε δεύτερο κύκλο τη λαϊκή μυθοπλασία των εύκολων λύσεων.
Τα προβλήματα της χώρας είναι πέρα από πολιτικούς αριθμούς. Δεν μας χρειάζεται σήμερα το μέγεθος των αριθμών, μας χρειάζεται το μέγεθος των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει: ιδεολογική επάρκεια για την κατανόηση των συνθηκών της εποχής και πολιτική επάρκεια για την ανάληψη της ευθύνης με επίγνωση και συνείδηση. Αυτό σημαίνει: πρόταξη της σύγκρουσης που διανοίγει δρόμους. Οχι ανακαινισμένη προσαρμογή στις αντιλήψεις του παρελθόντος, που διασώζει παλαιές σχέσεις εξουσίας, ρόλους και επιρροές.
Οποιος λοιπόν διεκδικεί σήμερα την εμπιστοσύνη παραπλανά συνειδητά αν δεν προσέρχεται ο ίδιος με καθαρό και αληθινό λόγο στην πυρακτωμένη ζώνη της σύγκρουσης. Και αν δεν αμφισβητεί ουσιαστικά την επανάληψη του παρελθόντος. Αν δεν παρουσιάζει το εύρος και το βάθος του δύσκολου μετώπου που έχουμε μπροστά μας.
Στον κύκλο των εκλογικών εναλλαγών, είτε η επόμενη αναμέτρηση έρθει σύντομα είτε όχι, μέγιστη στο μέτωπο αυτό είναι η ευθύνη εκείνων που σήμερα προσέρχονται ως διεκδικητές της εξουσίας. Σιγά-σιγά εκπνέει η μάχη για την ανάδειξη της ευθύνης του ΣΥΡΙΖΑ. Αφομοιώνεται διαρκώς αυτή η ευθύνη από μεγάλη μερίδα του λαού. Τώρα περιέρχεται πλέον στην αντιπολίτευση. Κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η ριζοσπαστικού τύπου μετάπλασή της, που δεν φαίνεται ως τώρα, είναι προϋπόθεση για να σταθεί στο ύψος και στο μέγεθος των προβλημάτων.
Ο κύριος μοχλός της κίνησης, ο ελληνικός λαός, στέκει και αυτός σε μια καθηλωτική αντιστοιχία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν είναι ενώπιόν του πρόσωπα σημαντικού μεγέθους, είναι η δική του εντολή, και ο βαθμός συνειδητότητας αυτής της εντολής, που μπορεί να αναδείξει τους πρωταγωνιστές σε μικρούς ή μεγάλους.
Είναι μάταιο και άτοπο να ψηφίζει «μικρούς» και να περιμένει να του προκύψουν «μεγάλοι».
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
