Ο Σταύρος Ζαλμάς γνωρίστηκε με την Ασπα Καλλιάνη στη Θεσσαλονίκη, στις παραγωγές που έκαναν μαζί στο ΚΘΒΕ. Του εκμυστηρεύθηκε το έργο που ήθελε να γράψει και ήταν, ίσως, ο πρώτος που το διάβασε και ενθουσιάστηκε. Αυτονόητη λοιπόν η συμμετοχή του στο θεατρικό «Ο συγγραφέας σου πέθανε», το οποίο έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Αλκμήνη. Παρέα με τη Ζέτα Δούκα και τον Γιάννη Βούρο. Παράλληλα ο Σταύρος Ζαλμάς συνεχίζει στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, στο «Ψωμί της Νινευί» των αδελφών Κούφαλη.

Τι γίνονται οι ήρωες των έργων μετά τα έργα; Πού πηγαίνουν οι ρόλοι; Κι όταν ο συγγραφέας πεθάνει, πώς δικαιώνονται οι ρόλοι που έχουν μείνει μετέωροι; Μια σειρά ερωτημάτων έρχεται να απαντήσει το έργο της Ασπας Καλλιάνη, και ο Σταύρος Ζαλμάς επιχειρεί να δώσει τις απαντήσεις.

«Το έργο ξεκινά με αφορμή το γεγονός ότι υπάρχουν θεατρικά στα οποία ο συγγραφέας δεν έχει δώσει λύση σε κάποιους ήρωες. Τους έχει αφήσει μετέωρους. Ετσι λοιπόν η Ασπα Καλιάνη γράφει ακριβώς για αυτούς τους ανθρώπους, που τους έχουν αφήσει μετέωρους, που φοβούνται να σταθούν στα πόδια τους. Κι έρχεται και τους λέει ότι εγώ μπορώ να σε βοηθήσω να γίνεις αυθύπαρκτος.

Πρόκειται για ένα έργο-ύμνο απέναντι στη δύναμη που εκπορεύεται από την ανθρώπινη πίστη, μια νίκη απέναντι στον φόβο. Ετσι συναντάμε ρόλους που δεν έχουν πάρει λύση από τον συγγραφέα τους. Κι όλοι αυτοί πάνε σε ένα ίδρυμα και περιμένουν πότε ο συγγραφέας θα τους δώσει λύση. Είναι στοιβαγμένοι, απομονωμένοι και περιμένουν. Αν πληροφορηθούν ότι ο συγγραφέας τους πέθανε, είναι έτοιμοι να αυτοκτονήσουν.

Ανάμεσά τους ο Γκοντό, που τους μισεί όλους γιατί ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ ρόλος, μόνον τίτλος. Γι’ αυτό και θέλει να κυβερνήσει το Ιδρυμα και να κλέψει τα λόγια της Μπλανς. Η Μπλανς, για να μη χάσει τα λόγια της, ξεπερνά τους φόβους της και τρέχει να κρυφτεί, κι έτσι μπαίνει στον χώρο του Βυσσινόκηπου, όπου και συναντά τον Φιρς. Ο Γκοντό συνεχίζει να μπαινοβγαίνει.

Ολα αυτά βρίσκονται σε συμβολικό επίπεδο και χρησιμοποιούνται για να βρεθεί μια λύση. Δεν ασχολούμαστε με τους ρόλους αλλά με τους τρόφιμους στο ίδρυμα, οι οποίοι περιμένουν λύση από τον συγγραφέα. Ετσι αναπτύσσεται μια τεράστια σχέση ανάμεσά τους. Ο Φιρς είναι ένας άνθρωπος του συστήματος γιατί αισθάνεται ασφάλεια. Η Μπλανς θέλει να πετάξει. Ο Γκοντό είναι μια γλοιώδης σατανική ύπαρξη που εκμεταλλεύεται την Μπλανς. Ο Φιρς συνειδητοποιεί ότι νιώθει αγάπη για αυτή τη γυναίκα. Είναι άνθρωποι που κάποτε ήταν χαρακτήρες. Τώρα οι χαρακτήρες έρχονται σαν κύματα.

Στην περίπτωσή μου ξεκινάς με την πληροφορία ότι είναι ο Φιρς και κάποια από τα χαρακτηριστικά του – ηλικιωμένος, καλοσυνάτος, με χαρακτηριστικά υπηρέτη. Μετά τα χαρακτηριστικά αλλάζουν και στο τέλος του έργου έχει γίνει ηρωικός, εν ονόματι της αγάπης.

Το έργο τελειώνει με φως για την κοινωνία που ζούμε. Ανάμεσά μας υπάρχουν δυνατοί και αδύνατοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει τον κόπο να σταθούν, αρκεί να πιστεύουν σε κάτι. Εκεί μέσα είναι ένας κόσμος αποτρόπαιος, μια κόλαση».

Και ο Σταύρος Ζαλμάς καταλήγει: «Εκ κατασκευής δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Νομίζω ότι η ανθρωπότητα είναι στα χειρότερά της, στα πολύ κάτω της. Παρατηρούμε έκπτωση αξιών και εξοικείωση με κανιβαλίστικα πράγματα. Η ελπίδα εναποτίθεται στους ονειροπόλους, στους πιο προοδευτικούς, στους πιο δίκαιους – αλλά συρρικνώνονται όλοι αυτοί. Επικρατεί περισσότερο η ανασφάλεια και ο φόβος και ό,τι εκπορεύεται από αυτό. Πού είναι η γενναιότητα, η ελευθερία, η ανοιχτωσιά;».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ