Μακρύ χειμώνα στην Αθήνα βλέπει το Βερολίνο

Ο Μάρτιν Σουλτς είναι το νέο αστέρι των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Η ανάδειξή του σε υποψήφιο καγκελάριο του κόμματός του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου αναπτέρωσε τις ελπίδες των συντρόφων του για εκλογική επιτυχία. Ανάλογη είναι και η ευφορία στα τηλεοπτικά κανάλια τα οποία θεωρούν ότι ο κ. Σουλτς είναι από τους λίγους πολιτικούς που φέρνουν χρώμα και ζωντάνια στα πάνελ τους –σε αντίθεση, προς τον ακόμη πρόεδρο των Σοσιαλδημοκρατών Σίγκμαρ Γκάμπριελ ο οποίος, όντας εντελώς αντιτηλεοπτικός, ήταν μέχρι πρότινος το φαβορί για την υποψηφιότητα.

Ενας Σουλτς δεν αρκεί

Οσοι νομίζουν ωστόσο ότι η υποψηφιότητα του κ. Σουλτς θα αλλάξει αυτόματα τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη προς όφελος των αντιπάλων της λιτότητας πλανώνται πλάνη μεγάλη. Η κοινή πεποίθηση στο Βερολίνο είναι ότι το κλίμα θα χειροτερέψει για την Αθήνα. «Ο πολιτικός χειμώνας θα είναι τριπλάσιος του μετεωρολογικού» λέει αναλυτής. Και δεν αποκλείεται, προσθέτει, το καλοκαίρι, κατά το αποκορύφωμα του προεκλογικού αγώνα στη Γερμανία, η Ελλάδα να εισέλθει σε νέα περίοδο παγετώνων –παρόμοια με εκείνη του 2012, όταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έκανε την πρώτη ισχυρή κρούση για το Grexit.

Οι εκπρόσωποι Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών τονίζουν βέβαια ότι από μόνοι τους δεν θα θίξουν το ελληνικό θέμα –«αυτό θα ήταν αυτοκαταστροφικό» λένε, επειδή οι ψηφοφόροι δεν θέλουν πλέον να ακούσουν για βοήθεια προς την Ελλάδα.

Η «αχίλλειος πτέρνα» του κ. Σουλτς στις επικείμενες εκλογές είναι ότι είναι πολύ «Ευρωπαίος», έπαιρνε δηλαδή υπόψη και τα συμφέροντα των άλλων ευρωπαίων εταίρων, ακόμα και όταν αυτοί ήταν αντίπαλοί του, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό το χαιρέτιζε παλαιότερα μέρος του γερμανικού κοινού. Τώρα όμως που διεκδικεί την καγκελαρία; «Δεν θα κάνουμε το λάθος να μιλήσουμε για διακανονισμό του χρέους στον προεκλογικό αγώνα» δηλώνει ο επικεφαλής της ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών στην Επιτροπή Προϋπολογισμού της γερμανικής Βουλής Γιοχάνες Κάαρς. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μετεκλογικά –άδηλο όμως υπό ποία κυβέρνηση και ποιες προϋποθέσεις.

Τη διεύθυνση του «ψυχρού πολέμου» εναντίον του κ. Σουλτς έχει αναλάβει ο κ. Σόιμπλε προσωπικά ο οποίος, όντως γαλουχημένος πολιτικά στον πραγματικό Ψυχρό Πόλεμο πριν από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, έχει τεράστια εμπειρία στο θέμα.

Αλλά και στο καθαρά διαπραγματευτικό επίπεδο για το ελληνικό ζήτημα, η ημερήσια διάταξη τους επόμενους μήνες θα είναι κάθε άλλο παρά προς όφελος της Αθήνας. «Η αξιολόγηση δεν θα γίνει προ του θέρους» προβλέπει ο αναπληρωτής εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών σε θέματα προϋπολογισμού Νόρμπερτ Μπράκμαν. «Υπάρχει ακόμη μια δυνατότητα στα τέλη Μαΐου» λέει ο κ. Μπράκμαν. Αλλά η αξιοποίησή της, προσθέτει, εναπόκειται αποκλειστικά στην Αθήνα –οι δανειστές έχουν εκπληρώσει και με το παραπάνω τις υποχρεώσεις τους.

Μάταια προβάλλει η Αθήνα τη ρήση του Πιερ Μοσκοβισί ότι η Ελλάδα έχει εκπληρώσει ήδη το 95% των υποχρεώσεών της και ότι για αυτό δικαιούται να δει την αξιολόγηση στην τελική ευθεία. «Και το 97% ή το 98% να είχε, δεν σημαίνει κατ’ αρχάς τίποτα» αντιλέγει ο κ. Μπράκμαν. «Το θέμα είναι ποιοτικό, όχι ποσοτικό. Η Αθήνα έχει καθυστερήσει τις μεταρρυθμίσεις σε κομβικά θέματα, όπως το εργασιακό. Χωρίς αυτά το πρόγραμμα είναι διάτρητο. Και αυτό εμποδίζει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης».

Η ψήφιση νόμων από την ελληνική Βουλή δεν φθάνει προσθέτει και επαυξάνει ο κ. Κάαρς. Η γραφειοκρατία συνεχίζει να δουλεύει σαν να μην είχαν ψηφιστεί ποτέ. «Ολοι οι παράγοντες στην Ελλάδα, οικονομικοί και πολιτικοί, με τους οποίους συνομιλώ αυτό μου λένε» προσθέτει.

Το θέμα περιπλέκεται και από το γεγονός ότι ο κ. Σόιμπλε μεταθέτει τις ευθύνες του για την αποχή του ΔΝΤ από το πρόγραμμα στην κυβέρνηση Τσίπρα («Η συμφωνία με το ΔΝΤ είναι υπόθεση της Αθήνας»). «Καθαρή διαστροφή της αλήθειας» παρατηρεί ο κ. Κάαρς. «Η αποχή του ΔΝΤ οφείλεται αποκλειστικά στον Σόιμπλε. Και αυτό επειδή ο ίδιος αδυνατεί να ικανοποιήσει την απαίτηση του ΔΝΤ για «κούρεμα» του χρέους που θα τον έφερνε αντιμέτωπο με τους βουλευτές του κόμματός του, που τους είχε υποσχεθεί αυτή τη συμμετοχή». Πρόκειται, προσθέτει, για άλυτο δίλημμα από το οποίο προσπαθεί να απεμπλακεί με τεχνάσματα.