Το επταήμερο του Διόδωρου

Από πού να αρχίσω και πώς να τελειώσω; Το σωστό είναι με τις καλές ειδήσεις: οι Ευθύμης Φιλίππου και Γιώργος Λάνθιμος προτάθηκαν για το Οσκαρ καλύτερου σεναρίου για τον «Αστακό» τους· η ξανθιά πρόεδρος ανέβαλε τη συνεδρίαση για την παράταση της προεδρίας της μετά τον πολιτικό και νομικό σάλο που ξέσπασε· ο Αρειος Πάγος αποφάσισε να μην εκδοθούν στην Τουρκία οι 8 στρατιωτικοί που είχαν ζητήσει άσυλο.

Ητοι, τους επιφανείς άνδρες πάσα γη τους αναγνωρίζει, ο γελοιοποιημένος την επιπλέον γελοιοποίηση δεν φοβάται και μας χαρίζει γέλιο, κάποιες αρχές υπάρχουν ακόμα, δεν υποτάσσονται όλοι στις επιθυμίες της πολιτικής εξουσίας –μακάρι να είχαμε συνεχώς τέτοιες ειδήσεις.

• Μπορούμε στις καλές ειδήσεις να προσθέσουμε ότι την ημέρα της μνήμης του Ολοκαυτώματος, ο Αδωνις Γεωργιάδης ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε «συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους εβραίους συμπατριώτες μου». Είναι 45 χρονών ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, του ευχόμαστε να φθάσει τουλάχιστον ως τα 90, ώστε στο υπόλοιπο μισό της ζωής του να διορθώσει τα κακά που έκανε στο πρώτο μισό.

Αλλά δεν φθάνει για τούτο η έκφραση συγγνώμης: απαιτείται η ίδια μαχητικότητα στην υπεράσπιση της «δημοκρατίας και του αντιρατσισμού», και τόση «πίστη στην ισότητα και την ελευθερία των λαών» όση και όταν τα πολεμούσε. Αλλιώς τα τραύματα που έχει αφήσει δεν θεραπεύονται και η συγγνώμη δεν μετράει.

• Τι γρήγορα που τελειώνουν οι καλές ειδήσεις… γιατί αν εξαιρέσουμε αυτά που προηγήθηκαν, μαύρο χάλι, ημερολόγιό μου. Αυτό το χάλι που ζούμε εφτά χρόνια τώρα και ακόμα χειρότερα τα δύο τελευταία: πάλι στην άκρη του γκρεμού, πάλι συζητήσεις για Grexit, πάλι «πολιτική διαπραγμάτευση», πάλι άρνηση της πραγματικότητας –και ας παραδέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας πως είχε αυταπάτες, χωρίς καν να ζητήσει συγγνώμη.

Την κατάσταση που ζούμε την περιγράφουν πολύ καλά οι παράλληλες δηλώσεις Σαπέν – Τσακαλώτου. «Είναι νόμιμο να ζητάει κανείς από την Ελλάδα να περιγράψει ποια μέτρα θα λάβει αν δεν πετύχει τους στόχους της, αλλά μου φαίνεται από πολιτικής απόψεως αρνητικό και ανέφικτο να της ζητάει κανείς να νομοθετήσει εκ των προτέρων» δήλωσε ο γάλλος υπουργός Οικονομικών που υποστηρίζει τις προτάσεις Τσακαλώτου –και όπου λέει Ελλάδα, εννοεί «ελληνική κυβέρνηση», φυσικά.

«Είναι μια δέσμευση που ξεπερνάει κατά πολύ το ευρωπαϊκό δημοκρατικό πλαίσιο και τις ηθικές αξίες της Ευρώπης» δήλωσε ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών. Ο ρεαλιστής Γάλλος υποστηρίζει πως πρέπει να δείξουν κάποια ευσπλαχνία στην κυβέρνηση Τσίπρα οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ, να μετριαστεί το πολιτικό κόστος για τα μέτρα που θα λάβει· ο πονηρός Ελλην θέτει θέματα αρχής: «δημοκρατικό πλαίσιο», «ηθικές αξίες» και άλλες μεγαλοστομίες, αυτές που ακούγαμε το 2015 και αυτά που θα λέει στις εκλογές, αν γίνουν: «Οι Ευρωπαίοι δεν είναι δημοκράτες, δεν σέβονται τις εκλογές, την εθνική κυριαρχία»…

Ενώ οι Ευρωπαίοι επαναλαμβάνουν απλώς αυτό που είπαν στον Παπανδρέου και στον Σαμαρά: δεν σας δίνουμε λεφτά για να κερδίζετε εκλογές, γκέγκε;

Και με το «γκέγκε» θυμήθηκα τους νεοσύλλεκτους που έφτιαξαν το σήμα της αλβανικής σημαίας με τα χέρια τους –την παιδική «ωραία πεταλούδα» όπως τη βλέπουμε εμείς, τον δικέφαλο για τους Αλβανούς. Κινητοποιήθηκε αμέσως ο Καμμένος ο καψοκαλυβίτης και δεκάδες πατριώτες να τους χαρακτηρίσουν όργανα του «αλβανικού επεκτατισμού» –οι ίδιοι που παθαίνουν οργασμό όταν ο Αντετοκούνμπο ανεμίζει την ελληνική σημαία στην Αμερική.

Θα καταφέρουμε άραγε ποτέ να ξεχωρίσουμε την έννοια της εθνότητας από την έννοια του πολίτη; Θα παραδεχθούμε ποτέ πως υπάρχουν στη χώρα μας Αλβανοί, Σλαβομακεδόνες, Πομάκοι, Τούρκοι, Ρομά που δεν ανήκουν στην ελληνική εθνότητα αλλά θέλουν να είναι έλληνες πολίτες, με όσα δικαιώματα και υποχρεώσεις συνεπάγεται αυτό; Δύσκολο, πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα όταν παντού ισχυροποιούνται οι πολιτικοί που υψώνουν τη σημαία του εθνικισμού για να κερδίσουν την εξουσία.

• Το κακό δεν είναι μόνο τα δύο τρομερά χρόνια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που ξερίζωσαν ό,τι είχε άκαυτο από τους προηγούμενους, είναι και ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μαθαίνει πολύ γρήγορα. Πριν περάσει ένας μήνας αφότου έγινε αρχηγός άρχισε να ζητάει εκλογές –και τις προάλλες στο Ναύπλιο, κλείνοντας χρόνο, δήλωσε «το δίλημμα είναι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή με την κοινωνία, με τον Τσίπρα ή με τη χώρα» –και θυμήθηκα το αλήστου μνήμης συριζαϊκό «ή με αυτούς ή με εμάς».

Αν λοιπόν γίνουν πρόωρες εκλογές επειδή ο Αλέξης Τσίπρας θα ελπίζει με τη σειρά του να είναι οι αντίπαλοί του παρένθεση (και για τούτο ψήφισε την απλή αναλογική) καταλαβαίνουμε σε τι κλίμα θα γίνουν –θα καούν και τα ξεριζωμένα και τα αποκαΐδια.

• Πάλι «ημέρες του 2015», πάλι ο ΔΟΛ στην κόψη του ξυραφιού, όπως πριν ένα μήνα. Αλλά πόσες φορές θα γλιτώσεις από τα ξυράφια; Και πόσες φορές να γράψεις επικήδειους και αποχαιρετιστήρια;

Το 1973, επί χούντας, οι φοιτητές φώναζαν στις διαδηλώσεις «έξι χρόνια είν’ αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά» –η δικτατορία τελεύτησε στα εφτά και κάτι μήνες. Στις 10 Φεβρουαρίου θα έκλειναν 26 χρόνια οι σελίδες σου –παρά κάτι ημέρες, δεν θα γίνουν 27.

Πώς να τελειώσω τις σελίδες σου, ημερολόγιό μου; Τα έχω πει όλα, ένα μήνα τώρα, σε πένθος είμαι –όχι άλλα μοιρολόγια.

Θα καταφύγω στον Κώστα Σημίτη, στη συνέντευξη που έδωσε στον Χρήστο Χωμενίδη στο Capital.gr. Στην ερώτηση αν είναι αισιόδοξος, απαντά: «Η πεποίθηση ότι οι συνθήκες ζωής πρέπει και μπορούν να βελτιώνονται, ότι μπορούμε να υπερβούμε πολλές από τις δυσχέρειες και τα προβλήματα που συναντάμε, δίνει ένα περιεχόμενο στη ζωή. Η αισιοδοξία είναι αναγκαία».

«Αρα είναι μια αισιοδοξία ελαφρώς αυθαίρετη;» ρωτάει ο Χωμενίδης. «Καθόλου αυθαίρετη. Είναι η αισιοδοξία της πίστης που πρέπει να έχουμε στις δυνάμεις μας για ένα καλύτερο μέλλον».

Πίστη στις δυνάμεις μας λοιπόν, ο καθένας σε όσες διαθέτει· και ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος πρωθυπουργός που θα αξίζει να γράφουμε και για αυτόν ΣημίτηςΚαιΞερόΨωμί, όπως πριν 10-20 χρόνια.