Επειτα από 95 χρόνια θητείας στη δημόσια ζωή, η εφημερίδα που κρατάτε ίσως να μη βρίσκεται τις επόμενες ημέρες στη συνηθισμένη θέση της στα περίπτερα. Μπορεί μέσα στις σελίδες της να πέρασε η πολιτική, πνευματική, οικονομική ζωή της χώρας, να αποτυπώθηκαν οι ελπίδες, τα πάθη και οι παθογένειες της κοινωνίας, αλλά οι αμείλικτες οικονομικές συνθήκες, τα εκδοτικά λάθη και η διαρκής πολιτική στοχοποίησή της πιέζουν για υποστολή της σημαίας της.
Εμεινε ζωντανή εδώ και καιρό χάρη στην αυτοθυσία των εργαζομένων της, που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, να κρατήσουν ζωντανή την αξία της ελεύθερης ενημέρωσης. Σε μια εποχή συνολικής απαξίας του Τύπου, με μια κυβέρνηση που έχει αναγάγει σε βασικό της στόχο την κατασυκοφάντηση εφημερίδων και δημοσιογράφων, το τοπίο της ενημέρωσης προοιωνίζεται σκοτεινό και αβέβαιο. Η Αριστερά που κάποτε στη χώρα μας έδινε μάχες για την ελευθερία του Τύπου, εξελίχθηκε σήμερα σε ένα αδίστακτο δυνάστη της.
Εν ονόματι του λαού που θα πρέπει να εξουσιάζει την ενημέρωση, όπως καταγράφεται με τραγική ειλικρίνεια στο πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής, επιχείρησαν αξιοποιώντας λάθη και οικονομική αδυναμία να καθυποτάξουν τα μέσα ενημέρωσης. Οποιοι δεν υποτάχθηκαν οδηγήθηκαν σε οικονομική ασφυξία με τη βοήθεια και των τραπεζών, που προσπαθούν εκ των υστέρων να αποσείσουν τις ευθύνες τους, παριστάνοντας τους Πόντιους Πιλάτους.
Δεν είναι φυσικά ανεύθυνοι για αυτή την εξέλιξη ούτε οι εκδότες ούτε οι δημοσιογράφοι. Ολοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Ακόμα και όσοι εδώ και πάρα πολύ καιρό προειδοποιούσαμε για την αυτοκαταστροφική πορεία, για τον ανορθολογισμό που κατέτρωγε τις σάρκες μας. Οπως έχουν τη δική τους ευθύνη και διάφοροι υπερασπιστές, υποτίθεται, της ανεξαρτησίας του Τύπου, που με κάθε είδους «συντροφικά» μαχαιρώματα, ανέλαβαν εργολαβικά να υπηρετήσουν την κυβερνητική στρατηγική φίμωσης…
«Το Βήμα», τα «Νέα», όπως και η «Ελευθεροτυπία», αλλά και άλλες εφημερίδες που έκλεισαν, με όλα τα λάθη, με όλες τις αμαρτίες τους, υπήρξαν πυλώνες της Δημοκρατίας. Είτε συμφωνούσαν ορισμένοι είτε όχι με την πολιτική τοποθέτησή τους. Γιατί η πολυφωνία, ο ελεύθερος διάλογος είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας.
Με την «κοινοτοπία του κακού» να κυριαρχεί πλέον στον χαοτικό κόσμο του Διαδικτύου, το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο. Και τα παρήγορα σημάδια από αναγνώστες και πνευματικούς ανθρώπους στην περιπέτεια αυτής της εφημερίδας, δεν αρκούν για να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
