Ηττα

Θα περίμενε κανείς, μετά την εμπειρία των τελευταίων χρόνων της οπισθοδρόμησης και της βύθισης, ο λαός να ήθελε «να κάψει τις παλιές του ρίζες», όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Με τις πολιτικές δυνάμεις, πιστές και πειθαρχημένες στον οδηγητικό τους ρόλο, να δυναμώνουν εμπνευσμένα αυτή τη λυτρωτική φωτιά. Οι ρίζες όμως κατεβαίνουν μέχρι τα σπήλαια και είναι δύσκολο να καούν.

Δύο χρόνια μετά την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που έχει πλέον εγκατασταθεί είναι ο συμβιβασμός με το αδιέξοδο. Πρόκειται για την αποδοχή της ήττας από τους ίδιους τους ανθρώπους που αρνήθηκαν και αρνούνται σταθερά το βάρος της ευθύνης και την οδύνη της αλλαγής.

Καμιά συνωμοσία και καμιά παραπλάνηση, καμιά διαστροφή και κανένα επικοινωνιακό στρατήγημα δεν μπορεί να αποκρύψει αυτή τη βαθιά ήττα. Ο λαός –μεγάλη μερίδα του πάντως –συνεχίζει να πιστεύει ότι εξωτερικοί παράγοντες, ένας εχθρός που κατοικεί εκτός συνόρων, είναι η αιτία της ήττας του. Αρνείται ακόμη και σήμερα να αποδεχθεί ότι η ήττα συντελέστηκε στο εσωτερικό μέτωπο, εντός της χώρας, αλλά και εντός του, του καθενός μας, στη συνείδησή του. Η ψήφος του υπήρξε το υψωμένο λάβαρο αυτής της ήττας.

Γύρω από τον πυρήνα αυτόν και σε έναν επόμενο καθοδικό κύκλο έχει στηθεί ο χορός του συμβιβασμού των πολιτικών δυνάμεων. Εκεί που κυρίως πέφτει η ευθύνη. Σε αυτούς που από τον ρόλο τους έχουν την υποχρέωση να υπερβούν πρώτοι τον παλαιό εαυτό τους, να επεξηγήσουν γενναία το κόστος που είναι αναπόφευκτο να σηκώσει ο καθένας και να οδηγήσουν συνακόλουθα την πορεία.

Σε αυτή την πορεία οι πολιτικοί εκφραστές βρίσκονται μπροστά σε ακραίο γι’ αυτούς κίνδυνο. Να απολέσουν επιρροή, εξουσία, ρόλο. Βουλευτές να χάσουν την έδρα τους. Η προσέλευση στην πολιτική είναι όμως πάντως στα χρόνια μας η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία. Η επικαιρότητα των ημερών και το αδιέξοδο που φέρνει για τη χώρα στο οικονομικό κυρίως μέτωπο καθιστούν αναπόδραστη τη συνάντηση με αυτή την τραγωδία.

Στις κοινωνίες δεν υπάρχει χρονικό τέλος. Δεν υπάρχει ληξιαρχική πράξη θανάτου. Υπάρχουν όμως οριακές στιγμές. Σε μια τέτοια οριακή στιγμή βρίσκονται σήμερα η Ελλάδα και ο λαός της. Οσο αυτά και αν ακούγονται επαναλαμβανόμενα και κουραστικά, από αυτά θα περάσουμε.

Βαριά η ευθύνη του κάθε πρωθυπουργού, πρώτιστα όμως η δική μας ευθύνη.