Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που στο τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε μια από τις τελευταίες ταινίες της Εμανουελ Ριβά, το «Paris pieds nus», μια κωμωδία. Η ταινία αναφέρεται στις περιπέτειες που θα ζήσει μια Καναδέζα στο Παρίσι όπου έχει έρθει για να αναζητήσει την ηλικιωμένη θεία της όταν η τελευταία της στελνει ένα γράμμα. Η θεία είναι η Εμανουέλ Ριβά, μια πολύ σπουδαία καλλιτέχνιδα που έφυγε από την ζωή λίγο πριν κλείσει τα 90 χρόνια της (γεννήθηκε 24 φεβρουαρίου του 1927).
«Ηταν τεράστια η τιμή που μας έγινε όταν μάθαμε ότι η Εμανουέλ Ριβά ήθελε να συμμετάσχει στην ταινία μας» μου είπαν πριν από λίγο καιρό στο Παρίσι οι δημιουργοί της ταινίας, Ντομινίκ Αμπέλ και Φιόνα Γκόρντον (στο «Paris pieds nus» η Γκόρντον υποδύεται την Καναδή). «Αλλά αυτό που μας έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ενέργεια αυτού του ανθρώπου κάθε μέρα στις σκηνές της, η ακούραστη μαχητικότητά της.»
Και ναι, η Ριβά ήταν μια μαχήτρια από πολύ μικρή. Μοναχοπαίδι με ιταλικό αίμα στις φλέβες της από την πλευρά του ενός παππού της, η Πολέτ Ζερμέν Ριβά, θέλησε από παιδάκι να γίνει ηθοποιός και τα κατάφερε παρά τις αντιδράσεις της οικογένειάς της. Ηταν η εποχή που η λέξη «ηθοποιός» σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γαλλίας (και όχι μόνο) ήταν συνώνυμη της «ιερόδουλης». Η Ριβά πέρασε από ένα στάδιο κατάθλιψης αλλά τελικά το ξεπέρασε και τελικά μπήκε στο χώρο έχοντας περάσει σκληρές εξετάσεις με εξεταστή τον θρύλο της Comedie _ Francaise Ζαν Μεγιέρ.
Θρύλος του θεάτρου κατάφερε να γίνει η ίδια η Ριβά αλλά ο κινηματογράφος άργησε να έρθει · ήταν 32 χρονών όταν πρωταγωνίστησε στο αριστούργημα του Αλέν Ρενέ «Χιροσίμα αγάπη μου». Ακολούθησαν πολλές ταινίες, στην πραγματικότητα η Ριβά δεν απομακρύνθηκε ποτέ από το σινεμά, όμως στην ουσία παρέμεινε άνθρωπος του θεάτρου.
Τις περισσότερες κινηματογραφικές διακρίσεις της τις κέρδισε για την «Αγάπη» του Μίχαελ Χάνεκε που την οδήγησε στα Οσκαρ όταν η Ριβά ήταν 85 χρονών. Ανάμεσα στις άλλες ταινίες της που προκάλεσαν σχετική αίσθηση είναι οι «Κοκέτες πολυτελείας» (1960) δίπλα στη Σιμόν Σινιορέ, ο «Εφημέριος» (1961) του Ζαν Πιέρ Μελβίλ δίπλα στον Ζαν Πολ Μπελμοντό, οι «Κίνδυνοι του επαγγέλματος» (1967) του Αντρέ Καγιάτ δίπλα στον Ζακ Μπρελ και το «Ινστιτούτο ομορφιάς» το 1999, δίπλα στην Ναταταλί Μπάιγ.
