Διότι υπάρχουν Έλληνες που ξεπερνανε τους Έλληνες.
Αυτός ο σκηνοθέτης του Χρόνου, σε μια χώρα που έχει βγει από τους αρμούς, μπορεί να δείξει σε όποιον τον παρακολουθεί στενά, πώς να αποκτήσει τρόπο, πως να λειτουργήσει, να ανοίγει και να κλείνει μέσα του και έξω.
Να κλίνει το ρήμα: «δημιουργώ», σ’ όλους τους χρόνους του ρήματος.
Του οφείλω πολλά.
«Τις αμοιβές μου!», όπως αναφωνεί ο Σγκαναρέλ στο τέλος του «Ντον Ζουάν», που είδα χθες στη Στέγη, τις έχω προ πολλού.
