Το ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το βυθιζόμενο κυβερνητικό σκάφος, δεν αμφισβητείται. Το καίριο όμως πρόβλημα, για το σύνολο του πολιτικού κόσμου, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας, είναι πώς θα ξεκινήσει η νέα ζωή με την καμένη γη, που θα παραδώσει, όχι μόνο στην επόμενη κυβέρνηση αλλά και στην επόμενη Αντιπολίτευση, το ερμαφρόδιτο κυβερνητικό σχήμα ΠΑΝΑΛΕΞΗ.

Χωρίς δειλές και βασανιστικές περιστροφές, η παραπάνω περίπλοκη μαθηματική εξίσωση θα μπορούσε να λυθεί με τη λογική πρόταση: η οποιαδήποτε νέα Κυβέρνηση-πιθανότατα της ΝΔ-επιβάλλεται απαραιτήτως να ελέγχεται από Αξιωματική Αντιπολίτευση ενός ισχυρού και αδιάσπαστου Σοσιαλδημοκρατικού μετώπου, όποτε και με το καλό αυτό συγκροτηθεί.

Με άλλα λόγια, κρίνεται, εκ των πραγμάτων εξωστέο, το οποιοδήποτε σχήμα Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με πυρήνα τα οποιαδήποτε απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ. Για τον απλούστατο λόγο, ότι τόσο τις Κυβερνήσεις, όσο και τις Αξιωματικές Αντιπολιτεύσεις, κατά κανόνα και σε διεθνή κλίμακα, τις συγκροτούν κόμματα αρχών και κόμματα εξουσίας και όχι τυχοδιωκτικά γκρουπούσκουλα διαμαρτυρίας ή ρεπλίκες, απομιμήσεις του Μπέπε Γκρίλο ή του Πάμπλο Ιγκλέσιας, που αφάνταστα ταλαιπώρησαν και διέσυραν τη δημοκρατική κοινοβουλευτική τάξη, τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο…

Ο αποκλεισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, οίκοθεν νοείται, ότι δεν θα υποκρύπτει την παραμικρότερη ρεβανσιστική, εκδικητική διάθεση όλων εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που υπήρξαν διαλυτικός στόχος και θύματα της Συριζαϊκής κυβερνώσας ολιγαρχίας. Απλούστατα, η ανάγκη της έξωσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από το προνομιούχο πόστο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, πρωτίστως πρέπει να λειτουργήσει, ως αίτημα της κυρίαρχης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ενώπιον φυσικά της κάλπης.

Όμως, για την κατανόηση και συνειδητοποίηση της πρότασης αυτής για άλλη, εκτός ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, νέα Αξιωματική Αντιπολίτευση, την ευθύνη φέρουν η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων, αλλά και οι σημερινές εξωκοινοβουλευτικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, που επιβάλλεται να ενωθούν με τις αρχές της ισοτιμίας, για τη συγκρότηση αδιάσπαστου Πατριωτικού Σοσιαλδημοκρατικού Μετώπου.

Τα δημοσκοπικά δεδομένα επιβεβαιώνουν την τάση της πλειοψηφίας του Εκλογικού Σώματος για μια νέα Κυβέρνηση. Όμως το ολοένα και επιτακτικότερο αίτημα και για μια νέα Αξιωματική Αντιπολίτευση, θα ικανοποιηθεί χωρίς τις αγωνίες των οριακών εκλογικών αποτελεσμάτων και με μια προσεκτική ενημέρωση, τόσο των κοινωνικών ομάδων όσο και των πολιτικώς ανενημέρωτων ψηφοφόρων, (κυρίως των νεαρότερων ηλικιών), που στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις τσίμπησαν το δόλωμα της Συριζανελικής απάτης, ότι όλα κατακτώνται με τον ανάγωγο τσαμπουκά, το άβατον των Εξαρχείων, ή και την περιφρόνηση προς το διεθνώς ανεγνωρισμένο δημοκρατικό αξίωμα ότι η άσκηση ή η κατάκτηση ενός δικαιώματος προϋποθέτει τη συναίσθηση των υποχρεώσεων, που θεμελιώνουν κάθε δικαίωμα.

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διέπρεψαν στις λαοπλάνες και εθνικολαϊκιστικές déclarations, στις διακηρύξεις για αδρά αμειβόμενη παρασιτική και άεργη διαβίωση, εις βάρος βεβαίως των ανθρώπων της σκληρής βιοπάλης.

Όμως, δεν έχουν την εντιμότητα και τον ανδρισμό να ομολογήσουν ότι το κομματικό κράτος που οικοδομούν, με αυτές τις ολέθριες «αρχές», δεν είναι αποδεκτό, ούτε στην ελληνική κοινωνία, αλλά ούτε και στη διεθνή κοινωνία, που μας θεωρεί δακτυλοδεικτούμενους, με τη σημερινή κυβέρνηση της αφερεγγυότητας και αναξιοπιστίας.

Τα δημοκρατικά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάνουν το παν για να αποκαλύψουν τις παραπάνω παγίδες, που συστηματικά στήνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην ελληνική κοινωνία, πληρώνοντας αυτή την αποστολή τους, με φοβέρες και προπηλακισμούς, από τα όργανα του κυβερνητικού διωκτικού μίσους.

Όμως εξίσου σοβαρότερο ρόλο, στην ενημέρωση των νέων, γι’ αυτές τις ύπουλες παγίδες, καλούνται να διαδραματίσουν αρκετοί ευκολόπιστοι γονείς, μετά από μια μακρά περίοδο ανεύθυνης και απονήρευτης απραξίας…

Περιθώρια για πένθιμα εμβατήρια και ρέκβιεμ στη μνήμη των απερχομένων ταραξιών-«αναμορφωτών» της Ευρώπης (!) σταμάτησαν να υπάρχουν. Διότι οι δυνάμεις του βολικού πολιτικού περιθωρίου ξέρουν να τυλίγονται σαν τον κισσό στους κορμούς της Δημοκρατίας και να απομυζούν ανέτως τους ξένους χυμούς. «Όλοι θα ζήσουμε», tout le monde va vivre, που λέει και το παλιό γαλλικό τραγούδι…