Ενα βράδυ, στα τέλη των 60s, ο Ντόναλντ Τραμπ συναντήθηκε για φαγητό με τον κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του Φρεντ τζούνιορ και μερικούς φίλους στο Κουίνς της Νέας Υόρκης. Η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή, ο Φρέντι, ένα γνήσιο alpha male της φαμίλιας Τραμπ –διαφορετικής κοπής όμως, πνευματώδες, ιδιοσυγκρασιακό και ολίγον αυτοκαταστροφικό -, έκανε πλάκα με έναν «κολλητό» του όταν ο Ντόναλντ πήρε ξαφνικά «φωτιά». Ο μικρός «την είπε» άσχημα στον μεγάλο. Ο Φρέντι δεν είχε κάνει «τίποτα» στη ζωή του. Αντί να κληρονομήσει την οικογενειακή αυτοκρατορία real estate (ως πρωτότοκος το εδικαιούτο) και να τη γιγαντώσει, είχε καταλήξει ένας κοινός πιλότος, προς σφοδρή, βέβαια, απογοήτευση του αυταρχικού, περφεξιονιστή και workahοlic πατρός τους. Σε αυτές τις βίαιες εκρήξεις του Ντόναλντ, η επωδός ήταν λίγο η ίδια: «Get a life» (Απόκτησε επιτέλους ζωή!).
Διαβάζοντας στους «New York Times» την παραπάνω ιστορία για τον αφανή αδελφό του 45ου αμερικανού Προέδρου (στη φωτό, στο κέντρο, περιστοιχισμένος από όλα τα αδέλφια του), σκέφτηκα ότι το πλέον εκκωφαντικό από τα κλασικά γονεϊκά ψέματα (περισσότερο ακόμη και από το «Αγαπώ το παιδί μου γι’ αυτό που είναι») είναι το εξής: «Δεν ξεχωρίζω κανένα από τα παιδιά μου». «Στη ραγδαίως μετακινούμενη προς τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα οικογένεια Τραμπ», γράφουν οι «Νew York Times», «ο Ντόναλντ ήταν ο δεύτερος και ο αγαπημένος γιος, εκείνος που πέρασε στη Σχολή Γουόρτον του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, απόλαυσε τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στην αγορά ανάπτυξης ακινήτων και τελικά κατέστησε το όνομα Τραμπ ένα διεθνές brand. Ο Φρέντι ήταν η απογοήτευση, εκείνος που στερούνταν το ένστικτο του killer, εκείνος που ξεστράτισε τόσο πολύ από τις πατρικές φιλοδοξίες που ακόμη και τα παιδιά του δεν πήραν μερίδιο από τη διαθήκη του πατριάρχη». Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο Φρέντι, όχι απλά δεν έμελλε να στεφθεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά πέθανε αλκοολικός το 1981, σε ηλικία μόλις 43 ετών.
Σύμφωνοι, οι γονείς ευνοούν κατάφωρα. Τους πρωτότοκους, τους Βενιαμίν, τους δυνατούς, τους ελλειμματικούς, τους χαρισματικούς, τους απολωλότες, τους φίλαυτους, τους σαρδανάπαλους, τους ταπεινούς, τους high achievers, τους υπερβολικά low key κ.ο.κ. Πάνω απ’ όλα, όμως, ευνοούν, σύμφωνα τουλάχιστον με τους ειδικούς, τους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Στο αφιέρωμα «Why Mom Liked You Best: The Science of Favoritism» («Γιατί ήσουν το αγαπημένο παιδί της μαμάς: Η επιστήμη της ευνοιοκρατίας»), το 2011, το αμερικανικό «Τime» χρησιμοποιεί τον όρο «reproductive narcissism» (αναπαραγωγικός ναρκισσισμός). Είναι αυτό το περίφημο «mini me» (ο μίνι εαυτός μου) σύνδρομο αρκετών γονέων, η έμφυτη δηλαδή ροπή να έλκεσαι από αυτό που σου μοιάζει. Φυσικά δεν είναι πάντα εύκολο να διασφαλίσεις τη φυσιογνωμική ομοιότητα (ειδικά όταν το παιδί σου είναι του αντίθετου φύλου). «Ομως, ακόμη και αν τα παιδιά δεν είναι δυνατό να σου μοιάζουν, μπορούν να συμπεριφέρονται όπως εσύ» γράφει το «Τime». «Αυτά τα χαρακτηριστικά τυχαίνει να είναι εγγενή σε κάποια παιδιά· μερικές φορές, βέβαια, τα υιοθετούν για λόγους τακτικής, είναι ένας τρόπος για να αποσπάσουν λίγη παραπάνω αγάπη».
O διόλου ευνοημένος Φρέντι Τραμπ δεν φαίνεται να άντεξε την αδιαλλαξία και την άκαμπτη κριτική του πατέρα του. Ενα φεγγάρι που δούλεψε στο Trump Village, ο Τραμπ ο πρεσβύτερος τον «άδειασε» με τον πιο σκληρό τρόπο, επειδή, λέει, αγόρασε υπερβολικά ακριβά καινούργια παράθυρα, αντί να φροντίσει να επισκευάσει τα ήδη υπάρχοντα. «Για μένα, αυτό «δούλευε» καλά» θα πει ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ. «Για τον Φρεντ, όχι». Τελικά, η απροκάλυπτη γονεϊκή ευνοιοκρατία που «ανεβάζει» το «κλωνοποιημένο» παιδί (χαρίζοντάς του τόνους αυτοπεποίθησης, στα όρια συχνά της αλαζονείας, λένε οι ειδικοί) και καταδικάζει το «διαφορετικό» (συχνά σε μια αιωνιότητα χαμηλής αυτοεκτίμησης, άγχους και κατάθλιψης) δεν είναι αστεία υπόθεση. Με την κατάλληλη τύχη και βέβαια το αρμόζον DNA, μπορεί είτε να σε ωθήσει να γράψεις Ιστορία είτε να σου δώσει μια κλωτσιά και να περάσεις στα ψιλά της.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
