Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία. Τούτο δεν τεκμαίρεται από τις θέσεις του Σόιμπλε ούτε από τις προθέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δεν υπάρχει σωτηρία επειδή η νοοτροπία του πελατειακού κράτους παραμένει κυβερνητική αξία και επιλογή.
Από τη μικρή είδηση επιβεβαιώνεται η καταστροφή και όχι από τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μπορούν να βγαίνουν στη σύνταξη από 52 ετών, αν έχουν ανήλικο παιδί. Ισχύει για παιδιά που γεννήθηκαν το 2012, γεννήθηκαν δηλαδή μέσα στα μνημόνια, όχι τις εποχές που όλοι ήταν ανέμελοι. Δεν έχει καμία σημασία να μεταφέρουμε λεπτομέρειες της εύνοιας. Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει, εξακολουθεί να υπάρχει, τάξη εργαζομένων που ζει σε καθεστώς προστασίας.
Η προοδευτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει τις πολιτικές που κατέστρεψαν τη χώρα: προνόμια για όσους μοιάζουν συμπαγής ομάδα ψηφοφόρων. Ομάδα «μαμάδες δημοσίου τομέα». Οι μαμάδες Δημοσίου μπορούν να δουλεύουν λιγότερα χρόνια από τις μουλάρες που δεν έχουν παιδιά. Αντί να ιδρυθούν παιδικοί σταθμοί και θεσμοί που θα διευκόλυναν την ανατροφή του παιδιού, το ελληνικό κράτος επιτρέπει στη μάνα να βγει σε πρόωρη σύνταξη όταν πλέον το παιδί της είναι σε αναπαραγωγική ηλικία. Οι μαμάδες Δημοσίου μπορούν να δουλεύουν λιγότερα χρόνια από τις καταραμένες του ιδιωτικού τομέα που θα αφήσουν τα κόκαλά τους στον εργοδότη τους.
Καθώς ισχύουν νόμοι ισότητας, μπορούν να παίρνουν πρόωρη γονεϊκή σύνταξη και οι μπαμπάδες δημοσίου τομέα. Ναι, είναι και αυτοί συμπαγής ομάδα ψηφοφόρων. Ερχονται να προστεθούν στους συνταξιούχους του στρατού, στους πιλότους που παίρνουν σύνταξη στα 40 και κατόπιν βρίσκουν πλήρη απασχόληση σε ξένη αεροπορική εταιρεία. Ο κατάλογος των στρεβλώσεων ενός συστήματος πρόνοιας δεν έχει τελειωμό. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αριστερή κυβέρνηση του 21ου αιώνα, επαναλαμβάνει και απολαμβάνει τα λάθη ενός Ανδρέα Παπανδρέου. Εχουν ακριβώς την ίδια λογική, να σκορπίζουν χρήματα που δεν υπάρχουν.
Η διαφορά έχει να κάνει με τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών της επιπολαιότητας. Τη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχε συναίσθηση ότι κάποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Δεν περίμενε κανείς ότι θα έρθει η ώρα για λογαριασμό. Πλέον τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι επόμενες γενιές, οι σημερινές ενεργές γενιές, θα καταβάλλουν υψηλότερες εισφορές και θα δουλεύουν ώσπου να πεθάνουν. Δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη. Ισως ένα μικροποσό με το οποίο δεν θα μπορούν να ζήσουν. Θα συνεχίζουν να εργάζονται μέχρι τελικής πτώσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει όλες αυτές τις συμπαγείς ομάδες ψηφοφόρων ως πελάτες. Ολοι χάνουν την ανθρώπινη ιδιότητα όταν έρχονται εκλογές, όλοι ανήκουν σε μια αγέλη. Είναι πιθανό να κερδίσει η κυβέρνηση μερικά ψηφαλάκια από αυτή τη νέα ρύθμιση. Να πάρει με το μέρος της πενηντάρηδες συνταξιούχους. Δεν θα πάει μακριά έτσι, ίσως ούτε ως την επανεκλογή. Και αν τα καταφέρει να εκλεγεί παίρνοντας κοντά του τις ομάδες των ευνοημένων, δεν θα πάει μακριά ως κυβέρνηση. Για να κυβερνήσει κάποιος πρέπει να έχει και κράτος, και το κράτος διαλύεται.
Το παράδειγμα των πενηντάρηδων συνταξιούχων είναι ενδεικτικό. Η κυβέρνηση δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, απλώς κρατά τις ισορροπίες που όρισαν οι προκάτοχοι, η κυβέρνηση ασκεί την ίδια και απαράλλακτη πολιτική που οδηγεί στον γκρεμό. Είχαμε ξεκινήσει ήδη την ελεύθερη πτώση, φορώντας αλεξίπτωτο. Δεν το τραβά το κορδονάκι για να ανοίξει.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
