Το θέμα μου δεν είναι να μάθω τι συμφώνησαν ο Ψυχάρης με τον Μουλόπουλο (το φαντάζομαι).
Το θέμα μου είναι το «Βήμα» και ο ζωτικός χώρος που μου δίνει να γράφω ό,τι δεν γράφεται αλλού, όχι γιατί δεν επιτρέπεται, αλλά γιατί δεν «χωράει», επειδή δεν υφίσταται το πλαίσιο που το «σηκώνει», το αναδεικνύει και το παρακινεί.
Αυτό το «Βήμα» ανήκει στους συντάκτες του, ζώντες και τεθνεώτες.
Δείχνει τα όριά τους αλλά και τα δικά του όρια, συμφωνείς ή δεν συμφωνείς με το συγκείμενο, όπως στον βιότοπο που το λελέκι δεν τα βρίσκει με την καρακάξα.
Όσοι βλέπουμε σ’ αυτό που γράφουμε την ανυπόστατη αθανασία της γραφής, ή, τέλος πάντων, την ευθανασία από τη γραφή, κι όσοι δεν έχουμε (ακόμη) ξεμπερδέψει με τη δημοσιότητα, το «Βήμα» είναι ο «τελευταίος σταθμός».
Διάβαζα το Σάββατο στα «Νέα», τον Μαρμαρινό: «Ο Τσίπρας θα μπορούσε να κάνει ή να μην κάνει κάποια πράγματα.
Δεν είναι όμως θέμα μόνο τί κάνει αλλά και ο τρόπος».
Υπάρχει ένας τρόπος – ο Μαρμαρινός το λέει «ηθική» – που κερδίζει σε βάθος χρόνου. Πιστεύω πως αυτός δεν είναι η πολιτική αλλά η τέχνη.
Ο Τσίπρας δεν το κατάλαβε.
Ο Μουλόπουλος;
