Χωρίς αμφιβολία, η χειρότερη ενδημική αρρώστια στους κόλπους των κομμουνιστογενών ή και ακροδεξιών πολιτικών κινημάτων, με ψευδοκοινοβουλευτικό μανδύα, είναι ο ρόλος ορισμένων-ευτυχώς όχι όλων-κομματικών επιτρόπων, επιθεωρητών, ή κατά την διεθνώς αποδεκτή ονομασία «κομισαρίων».
Είναι αυτά ακριβώς τα πρόσωπα, με τις διευρυμένες αρμοδιότητες, για να λειτουργούν ως κρίκοι που να συνδέουν ή και να υπονομεύουν ή και να διαλύουν την αμφίδρομη σχέση κομματικών ιερατείων, με τη λαϊκή βάση, ανάλογα με τα κομματικά συμφέροντα. Σε κάθε όμως περίπτωση, αυτά τα πρόσωπα-που επιλέγονται ήδη από τα πανεπιστήμια ή και τα σχολεία ΜΕ-είναι κάτι σαν τις «ασφάλειες», στους ηλεκτρικούς πίνακες, με τους διακόπτες, τα «ρελέ», που σώζουν από ανεπιθύμητες καταστάσεις (βραχυκυκλώματα) κόμματα και οργανώσεις, σε περιόδους πολιτικών αδιεξόδων.
Οι κομισάριοι διαπρέπουν στις ημέρες μας, τόσο στο χώρο του εξασθενημένου ευρωσοσιαλιστικού κινήματος, κυρίως της Γαλλίας, Ιταλίας και Ελλάδας, όσο και του σοβαρότατα αυτοτραυματισμένου αμερικανικού δημοκρατικού μετώπου.
Αν συμμεριστούμε τον αφορισμό του αείμνηστου Γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Α. Παπανδρέου περί «εκλεκτικής συγγένειας των δύο άκρων», τότε θα διαπιστώσουμε, ότι κοινός στόχος, (από διαφορετική οπτική γωνία), των δύο ουσιαστικά αντικοινοβουλευτικών άκρων, είναι τα βαρειά έως θανάσιμα πλήγματα κατά της εμπροσθοφυλακής του δημοκρατικού πολιτεύματος, που είναι ο Τύπος και γενικότερα τα ΜΜΕ.
Ακριβώς, σ’ αυτό το χώρο της αδέσμευτης δημοκρατικής Ενημέρωσης, κυριολεκτικά αλωνίζουν οι κομισάριοι, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Ιδού κάποια εντελώς πρόσφατα κρούσματα διαλυτικής παρουσίας των κομισαρίων:
· Ο προεδρικός εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, στην πρώτη συνέντευξη τύπου, μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, αποδοκιμάζει, στο σύνολό τους, τα αμερικανικά ΜΜΕ, εκτός φυσικά από το Fox News (παραδοσιακό όργανο των σκληροπυρηνικών ρεπουμπλικάνων). Ο ίδιος, μετά την εξύβριση των δημοσιογράφων, δεν δέχεται καμία ερώτηση και επιδεικτικά αποχωρεί…
Την ίδια σχεδόν ημέρα, ο εκπρόσωπος τύπου στη σύνοδο των ακροδεξιών ξενοφοβικών κομμάτων στο Κόμπλενς της Γερμανίας βρίζει το Σπίγκελ και την Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε και παράλληλα οι σύνεδροι εγκωμιάζουν τον διώκτη των ΜΜΕ Ντόναλντ Τραμπ.
Αυτές είναι οι πρώτες, όχι απρόβλεπτες, αλλά αναμενόμενες συγκυρίες από την εκκολαπτόμενη Ακροδεξιά Διεθνή, που καλλιεργεί τον νεοφασισμό, εκμεταλλευόμενη τη δημοκρατική, ανεκτική αντίληψη των κρατών-μελών της ΕΕ και του Δυτικού Κόσμου (Όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν στρέψον αυτώ και την άλλην).
Η ίδια αυτή ηθική της δημοκρατικής ανοχής ήταν εκείνη, που μέσα από τις ελεύθερες εκλογικές διαδικασίες κατέλυσε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, οδηγώντας με τον Αδόλφο Χίτλερ στην Καγκελαρία και χωρίς φραγμούς στο Ναζισμό. Με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες της ανοχής η Ιταλική Δημοκρατία δέχεται στον εκλογικό στίβο τον Μπενίτο Μουσολίνι, που εκλέγεται πανηγυρικά πρωθυπουργός για να εξελιχθεί αρχικά σε γελωτοποιό ρήτορα με γκριμάτσες που ήδη τις έχει αντιγράψει ο επίγονός του, Ντόναλντ Τραμπ. Και λίγο αργότερα, σε καραμπινάτο δικτάτορα και εισβολέα στην Αιθιοπία και την Ελλάδα.
Αυτό το φρούτο, της στοχοποίησης των Μέσων Ενημέρωσης και των δημοσιογράφων, δεν άργησε να ευδοκιμήσει και εντός των δικών μας συνόρων. Η ελαφρά τη καρδία ανάδειξη των γκρουπόσκουλων του 3%, σε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012 και σε συγκυβέρνηση του αλλά «κουρελού» Συριζανελικού μωσαϊκού το 2015, όλη αυτή η στοχευμένη από την Κουμουνδούρου μετάβαση από το σκορποχώρι μιας προ-Συριζαϊκής ελληνικής Βαϊμάρης, στην αδίστακτη ολιγαρχία του ΠΑΝΑΛΕΞΗ, κυριολεκτικά θριάμβευσε στα αντιενημερωτικά πογκρόμ και συγκεκριμένα σε:
– Προπηλακισμούς και χυδαιότητες εναντίον γυναικών δημοσιογράφων
– Με νταηλίδικες απειλές για ενταφιασμό δημοσιογράφων, 3 μέτρα κάτω από τη γη
– Με καταχρηστική επίκληση του αυτοφώρου των δια του τύπου διαπραττομένων αδικημάτων, που οδηγεί με χειροπέδες τους δημοσιογράφους, ακόμη και σε ξεχασμένα αστυνομικά τμήματα της υπαίθρου
– Με διαγραφές από τα δημοσιογραφικά σωματεία διακεκριμένων δημοσιογράφων, που δεν είναι αρεστοί στους κομισαρίους, ή με το ανατριχιαστικό αιτιολογικό, ότι κατέκριναν την ολέθρια για την πατρίδα μας παρωδία του τυχοδιωκτικού δημοψηφίσματος του Ιουνίου 2015 που μετέτρεψε το απατηλό «Όχι» στο πιο ταπεινωτικό κυβερνητικό «Ναι», λίγα 24ωρα αργότερα με την φαρδειά-πλατειά υπογραφή του 3ου καταλυτικού της Εθνικής Κυριαρχίας Μνημονίου, από τον αυτοκράτορα της Ευρωπαϊκής «Αλλαγής» Αλέξιο τον Μικρό!
Συμπέρασμα: Το επόμενο βήμα, αλλά με ταχύτητα όπισθεν προ του θανατηφόρου γκρεμού, είναι το καθολικό «όχι» στον πολιτικό εξανδραποδισμό από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στις επικείμενες εκλογές. Και η ευθύνη αυτή βαρύνει, κατά κύριο λόγο, το εξαπατημένο τμήμα του Εκλογικού Σώματος, από τους σαλτιμπάγκους του κρυπτοσταλινικού κομισαριάτου. Το ταυτόχρονο παράλληλο βήμα, μετά την εντυπωσιακή επανασυσπείρωση της ΝΔ είναι η ολοκλήρωση της σύμπηξης ενός ενιαίου και αδιαίρετου Σοσιαλδημοκρατικού Μετώπου, με τη διεύρυνση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Εάν ακολουθηθούν, χωρίς βήματα σημειωτόν ή οπισθοδρομήσεις, τα βήματα αυτά, θα περιπέσουν σε διαρκή χειμέρια νάρκη οι σαύρες, οι χαμαιλέοντες και οι σαλαμάνδρες των κρυπτοκομμουνιστικών και φασιστικών κομισαριάτων. Και φυσικά, θ’ ανοίξει ξανά ο δρόμος για την πολιτικοκοινωνική δημοκρατική Άνοιξη. Διαφορετικά, θα ζήσουμε το χειρότερο χρονικό της εκκολαπτόμενης Ακροδεξιάς Διεθνούς.
