Το επταήμερο του Διόδωρου

Υπάρχει ελπίς: οκτώ χιονοδρόμους ανέσυραν ζωντανούς οι διασώστες κάτω από τη χιονοστιβάδα στην Ιταλία. Αρα υπάρχει ζωή μετά τις χιονοστιβάδες, επομένως γιατί να μην υπάρχει ζωή μετά Τραμπ ή μετά Τσίπρα;

–Διόδωρε, δεν είσαι με τα καλά σου! Χωρίς διασώστες δεν γίνεται τίποτα –βλέπεις να έρχονται διασώστες;

Σωστό, διασώστες δεν εμφανίζονται. Και ο Σόιμπλε δηλώνει ότι «αν φύγει το ΔΝΤ, τέρμα τα ευρώ». Ο Σώρρας κάτι προσπαθεί να κάνει με τα τρισεκατομμύριά του αλλά δεν τον αφήνουν να σώσει την πατρίδα –σε λίγο μπορεί να είναι αργά.

l Κινδυνεύουμε να την πάθουμε σαν το νέο και τη νέα που ναυάγησαν «ανοιχτά των Αζορών» σε εκείνο το μακάβριο τραγούδι του Μποστ:

Το «κοίταζαν και κάπου κάπου» δηλώνει πως έκαναν και κάποια άλλα, ευχάριστα μάλλον, πράγματα ο νέος και η κόρη στο νησί τους, ημερολόγιό μου. Προφανώς έγραφαν –υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από το να γράφεις; Εβαζαν μετά σε μπουκάλια τα κείμενά τους και τα έριχναν στο πέλαγος, να φθάσουν σε αναγνώστες.

Τέτοια είναι άλλωστε όλα τα κείμενα, μποτίλιες που ρίχνουν στο πέλαγος οι γραφιάδες με την ελπίδα ότι θα φθάσουν κάπου –για τούτο και δεν καταλαβαίνω την ευχή «καλοτάξιδο» που λένε για τα βιβλία. Καλοτάξιδα μόνο τα καράβια μπορούν να είναι που ξέρουν πού θέλουν να πάνε. Για τα κείμενα, πρέπει να λέμε «με το καλό να φθάσετε σε αναγνώστες».

l Τα ημερολόγια, όμως, είναι άχαρη δουλειά: δεν φθάνουν πουθενά, κλειδώνονται σε συρτάρια για να τα προφυλάξει ο συγγραφέας τους από ξένα μάτια. Και όταν μετά τον θάνατό του ανοίξουν οι συγγενείς τα συρτάρια ή φθάσουν κότερα, ποιος ενδιαφέρεται να τα διαβάσει; Αφού ο ίδιος δεν τα έκρινε άξια ανάγνωσης, γιατί να τα κρίνουν άλλοι; Κακόμοιρο ημερολόγιό μου –δεν υπάρχουν πια και ποντίκια να σε ροκανίσουν, στα σκουπίδια θα καταλήξεις μετά τον θάνατό μου.

–
Θα τα πάρω εγώ να τα στρώσω στη φωλιά, να ζεσταινόμαστε τον χειμώνα.

–Και να κουτσουλάτε πάνω τους οικογενειακώς –ποτέ! Θα γράψω στη διαθήκη μου να τα κάψουν!

Εγώ, είμαι εσείς

Αλλά τι νόημα έχει να συζητάμε για τη ζωή ή τον θάνατο της μηδαμινότητάς μου; Σημασία έχει ότι ένας νέος και μια κόρη ανέλαβαν την ηγεσία των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Βεβαίως θα υπάρξει ζωή και μετά από αυτούς –φοβάμαι όμως πως θα είναι πολύ διαφορετική από πριν, μισοκαμένο ημερολόγιό μου.

«Πρώτα η Αμερική» επαναλαμβάνει και ως πρόεδρος πλέον ο Ντόναλντ Τραμπ· «Πρώτα το Ηνωμένο Βασίλειο» εξήγησε τις προάλλες και η Τερέζα Μέι, διευκρινίζοντας ότι θα προτιμήσει πλήρη διακοπή των σχέσεων με την Ενωση παρά «κακή συμφωνία».

Αλλά δεν είναι αυτονόητο για κάθε πολιτικό ηγέτη ότι το πρώτο που τον ενδιαφέρει είναι η χώρα του; Για τον Τραμπ δεν είναι: οι αντίπαλοί του δεν βάζουν τη χώρα πρώτη, βάζουν κάποια άλλα συμφέροντα –αυτά που εδώ αποκαλούμε «διαπλεκόμενα». Αρα, «εγώ, είμαι εσείς· οι άλλοι, είναι οι εαυτοί τους»· και όταν λέει τον κοινό τόπο, που επαναλαμβάνεται συνεχώς και σε μας, «όταν η Αμερική είναι ενωμένη, είναι ασταμάτητη» εννοεί «ενωμένη υπό την ηγεσία μου» –μήπως άλλωστε δεν σημαίνει το ίδιο και το αριστερό «λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος»; Ενωμένος κάτω από τον ηγέτη.

Το αν ο ηγέτης είναι πρόσωπο, αρχηγός, φύρερ, κόμμα ή «συλλογικός διανοούμενος», μικρή σημασία έχει –γιατί αυτή η ενότητα είναι πολεμική, γίνεται για τη νίκη: το «πρώτα η Αμερική» υπονοεί ευθέως «πρώτη η Αμερική», η Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Ελλάδα, η Τουρκία, κ.τ.λ. Και όταν πολιτικοί ηγέτες δηλώνουν πως θέλουν τα κράτη τους να είναι πρώτα στον κόσμο ή στην περιοχή τους, η πρωτιά δεν απονέμεται με γραπτούς διαγωνισμούς ή από πάνελ ειδικών –ούτε με εκλογές ή δημοψηφίσματα: κατακτάται. Συχνά με τα όπλα.

l Καιρό τώρα με βασάνιζε η απορία: γιατί ο πάμπλουτος Ντόναλντ Τραμπ που τίποτα δεν του έλειψε από όσα μπορεί να δώσει το χρήμα, γιατί θέλει να γίνει πολιτικός και πρόεδρος των ΗΠΑ; Μου φαίνεται τώρα ότι το ήθελε γιατί ήξερε πως ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο Μπιλ Γκέιτς, δεν είναι ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι –αυτή την ισχύ θέλει ο Ντόναλντ Τραμπ και δεν θα αφήσει να του την αμφισβητήσει κανείς στον κόσμο.

Αλλά αυτό προϋποθέτει να μην του την αμφισβητήσουν στην ίδια του τη χώρα –για τούτο το «εγώ, είμαι εσείς», η καταδίκη της (πριν από αυτόν) Ουάσιγκτον που «νεμόταν την εξουσία και ευημερούσε» ενώ «θέσεις εργασίας χάνονταν και εργοστάσια έκλειναν». Τώρα, «οι ξεβράκωτοι έφθασαν στην εξουσία» όπως είπε και ο Χρήστος Μαντάς, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Και μας δείχνουν τον πισινό τους.

Χα, Μπούφε μου! Το θέμα είναι να πείσεις πως η πατρίδα κινδυνεύει από εχθρούς –τους Κινέζους, τους μετανάστες, τους τροϊκανούς, τους Γερμανούς, κάποιους τέλος πάντων· μετά δηλώνεις «υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας», εντοπίζεις τους προδότες που είναι με το μέρος του εχθρού, τους βάζεις στη θέση τους και προχωράς. «Λαός ενωμένος, είναι ασταμάτητος –ποτέ νικημένος».

–Αλλά θα πείσει ο Τραμπ πως η πατρίδα κινδυνεύει και αυτός θα τη σώσει;

Ελπίζω να μην τα καταφέρει. Αλλά και η προσπάθεια που θα κάνει, θα κοστίσει. Οπως κόστισαν και σε μας οι διαδοχικοί σωτήρες της χώρας.