Μία από τις πιο… χαριτωμένες δηλώσεις που έγιναν εδώ και πολύ καιρό, ήταν η προχθεσινή του πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιουνκέρ, ο οποίος έσπευσε να «απαντήσει» στον νέο Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ που με τη σειρά του είχε πει στους λονδρέζικους Τάιμς ότι δεν είναι απίθανο να φύγουν κι άλλες χώρες από την Ε.Ε. μετά από τη Βρετανία. Είπε λοιπόν ο Γιουνκέρ ότι «όπως εμείς δεν υποστηρίζουμε την απόσχιση του… Οχάιο από τις ΗΠΑ, ας μην ανακατεύεται κι εκείνος με το τι θα κάνουν οι ευρωπαϊκές χώρες».
Η δήλωση αυτή δεν θα είχε καμία σημασία, και ενδεχομένως ούτε θα έφτασε καν στα αυτιά του Τραμπ, ή αν έφτασε μπορεί αυτός να ρώτησε «ποιος είναι αυτός, σε ποια χώρα είναι πρόεδρος, με πόσους ψήφους έχει εκλεγεί και τι αρμοδιότητες έχει» – και άντε μετά να του εξηγήσει κανείς…
Η δήλωση όμως έχει σημασία γιατί ο Γιουνκέρ, κατά το γνήσιο μοντέλο ακραίας ευρωπαϊκής υποκρισίας, ξεχνά ότι όταν η ίδια η Ευρώπη, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, ο ίδιος προσωπικά και πλήθος άλλοι, πιπιλίζανε επί πολύ καιρό την απειλή του Grexit, την οποία ήδη πάλι επαναφέρουν, δεν δικαιούνται να ομιλούν για τέτοια ζητήματα. Η απάντηση λοιπόν είναι ότι αυτοί ανοίξανε αυτή τη συζήτηση στο γνήσιο… πνεύμα αλληλεγγύης που τους διακρίνει.
Αντίθετα, η Ουάσιγκτον δεν είπε ποτέ στις πόλεις ή τις πολιτείες των ΗΠΑ που πτώχευσαν στο ίδιο μάλιστα διάστημα, να φύγουν από το… δολάριο και να πάνε στο… πέσος! Αυτά, τα κάνουν μόνον το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες και γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με την πάλαι ποτέ «κοινή» Ευρώπη να διαλύεται.
Η ουσία είναι ότι τρέμουν τον Τραμπ στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Και τον τρέμουν για τρείς λόγους:
Πρώτον, επειδή δεν πρόκειται να είναι του χεριού τους, να κάθεται ήσυχος στη γωνιά του, όπως έχουν μέχρι σήμερα συνηθίσει, αφήνοντας τη Γερμανία να κάνει ότι θέλει στην Ευρώπη, κάτι για το οποίο, εμείς τουλάχιστον, θα έπρεπε να είμαστε πανευτυχείς.
Οι Γερμανοί αρρωσταίνουν και μόνον που φαντάζονται το ενδεχόμενο μιας συνεννόησης ΗΠΑ – Ρωσίας, όπως και τον «Ατλαντικό Δεσμό» με την Αγγλία που είναι, ο τελευταίος τουλάχιστον, ήδη επί θύραις. Κι αν, ειδικά το πρώτο, δεν είναι προοδευτικό, ακόμα δε περισσότερο, ριζοσπαστικό, τότε τι είναι προοδευτικό και ριζοσπαστικό;
Δεύτερον, επειδή ήδη αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική πολιτική του και η πολιτική του για το διεθνές εμπόριο θα φέρει επανάσταση, κυριολεκτικά τα πάνω-κάτω, με σκοπό να προστατεύσει τα συμφέροντα της βιομηχανίας της χώρας του, κάτι που δεν αρέσει καθόλου μα καθόλου στους Γερμανούς που προσπαθούν να καταστούν άλλωστε και οι μεγάλοι στρατηγικοί εταίροι της Κίνας, αλλά και που έχουν γεμίσει ακόμα και τις ΗΠΑ με μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα τα τελευταία χρόνια. Ο Τραμπ θα φέρει δουλειές στη χώρα του και το ξέρουν άπαντες. Κι αν αυτό δεν είναι ριζοσπαστικό, τότε τι είναι ριζοσπαστικό;
Τον τρέμουν, τρίτον, επειδή το να σπάει ένας πρόεδρος των ΗΠΑ τον σιδηρού κανόνα της απόλυτης υποκρισίας, μέθοδο με την οποία λειτουργεί η γερμανική ηγεμονία η οποία έχει βαφτίσει «ευρωπαϊκά» τα εθνικά της συμφέροντα εις βάρος όλων σχεδόν των άλλων, και το να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, το να μιλά απευθείας και ξεκάθαρα με το λαό του και τον κόσμο, αυτό κι αν αποτελεί την πιο ριζοσπαστική πολιτική συμπεριφορά που μπορεί να υπάρξει σήμερα – και γι αυτό άλλωστε εν πολλοίς ψηφίστηκε.
Αυτός είναι ο «απρόβλεπτος» Τραμπ που τρέμουν στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.
Ο προοδευτικός, ο ριζοσπάστης κι όχι ο συντηρητικός Τραμπ με τον οποίο ανοήτως λένε ότι δήθεν απειλούνται τα δημοκρατικά κεκτημένα της Δύσης, κάτι φυσικά όχι απλώς αστείο, αλλά γελοίο, ειδικά δε όταν το λένε αυτοί…
Εκείνος, ο συντηρητικός, που πράγματι πολλές φορές ο λόγος του πολλοί αισθάνονται ότι προκαλεί (αλλά επί του προκατόχου του είναι που εκτοξεύτηκε η ρατσιστική βία) θα τους ήταν εύκολος: τον άλλο, τον προοδευτικό και ριζοσπάστη Τραμπ φοβούνται. Και δεν έχουν άδικο.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί σύντομα θα δουν ότι τα πράγματα γίνονται κι αλλιώς από ό,τι τα συστήματα εξουσίας της διαλυόμενης γερμανικής Ευρώπης τους έχουν πείσει ότι γίνονται…
