Πρέπει να αποφύγουμε τον εμφύλιο εμείς που γράφουμε στον Οργανισμό.
Πρέπει οι εφημερίδες του να μην γίνουν «θέαμα» της κοινωνίας του θεάματος, ούτε πρώτο θέμα.
Πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική.
Η εμπορευματοποίηση (της εξουσίας) μας θέλει εξαγριωμένους.
Ο δημοσιογραφικός ναρκισσισμός, απόλυτους. Η υπογραφή, επηρμένους. Η κρίση και η ανεργία φοβισμένους. Η ζωή, περαστικούς.
Τί έμεινε από τη Νακώνη που επινόησε τον «αιρετό αδελφό» ώστε να καθιστά μη διακριτούς τον «οίκο» και την «πόλιν»;
Βέβαια ο Αgamben λέει και το εξής: όταν ο εμφύλιος δεν μπορεί να τοποθετείται στο κατώφλι μεταξύ οίκου και πόλεως, «γίνεται το παράδειγμα κάθε σύγκρουσης και αποκτά τη μορφή του τρόμου».
Αλλά πάλι, από τη στιγμή που ο εμφύλιος αποκλείεται εντελώς, συμβαίνει και κάτι άλλο: αρχίζουν οι δίκες και οι νομικές διώξεις για να τον υπενθυμίζουν.
Δεν μένει παρά να επιλέξουμε.
