Σαν τον επισκέπτη, που εσύ τον καλοδέχεσαι αλλά αυτός εισβάλλει στο σπίτι σου με κακές διαθέσεις. Για να σε αναστατώσει, να επιβληθεί με ανάγωγο τρόπο. Κάπως έτσι κατέφθασε το 2017 στη δική μου ζωή. Καταφέρνοντάς μου χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Και εγώ που το περίμενα έμπλεος ελπίδας, ζαλισμένος ακόμη από τη διάψευση, παίρνω βαθιές ανάσες για να ανακτήσω την ηρεμία και την αισιοδοξία μου. Είναι εξάλλου νωρίς για να αρχίσω να μετρώ έως τον ερχομό του 2018, που ελπίζω πως θα είναι τουλάχιστον πιο ευγενικό από τον νέο χρόνο. Ο οποίος νέος χρόνος με περίμενε τις πρώτες ώρες της πρώτης πρώτου, στο τρένο, με τη μορφή ενός όμορφου και καλοντυμένου αγοριού. Τόσο όμορφου και καλοντυμένου (συνδυασμός κλασικού και σπορ, σαν φωτογραφία από περιοδικό μόδας) που δεν γινόταν να μην το προσέξεις. Ηταν καθισμένο δίπλα στην πόρτα, εκεί που στάθηκα κι εγώ όρθιος, κρατώντας τη χειρολαβή. Εριξα ένα βλέμμα γύρω, στους αγέλαστους συνταξιδιώτες, σκέφτηκα πόσο βρώμικα είναι τα βαγόνια των εν Ελλάδι τρένων, και στράφηκα προς το αγόρι που εκείνη την ώρα έστελνε μηνύματα στο κινητό του.
Παρατηρούσα από πάνω μέχρι κάτω το άψογο της εμφανίσεώς του, όταν εκείνο με κοίταξε, χαμογέλασε και σηκώθηκε λέγοντας: «Παρακαλώ, καθίστε». «Δεν μπορεί», σκέφτηκα, «είμαι πολύ νέος για να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο». Και όμως! Μου είχαν, για πρώτη φορά στη ζωή μου, προσφέρει τη θέση τους. «Καθίστε, προηγείστε». Προηγούμαι γιατί; Είσαι το πολύ δεκαπέντε, είμαι πενήντα. Σιγά τη διαφορά, τριάντα πέντε μόλις χρόνια. Τριάντα πέντε; Θα μπορούσε να είναι γιος μου. Από την άλλη, τα πενήντα δεν είναι μια ηλικία που δικαιολογεί να σου προσφέρουν τη θέση τους. Τόσο χάλια δείχνω; Στράφηκα προς το καταμουντζουρωμένο τζάμι του παραθύρου ζητώντας στο καθρέφτισμα του ειδώλου μου την επιβεβαίωση της ακμαιότητάς μου. Είδα έναν κύριο με κάτασπρα γένια δίπλα στο σύνθημα «Φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες». Αυτό φταίει! Τα γένια που άφησα τους τελευταίους μήνες. Να τα κόψω, να τα βάψω κομοδινί ή να συνεχίζω να γηράσκω αεί διδασκόμενος; Το κομοδινί απορρίπτεται, καθώς και κάθε άλλη απόχρωση βαφής: δεν ξεχνώ εκείνη τη σκηνή στον «Θάνατο στη Βενετία» του Τόμας Μαν (και στην κατά Λουκίνο Βισκόντι κινηματογραφική και στην κατά Μπέντζαμιν Μπρίτεν οπερατική εκδοχή) όπου η μπογιά των μαλλιών του μεσήλικου ήρωα λιώνει υπό το φως του μεσογειακού ήλιου και κυλάει στο μέτωπό του. Θα τα κρατήσω, λοιπόν, τα μούσια στο αρχοντικό λευκό τους. Ισως να πάρω και ένα πτυσσόμενο μπαστούνι, από εκείνα που τα έχεις στην τσάντα και όταν νιώθεις αστάθεια (καταστάσεις της ηλικίας) τα ξεδιπλώνεις με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση και εντυπωσιάζεις.
«Ετσι, θα γεράσω με χάρη» ανακοίνωσα στην Ισμήνη περιγράφοντάς της το περιστατικό στο τρένο και ζητώντας την άποψή της για την εικόνα που παρουσιάζω αλλά και για τη νοητική κατάσταση του δεκαπεντάχρονου που είδε στο πρόσωπό μου τον παππού του. «Εγώ καταρρέω ή αυτό ήταν χαζό;». Με διαβεβαίωσε πως δεν μοιάζω πενηντάρης (γι’ αυτό είναι οι φίλες) και μου αποκάλυψε πως και σε εκείνη που είναι σαράντα και που επίσης δεν της φαίνονται τα χρόνια της (όπως τη διαβεβαίωσα με τη σειρά μου –γι’ αυτό είναι οι φίλοι) έχουν προσφέρει τη θέση τους περισσότερες από μία φορές. Αυτό με έκανε να νιώσω καλύτερα. Δεν είναι το πρόωρο γήρας, είναι που η νέα γενιά τα έχει κάνει σαλάτα με τις ηλικίες. Τότε θυμήθηκα πως πριν από περίπου τριάντα χρόνια, όταν πρωτοήρθα στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη φιλόδοξος εικοσάρης, όλοι σχεδόν οι ήδη φτασμένοι συνάδελφοι που με υποδέχτηκαν ήταν πάνω κάτω σαραντάρηδες. Και όμως, στα μάτια μου είχαν φανεί τόσο μεγάλοι! Τώρα, νιώθω παράξενα όταν ένα νέο παιδί μού μιλάει στον πληθυντικό, τη στιγμή που αν δεν μου μιλήσει στον πληθυντικό σχολιάζω την κακή αγωγή που του έχουν δώσει οι γονείς του. Εντάξει, μεγαλώνω κι εγώ. Και σταματάω, για να μην εκτεθώ με σκέψεις που περισσότερο επιβεβαιώνουν τον φόβο και τη σύγχυση μπροστά στον χρόνο παρά τη συμφιλίωση με αυτόν. Εξάλλου, τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα… Πενήντα! Πενήντα; Δηλαδή μισός αιώνας. Πότε έφτασα εδώ και δεν το πήρα είδηση;
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
