Ο Ερντογάν και η τρέλα του μεγαλείου

«Χαρίσαμε στους Έλληνες τα (Ελληνικά) νησιά», αναφώνησε οργίλος σε μία από τις εκρήξεις ρουτίνας ο de facto υπερσουλτάνος, Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Πόσο απίστευτη τρέλα τού μεγαλείου δεν εμπεριέχει αυτή η αλαζονική γραμματική πρόταση με τους «αποδέκτες Έλληνες» να παίρνουν «χάρισμα» κάτι που είναι δικό τους, «τα Ελληνικά νησιά»; Και μάλιστα ο Ερντογάν να οικτίρει τον Κεμάλ ως μειοδότη που άφησε τα ελληνικά νησιά να πέσουν σε ελληνικά χέρια.

«Κακώς ισχύει η Συνθήκη της Λωζάννης»

H ρουτίνα της προπαγάνδας τής κουτοπονηριάς και του τσαμπουκα – λίδικου εκφοβισμού έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, εκφραζόμενη ωσάν ένα είδος ψυχρού πολέμου που υποκρύπτει την απειλή να επεκταθεί σε θερμό ανά πάσα στιγμή.

«Με τη λογική της τρέλας η αναφορά στη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) αποτελεί απλή παρελθοντολογία και – όχι συνθήκη που πρέπει να τηρείται πιστά – διότι είναι ξεπερασμένη από τα γεγονότα που καταγράφει η Ιστορία και είναι άνευ ουσίας χρήζουσα άμεσης αναθεώρησης, αφού οι κεμαλικοί πιάστηκαν στον ύπνο και δεν διεκδίκησαν αυτά που τους «ανήκαν» στην συνθήκη αυτή.

Ενώ βεβαίως δεν είναι καθόλου παρελθοντολογική η απόπειρα αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ουσιαστικά την διέλυσε εις τα εξ ων συνετέθη το 1920 η Συνθήκη των Σεβρών, μοιράζοντάς την σε Ιταλούς, Έλληνες, Κούρδους Γάλλους, Αρμενιούς κ.ά. αλλά την ανέτρεψε εκ των γεγονότων προτού καν κυρωθεί, η Συνθήκη της Λωζάννης,όταν ανασυντάχτηκαν οι Νεότουρκοι υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ – μετέπειτα – Ατατούρκ – σε έναν πολύ αξιόμαχο απελευθερωτικό στρατό, ανακτώντας εδάφη που θα έχανε αν είχε ισχύσει η Συνθήκη των Σεβρών, π.χ. Ανατολική Θράκη και προ πάντων Ανατολία.

Οι εναέριες παραβιάσεις και ο αυταρχισμός του Ερντογάν

Οι Τούρκοι τώρα εδώ και αρκετό καιρό προκαλούν ασύστολα την Ελλάδα με τις κατά συρροή παραβιάσεις του εναερίου μας χώρου προκειμένου να υπενθυμίσουν ότι Τουρκία δεν είναι μόνον η Τουρκία που βλέπουμε στο χάρτη γιατί αυτή δεν είναι παρά μία μαγική εικόνα, όπου με τον κατάλληλο χρωματισμό θα δούμε την εικονική πραγματικότητα μιας Τουρκίας με αχανείς εκτάσεις αυτοκρατορίας όπου ζουν οι πρώην ραγιάδες που πλήρωναν φόρο υποτελείας στο μεγάλο Σουλτάνο.

Τώρα ο υπερσουλτάνος τους πεθύμησε και θέλει να τους σφίξει στοργικά στη θανάσιμη αγκάλη του ξανά σε μια όμορφη “family reunion” Είναι ένα τρελό όνειρο που μετεμφύτευσε στο μυαλό τού Ερντογάν ο μετέπειτα εκδιωχθείς πρώην ΥΠ.ΕΞ.και κατόπιν Πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου,

Aκόμα και τον οραματιστή Νταβούτογλου, όμως τον έδιωξε θεωρώντας τον πολύ έξυπνο για να γίνει πιόνι του, διότι προφανώς αυτός είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με τον αυταρχισμό του Ερντογάν, όπου όταν μεταπήδησε από την πρωθυπουργία στην προεδρία ήθελε να οικειοποιηθεί όλες τις εξουσίες, νομοθετικές και εκτελεστικές, καθιστώντας τον Νταβούτογλου απλά διακοσμητικό πρόσωπο.

Το αστείο είναι ότι τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Ε.Ε δεν αρθρώνουν λέξη για τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και αυτό αποθρασύνει περισσότερο τους Τούρκους σε βαθμό που καταδεικνύει την προκλητική περιφρόνηση που τρέφουν για την Ελλάδα.

Κάποιος ανώτερος Γερμανός αξιωματούχος μάλιστα κατέδειξε το μεγάλο και ζωηρό «ενδιαφέρον» του αποφανθείς ότι οι παραβιάσεις είναι θέμα που πρέπει επιλυθεί μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, γιατί η λοιπή Ευρώπη κρίνει σκόπιμο να νίψει τας χείρας της. Σε απλά λόγια υψίστης κουτοπονηριάς: «Βρείτε τα μόνοι σας. Εμάς δεν μας αφορά αυτό το ζήτημα».

Η Τουρκική διπλωματία και οι κακές σχέσεις

Ως Έλληνες είμαστε καταδικασμένοι να αντιμετωπίζουμε εσαεί τρία δυσεπίλυτα προβλήματα, τρεις καυτές πατάτες που μας τσουρουφλίζουν μέχρι πρόκλησης εγκαυμάτων στα χέρια μας: α) Το πρόβλημα του Αιγαίου χάρη στη «δημιουργία» «γκρίζων ζωνών» που σχεδόν τις αποδεχθήκαμε: β) το αιώνιο κυπριακό όπου οι Τούρκοι δεν υποχωρούν ούτε σπιθαμή, όπως φαίνεται και από τις τωρινές συνομιλίες όπου απαιτούν δικαιώματα χωρίς να έχουν υποχρεώσεις: και γ) την απειλή εισβολής εκατομμυρίων προσφύγων από την Τουρκία, ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί και να μας προκαλέσει την απόλυτη εντροπία.

Ευτυχώς για μας αλλά όχι και για εκείνον, ο Ερντογάν, έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και η «φήμη» του ως παρανοϊκού ευρω – νταή έχει πλέον εδραιωθεί και επικυρώνεται με διάφορα κοσμητικά (επιθετικά ουσιαστικά) που του αποδίδονται, όπως « δικτάτορας», «τύραννος», « τρελός» (madman), «φασίστας» κ.ά.

Οι σχέσεις του με τη Ρωσία ποτέ δεν υπήρξαν χειρότερες και πολλοί αναλυτές.μιλάνε για δεινή ήττα της τουρκικής διπλωματίας όταν αναγκάστηκε να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη για το ρωσικό αεροπλάνο που κατέρριψαν οι Τούρκοι. Τώρα προστέθηκε η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα Aντρέι Καρλόφ που αμήχανα οι Τούρκοι εύχονται να μην διαταράξει τις (καλές;) σχέσεις των δύο χωρών, αλλά και κατά καλή τους τύχη, περιέργως, υπάρχει ταυτότητα απόψεων μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν όπου η δολοφονία αποδίδεται σε «προβοκάτσια». (Προβοκάτσια ποιανού; Πιθανόν Γκιουλέν – ΗΠΑ: βλέπε αμέσως πιο κάτω).

Διότι και με τις ΗΠΑ ισχύει το ίδιο. Από της λήξεως του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου οι σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας δεν υπήρξαν ιδιαίτερα καλές, εξαιτίας ενός κλίματος αντιαμαρικανισμού που επικατούσε στη χώρα. Τώρα ο Ερντογάν δεν συγχωρεί την αμερικανική απρέπεια της άρνησης έκδοσης του κληρικού και ισλαμιστή θεολόγου Φετουλάχ Γκιουλέν, πρώην φίλου του και τώρα θανάσιμου εχθρού του Ερντογάν, που θεωρείται ουσιαστικός οργανωτής του κινήματος της 15^ης Ιουλίου, 2016, ενώ αυτός το αρνείται. Πόσω δε μάλλον όταν ο Ερντογάν κατηγορεί τις ΗΠΑ ως συνυπεύθυνες στην οργάνωση του πραξικοπήματος. Και δεν είναι μόνον αυτά αλλά υπάρχουν και οι Κούρδοι αντάρτες του Ιράκ, αξιόμαχοι πολεμιστές, που φαίνεται να ενισχύονται από τις ΗΠΑ, γιατί είναι ο μόνος στρατός ικανός να αντιμετωπίσει την ISIS.

Διακρίνεται σαφώς μία διαφοροποίηση ως προς τη στοχοθεσία της πολιτικής της Αμερικής και της Τουρκίας: ο Πρόεδρος Ομπάμα αποβλέπει στη ανατροπή του Προέδρου της Συρίας Ασσαντ και στην καταστροφή του ισλαμιικού κράτους, ενώ αφετέρου ο Ερντογάν έχει ως κύριο στόχο του τη διαίρεση και καταστολή της εξέγερσης των Κούρδων, ειδικότερα αυτών των δεκαπέντε εκατομμυρίων που ζουν στην Τουρκία, και απαιτούν τα δικαιώματά τους να γίνονται σεβαστά

Τέλος, τι μπορεί να πει κανείς για τις σχέσεις Τουρκίας – Γερμανίας ύστερα από την απόφαση της Γερμανικής Βουλής να συμφωνήσει και αυτή στην άποψη περί «Γενοκτονίας των Αρμενίων»; Τη φοβερή φωτογραφία του εξώφυλλου του Σπίγκελ που εμφανίζει τον Ερντογάν ως Σβαρτσενέγκερ εξολοθρευτή και τέλος τον σατιρικό που παρουσιάζει τον υπερσουλτάνο να έχει συνάψει ερωτικές σχέσεις με μία γίδα;

Η «χρυσή περίοδος» διακυβέρνησης Ερντογάν

Ωστόσο, μεταξύ του παρόντος και της ανάληψης της εξουσίας από το Ρετζέπ Ερντογάν (2002) ύστερα από εκλογές του 2001 στις οποίες θριάμβευσε το κόμμα του οποίου ηγείται, (ΑΚP, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), μεσολάβησε μια αρκετά μακρά περίοδος ημερών κρασιού και λουλουδιών στη λεγόμενη «συντηρητική δημοκρατία» της Τουρκίας, όπου αυτή κατάφερε να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στις 20 βιομηχανικά προηγμένες χώρες του κόσμου.

Ραγδαία ανάπτυξη (4,5% σε ετήσια βάση), εντυπωσιακές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις – ιδίως στον κοινωνικό τομέα και την Παιδεία – σημαντική άνοδος του βιοτικού επιπέδου, τιθάσευση του πληθωρισμού που είχε φθάσει κάποτε στη δεκαετία του ΄90 έως και τα 100%, έργα υποδομής που έδωσαν δουλειά σε εργατικά χέρια και μία πολύ θετική εικόνα προς τα έξω που νοηματοδότησε την απαραίτητη ώθηση για την έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.το 2005, είναι μερικά από τα πιο αξιόλογα επιτεύγματα Ερντογάν

Προσέδωσε ακόμα στον Ερντογάν το κύρος ενός ρηξικέλευθου, δραστήριου και πραγματιστή ηγέτη που είχε εξουδετερώσει το στρατιωτικό κατεστημένο, άκρως επικίνδυνο για την δημοκρατία, και οδηγούσε τη χώρα του ταχέως προς τον πλήρη εξευρωπαϊσμό της, κοινό όνειρο των καλοπροαίρετων Ευρωπαίων αλλά και ευσεβή πόθο των Τούρκων που κατατρύχονταν από το πλέγμα της «ευρω – απόρριψης». (Θα θυμάστε ίσως τη σθεναρή και πείσμονα αρνητική στάση της Αυστριακής ΥΠ.ΕΞ. κυρίας Ούρσουλα Πλάσνικ κάθετης ενάντια στην τουρκική ένταξη στην ΕΕ, αλλά και τις θεατρινίστικες αποχωρήσεις από τις Βρυξέλλες τού Ερντογάν και του τότε ΥΠ.ΕΞ.και κατόπιν προέδρου της Δημοκρατίας, – παρά τις έντονες αντιδράσεις της στρατιωτικής ελίτ – , Αμπτουλάχ Γκιουλ επειδή εθεωρείτο φανατικός Ισλαμιστής.

Τα Σκάνδαλα του AKP.

Κι όμως ακόμα και τότε το καθεστώς Ερντογάν δεν πατούσε σε στέρεο έδαφος όταν ξέσπασαν τα περιβόητα σκάνδαλα, όπως οι ψευδοσυνωμοσίες του Εργκένεκον και της Βαριοπούλας, όπου τα επιβαρυντικά στοιχεία κατά των αντικαθεστωτικών αποδείχθηκαν ψευδή, αβάσιμα ή κατασκευασμένα και όλοι οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν. (Ας σημειωθεί ότι πολλοί από αυτούς ευθύνονται για τους διωγμούς Κούρδων, Αρμενίων και Αριστερών, αλλά και αρκετοί ήταν αθώοι).

Αφετέρου, το κόμμα ΑΚP εμφάνισε τα πρώτα σημάδια της αποσύνθεσής του, μέσω της διαφθοράς και της αποκάλυψης σκανδάλων το 2013 στα οποία είχαν εμπλακεί ο γιος του Ερντογάν, Μπιλάλ και τέσσερις τουλάχιστον στενότατοι συγγενείς υπουργών που παραιτήθηκαν αλλά παραπονέθηκαν ότι και ο Ερντογάν όφειλε να παραιτηθεί: λαθρεμπόριο χρυσού, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, πελατειακές σχέσεις ήταν μερικές από τις δραστηριότητες στις οποίες είχαν ενεργό ανάμιξη. Στις αποκαλύψεις σκανδάλων διαδραμάτισαν σημαίνοντα και αποφασιστικό ρόλο και οι καταγγελίες που έκανε ο πρώην φίλος κληρικός Γκιουλέν σηματοδοτώντας και την οριστική ρήξη των μέχρι τότε καλών σχέσεων μεταξύ Ερντογάν και Γκιουλέν.

Μεγαλεία και μανία καταδιώξεως

Δύο ενέργειες του Ερντογάν καταδεικνύουν εναργώς τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του καθώς και την τρέλα του μεγαλείου που τον διακατέχει: α) Η ανέγερση του «Λευκού Ανακτόρου» (ΑΚ Saray) χτισμένου σε λόφο στις παρυφές της πρωτεύουσας Άγκυρας, μεγαλύτερου σε έκταση από τον Λευκό Οίκο αλλά και το Κρεμλίνο, αποτελούμενου από 1000 δωμάτια. Χονδροειδής επίδειξη χλιδής που σχολιάστηκε αρνητικά παγκοσμίως και παραπέμπει – στο «Xanadu», όχι του ποιητή Κόλεριτζ – αλλά σε αυτό του σκηνοθέτη του «Πολίτη Κέιν» του Ορσον Γουέλς.

β) η Η εν χορδαίς και οργάνοις και παρά τις ενστάσεις από το Ισραήλ εκτόξευση κατασκοπευτικού δορυφόρου παρακολούθησης της γης που φέρει και την ονομασία «Gokturk – 1» (Ακολουθούν οι εκτοξεύσεις Gokturk 2 και 3 εν ευθετώ χρονώ).

Ο Ερντογάν εδώ αυτοαναγορεύεται σε οργουελικό «Μεγάλο Αδελφό» αποκτώντας ένα εργαλείο προηγμένης τεχνολογίας και υψίστης ακρίβειας για να χρησιμοποιείται από τις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά και για να αστυνομεύονται οι πολίτες, με την ικανότητά του αποστολής ευκρινών φωτογραφιών ανά 90 λεπτά. Γιατί όμως αυτή η πρεμούρα απόκτησης του υπερσύγχρονου δορυφόρου;

Ο Ερντογάν κατατρύχεται από ένα φοβικό σύνδρομο και θέλει να εξοντώσει την πηγή των επιθέσεων στη χώρα του που δεν είναι λίγες. Το «μάτι – δορυφόρο» το χρειάζεται κατεπειγόντως. Ο νους του πάντα πηγαίνει στον Γκιουλέν και όχι εντελώς αδικαιολόγητα, αφού ο Γκιουλέν έχει αναγορευτεί σε δημοφιλή ηγέτη, διεθνούς ακτινοβολίας, ήπιων τόνων και μετριοπαθούς ισλαμικής ιδεολογίας.

«Χισμέτ», Γκιουλέν και «Paralel Dovlet»

Ο πανούργος Γκιουλέν έχει κτίσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία που αποτελεί κάρφον εις τον οφθαλμόν του υπερσουλτάνου. Από την εποχή των καλών σχέσεων που διατηρούσε με τον Ερντογάν είχε παρεισφρήσει σε κρατικούς οργανισμούς –ιδιαίτερα σε αστυνομία και δικαστικό σώμα – σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Ερντογάν να μιλάει για «Οργάνωση Παράλληλου Κράτους» (Paralel Devlet Yapilanmasi), διαπράττοντας λεξικοσημασιολογικό λάθος αφού η φράση «Παράλληλο κράτος» διατηρεί μία οιονεί καλόσημη έννοια: ενέργειες προς το συμφέρον τού κατεστημένου κα σχεδόν πάντα με τις ευλογίες της ελίτ. Εντελώς αντίθετα, δηλαδή από την θεώρηση του Ερντογάν που προφανώς εννοεί «κράτος εν κράτει», αυτό που ουσιαστικά πέτυχε ο Γκιουλέν. και τώρα ενεργεί εκ του ασφαλούς από την Πενσιλβάνια των ΗΠΑ όπου έχει αυτοεξορισθεί αλλά δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο.

Μέχρι τώρα ο θεολόγος – κήρυκας Γκιουλέν έχει οργανώσει ένα αληθινό κράτος εν κράτει: ΜΜΕ (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος, τηλεόραση, ραδιόφωνο), ενώ στην παιδεία έχει ιδρύσει πολλλά « charter schools» ιδιωτικά «σχολεία επιλογής» που επιδοτούνται από το κράτος με λιγότερα χρήματα από ό,τι τα κρατικά, αλλά έχουν το δικαίωμα επιλογής της διδακτέας ύλης και λειτουργούν σε Ευρώπη και ΗΠΑ κυρίως με μεγάλη επιτυχία. Στα εν λόγω σχολεία δίνεται πολύ ιδιαίτερη έμφαση στη διδασκαλία των θετικών επιστημών, μαθηματικά, Φυσική, Χημεία.

O Γκιουλέν έχει ένα δικό του τρόπο να προσεγγίζει τους πιστούς: το κλάμα. Ολοφυρόμενος πετάει ακόμα και το κοράνι στους πιστούς του, εάν δει ότι έχουν απορίες με το περιεχόμενό του, Τα κατά το μάλλον ή ήττον μελοδραματικά ξεσπάσματά του γεμίζουν τα ταμεία του με χρήματα γιατί οι ευαίσθητοι Μουσουλμάνοι συγκινούνται από τους κλαυθμούς και οδυρμούς του

Όλες οι δραστηριότητες – που δεν είναι καθόλου λίγες – οργανώνονται από το «Χιζμέτ» (Υπηρεσία) που έχει κατορθώσει να παρεισδύσει σε χώρους εντός και εκτός της Τουρκίας και τελεί υπό την άτυπη ηγεσία του Γκιουλέν ο οποίος διατηρεί χαμηλό προφίλ. Υπάρχουν «Γκιουλενιστές», «Γκιουλενιστικός» αλλά όχι «Γκιολενισμός», ως ιδεολογία. Εκτός από τον έντονο αντικομουνισμό του ο Γκιουλέν προτιμάει να εμφανίζεται σαν μία απολίτικη θρησκευόμενη προσωπικότητα

Κερδίζει σε δημοφιλία από τη σαφή θέση του υπέρ του διαθρησκευτικού διαλόγου και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις τόσο με την Καθολική Εκκλησία όσο και με τον Βαρθολομαίο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Επίλογος

Σχεδόν σύσσωμος ο παγκόσμιος Τύπος υποστηρίζει πως ο Ερντογάν έχει βγει ισχυρότερος από το αδέξιο πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου, 2016, αλλά αυτή δεν είναι ακριβώς η αλήθεια. Τα δρακόντεια μέτρα που παίρνει, και η κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης τουλάχιστον, διαψεύδουν αυτή την άποψη και καταδεικνύουν το αίσθημα ανασφάλειας που τον διακατέχει.

Ο Ερντογάν έχει επιλέξει λαθεμένα την πόλωση ως ισχυρό μέσον σταθεροποίησης της ισχύος του. 50 χιλιάδες στρατιώτες, αστυνομικοί, δικαστικοί, δάσκαλοι, κυβερνήτες, κοσμήτορες πανεπιστημίων, ακόμα και υπάλληλοι σε πρωθυπουργικά πόστα, έχουν απολυθεί ή έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα..Ο ισχυρότερος άντρας της Τουρκίας δείχνει ανασφαλής, πανικοβλημένος και πολύ ευαίσθητος στην κριτική ιδίως των Ευρωπαίων και των Αμερικανών.Ο πανικός του ωστόσο τον καθιστά επικίνδυνο ιδίως για χώρες όπως η Ελλάδα, όπου μπορεί να πουλήσει ανέξοδα νταηλίκι.

Ποιο θα είναι το μέλλον της Τουρκίας με τη λίρα της να κατρακυλάει συνεχώς (αντιστοιχία αμερ. Δολαρίου έναντι τουρκ. Λίρας 3.93: Σάββατο 14/1/ 2017) και τη χώρα να διατρέχει τον κίνδυνο απομόνωσης. Ο ΥΠ.ΕΞ.των ΗΠΑ Τζον Κερί είπε ότι όσο απομακρύνεται η Τουρκία από τη δημοκρατία τόσο απομακρύνεται και από το ΝΑΤΟ. Αφετέρου η ΕΕ της έχει κλείσει ηχηρά τις πόρτες. Μέσα από αυτά τα συγκείμενα, δεν μπορεί να μιλάει – έστω και αστειευόμενος – για αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κάτι για το οποίο τα αραβικά κράτη δεν αισθάνονται καμιά νοσταλγία και ιδιαίτερα το Ιράκ έχει επιδείξει δυσανεξία στο «ενδιαφέρον» τού Ερντογάν για τη Μοσούλη.

Ο Ερντογάν υπήρξε σαφής όταν δήλωσε ότι η δημοκρατία είναι ένα τρένο από το οποίο μπορείς να κατέβεις, όποτε το αποφασίσεις. Και ο ίδιος έχει πάρει προφανώς την απόφασή του να θέσει εαυτόν εκτός τρένου. Με τι κόστος όμως;