Το επταήμερο του Διόδωρου

Μικρός το δέμας αλλά…

Δεν ξέρω τι τον έχει πιάσει τον Μπούφο μου· συνεχώς Καρυωτάκη διαβάζει και απαγγέλλει όλη την εβδομάδα –ίσως του δημιούργησε μελαγχολική διάθεση ο θάνατος του παλιού μου συναδέλφου Στάθη Ευσταθιάδη· πριν από 15 τόσα χρόνια εννοώ, όταν εγώ ήμουν νεαρός δημοσιογράφος στη «Δυνατή Φωνή» και εκείνος καταξιωμένος συντάκτης του «Βήματος».

Εντάξει, τον ζήλευα που εκείνος ήταν διάσημος και σεβαστός, ενώ εγώ άσημος και της σειράς, αλλά τον σεβόμουν και τον αγαπούσα· νομίζω πως αυτό που με προδιέθετε στον σεβασμό ήταν το ύψος του: κοντούλης, πολύ κοντός, 1,50 ήταν δεν ήταν –ολόιδιος ο μακαρίτης ο πατέρας μου στο μπόι. Εκείνος έφυγε νωρίς, ο Στάθης Ευσταθιάδης έφθασε στα 91 και εξακολουθούσε να πηγαίνει στο «Βήμα» με καροτσάκι και «Πι» αλλά πνεύμα ακμαιότατο, ώριμου ανθρώπου.

Ο,τι του έλειπε σε μπόι το αναπλήρωνε σε μάτια: πολύ μεγάλα, τεράστια και διεισδυτικά, συνήθως γελαστά, με δόση σαρκασμού πάντα στο γέλιο. Πάντα με γραβάτα, σε μήκος ανάστροφο προς το μπόι του, κατέβαινε σχεδόν μία πιθαμή κάτω από τη ζώνη και σχεδόν πάντα με λευκό πουκάμισο, καλοσιδερωμένο φυσικά.

Διπλωματικός συντάκτης αυτός, στα διεθνή θέματα εγώ, βρισκόμασταν σε ταξίδια ή σε συνεντεύξεις ξένων πολιτικών, όπου όλοι περίμεναν τι θα ρωτήσει ο Ευσταθιάδης –γιατί ήταν πάντα καίριος και τον τιμούσαν με τις απαντήσεις τους οι ξένοι. Γιατί τον ήξεραν.

-Πολλοί νομίζουν, ημερολόγιό μου, πως καλός δημοσιογράφος είναι αυτός που γράφει καλά ή μιλάει καλά στο μικρόφωνο –για τούτο και στα παιδιά που γράφουν καλές εκθέσεις φίλοι και συγγενείς τους λένε «δημοσιογράφος να γίνεις, οι συγγραφείς πεθαίνουν της πείνας». Αλλά επιτέλους έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: πεινάνε και οι δημοσιογράφοι πλέον.

Αλλά το καλό, σωστό μάλλον και ακριβές, γράψιμο είναι απλώς αναγκαίο –ο πλούτος του δημοσιογράφου είναι οι πηγές του: να τον εμπιστεύονται (ή να τον έχουν ανάγκη) άνθρωποι που θα του δώσουν πληροφορίες κατάλληλες να γίνουν πρωτοσέλιδες ειδήσεις. Ο Στάθης Ευσταθιάδης είχε πάντα τις καλύτερες πηγές για τα διπλωματικά θέματα: στην Ελλάδα, στην Αμερική, στην Ευρώπη. Αλλά όταν είσαι 65 χρόνια δημοσιογράφος στο «Βήμα», πώς να μην αποκτήσεις πολύτιμες πηγές ειδήσεων;

«Δεν θα του αρέσουν οι ψαλμωδίες», σκεφτόμουν στην κηδεία του· και ας έψελνε υπέροχα η χορωδία της εκκλησίας του νεκροταφείου Ζωγράφου, όπου τον κηδέψαμε. Γιατί όσο λάτρευε τη δυτική μουσική, κλασική και όπερα, τόσο αντιπαθούσε την ανατολική –ήταν απολύτως δυτικός, δεν συμπαθούσε γενικώς την Ανατολή και ας είχε υπάρξει Επονίτης, Μακρονησιώτης, εξόριστος στον Αη Στράτη και είχε ξεκινήσει τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία από την «Αυγή». Ή ίσως ακριβώς για αυτό· γιατί είχε γνωρίσει την Αριστερά από τα μέσα.

Διακεκριμένοι ανόητοι-ανίκανοι

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος

άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,

τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος

το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.

Πηγαίνουμε –σημαίες στον άνεμο χτυπούν –

ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

–Μπούφο, μην αυτοσαρκάζεσαι, πάνε καλά τα πράγματα: ο Παπανδρέου προσχωρεί στη Δημοκρατική Συμπαράταξη!

Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η κατάσταση. Δεν αποτελεί βάθεμα της δημοκρατίας η ανάδειξη νέας δυναστείας, να διεκδικούν την εξουσία τέσσερις αντί για τρεις ως τώρα; Αν δεν μας αρέσουν οι πολιτικοί μας, ας αλλάξουμε χώρα να βρούμε καλύτερους. Γιατί αυτούς που έχουμε, αποκλείεται να τους αλλάξουμε –ή να αλλάξουν αυτοί.

Γιατί άλλωστε να αλλάξουμε πολιτικούς όπως ο διακεκριμένος υφυπουργός Νησιωτικής Πολιτικής Νεκτάριος Σαντορινιός που, εν μέσω διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, τη βγαίνει από δεξιά και από εθνικά στους χρυσαυγίτες, απαντώντας τους σε σχετική ερώτηση πως έχει σχέδια να εποικήσει βραχονησίδες «για εθνικούς, κυρίως, λόγους»; Αν ζούσε ο καημένος ο Στάθης Ευσταθιάδης, ως γνώστης των διπλωματικών, θα έλεγε για τον υφυπουργό «πρόκειται περί επικίνδυνου ηλιθίου» –με την πολιτική έννοια των λέξεων, φυσικά, μην τον στείλει στα αυτόφωρα ο υφυπουργός. Γιατί είναι κολλητική η σχετική ασθένεια του άλλου διακεκριμένου, Πάνου Καμμένου.

Ηταν τόσο απασχολημένος με το μεγαλοφυές σχέδιό του ο επί των Νησιωτικών ώστε δεν του έμεινε καιρός να κάνει κάτι για τους πρόσφυγες στη Λέσβο που πάγωσαν μέσα στα χιόνια –ούτε και ο υπουργός Γιάννης Μουζάλας (που τον παίνευα κάποτε) έχει καιρό: είναι απασχολημένος να γίνει σωστά και δίκαια η κατανομή των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που έστειλε η Ενωση για τους πρόσφυγες.

-Βεβαίως, ούτε για τους 2-3 νεκρούς από μαγκάλια, που είχαμε τις ημέρες του μεγάλου ψύχους, ευθύνεται κάποιος πολιτικός –εφέτος· γιατί πριν 2-3 χρόνια ακούγαμε πως για τέτοια συμβάντα φταίνε οι δωσίλογοι μερκελιστές και ο αρχηγός τους Σόιμπλε που οδήγησαν τη χώρα σε ανθρωπιστική κρίση.

Η κρίση πέρασε χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ , ο ανθρωπισμός έμεινε –το λέει και το ξαναλέει ο Αλέξης Τσίπρας για την ανθρωπιά των Ελλήνων και την απανθρωπιά των πολιτικών της Δύσης. Ενώ οι δικοί μας υπουργοί είναι απλώς (πολιτικά, εντάξει;) ηλίθιοι ή ανίκανοι.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,

σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,…

Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,

έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

–Επιτέλους! Είπες και κάτι αισιόδοξο, Μπούφε!

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.

Μου απάντησε εκείνος.