Συστήνω

1. «Ταξίδι στην Ελλάδα, Αρχιτεκτονική και πολιτική στη Μεσόγειο του Μεσοπολέμου» του Πιέτρο Μαρία Μπάρντι (Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, εισαγωγή και μετάφραση Ανδρέας Γιακουμακάτος). Ο Μπάρντι ήταν ένας «στρατευμένος» κριτικός, οπαδός του φασισμού και του Μουσολίνι. Το 1933 ταξίδεψε στην Αθήνα για το Διεθνές Συνέδριο Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής. Εγραψε το χρονικό αυτού του ταξιδιού το οποίο μεταφράζεται τώρα, για πρώτη φορά, στα ελληνικά. Το γοητευτικό κείμενο είναι μια απολογία της μοντέρνας ιταλικής αρχιτεκτονικής μέσα από το πρίσμα του μουσολινισμού αλλά ταυτόχρονα είναι και μια συναρπαστική «ελλαδογραφία» –όπως γράφει ο μεταφραστής στην εισαγωγή του –που αξίζει να διαβαστεί. Καταπληκτικές οι σελίδες για τον Παρθενώνα που μας δίνουν κλειδιά ερμηνείας για το πώς το αρχαίο «στέκεται» στη μοντέρνα πόλη. Κι ακόμη, μια (επαν)ανακάλυψη της Αθήνας.

2. «Αι κλοπαί» του Στέφανου Ξένου (μετάφραση Ισμήνη-Λουίζα Ταμβακάκη, πρόλογος Γιάννης Στουρνάρας, εκδόσεις alphatrust). Τα οικονομικά απομνημονεύματα του Στέφανου Ξένου, που οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε ως τον συγγραφέα του ιστορικού μυθιστορήματος «Η ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως». Επιχειρηματίας στο Λονδίνο και από τους πρώτους εφοπλιστές ατμόπλοιων, ο Ξένος περιγράφει εδώ το πώς λεηλατήθηκε από τον άγριο καπιταλισμό του Σίτι. Ντικενσιανές πινελιές όταν περιγράφει την αρρώστιά του ή σκηνές από τους δρόμους του Λονδίνου και από τις λέσχες της βρετανικής πρωτεύουσας.

3. «Ξεχασμένα πρωτοσέλιδα, Ρεπορτάζ από τη νεοελληνική μικροϊστορία» (εκδόσεις Polaris). Ο Γιάννης Ράγκος μεταγράφει ρεπορτάζ δύο αιώνων, από το 1802 έως το 1976. Από το ναυάγιο του πλοίου «Μέντωρ» που μετέφερε μεγάλο μέρος των Γλυπτών του Παρθενώνα ως το νερό του Καματερού, από το κατασκοπευτικό θρίλερ γύρω από τον θάνατο της Δωροθέας Ντε Ροπ στην Αθήνα του Μεσοπολέμου μέχρι τον Δράκο της Βουλιαγμένης, η συλλογή αυτή μας δείχνει ότι η ζωή είναι πιο ευφάνταστη από τη μυθοπλασία. Αλλωστε, πόσα και πόσα μυθιστορήματα δεν είναι στηριγμένα σε ρεπορτάζ; Από τον Πόου και τον Θίοντορ Ντράιζερ (ακόμη περιμένουμε τη μετάφραση της «Αμερικανικής Τραγωδίας») έως τον Τρούμαν Καπότε και τον δικό μας Βασιλικό.