Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται το 2017 από τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας, της κορυφαίας λυρικής τραγουδίστριας του 20ού αιώνα, της γυναίκας που σφράγισε ανεξίτηλα τον κόσμο της Οπερας χωρίζοντάς τον σε «πριν» και «μετά». Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν ο Μουσικός Ομιλος Στυλίδας αφιερώνει στην ντίβα το εφετινό του ημερολόγιο, καθώς, όπως διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο εισαγωγικό σημείωμα, η τελευταία «έλκει το γένος της και από τη Στυλίδα και γιατί η μουσική ιστορία της Στυλίδας μας είναι για εμάς μεγάλος καημός και ακοίμητη έγνοια».
Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα λοιπόν το ημερολόγιο επιχειρεί να εντοπίσει τα όποια χνάρια της Κάλλας στην πόλη. Στις σελίδες του γνωρίζουμε το γενεαλογικό δέντρο των Δημητριάδηδων –του οικογενειακού ονόματος της μητέρας της –με όλες τις γενιές και τις χρονιές κι ερχόμαστε σε επαφή με τη Βίβλο Γενέσεως της Μαρίας Κάλλας. Στη συνέχεια μεταβαίνουμε στον Αγιο Κήρυκο Στυλίδας και στον οικογενειακό τάφο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη, προπάππου της Μαρίας Κάλλας. Οπως διαβάζουμε χαρακτηριστικά, «ο τάφος περιφράσσεται από καλαίσθητο κιγκλίδωμα που στηρίζεται σε τέσσερα κολονάκια. Στο κέντρο του τάφου υψώνεται μαρμάρινη επιμήκης βάση-στήλη. Περί το μέσον της υπάρχει ανάγλυφο στεφάνι-κόσμημα (ανθέμιο). Περί το άνω άκρον της φτερουγίζει ένα περιστέρι, ενώ στο κάτω άκρον χαράσσεται χιαστί ανάγλυφο με δύο δάδες αναμμένες. Η φλόγα τους καίει στην αιώνια μνήμη του μεταστάντος. Κάτω από το «ανθέμιο» διαβάζουμε την εξής περιγραφή: ΤΑΦΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΩΝ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΟΥ…».
Το ημερολόγιο συνεχίζει με μια περιήγηση στο ιστορικό σπίτι των Δημητριάδηδων όπου ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με τις μουσικές και τραγουδιστικές ικανότητες της οικογένειας, συνειδητοποιώντας παράλληλα ότι στη Στυλίδα στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ο μουσικός της πολιτισμός ήταν υψηλού επιπέδου και ότι το φαινόμενο Μαρία Κάλλας δεν προέκυψε τυχαία. Η κληρονομικότητα, το οικογενειακό περιβάλλον, οι μουσικές σπουδές ανέδειξαν το ταλέντο της.
«Τα δύο πρόσωπα της Ευαγγελίας, μητέρας της Μαρίας Κάλλας» είναι μια επίσης ενδιαφέρουσα σελίδα του ημερολογίου. Αφήνοντας το φιλόξενο σπίτι, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τοπικές ιστορίες και λαϊκές παραδόσεις για τη μεγάλη ντίβα της όπερας. «Αμα ο άνθρωπος πεθάνει και τύχει να βρεθεί καλός και δοξασμένος στη ζωή του, η ψυχή του δεν λιώνει αλλά ξαναγυρνάει στα μέρη που έζησε αυτή, μα και στα μέρη που ζήσαν οι δικοί της» διαβάζουμε χαρακτηριστικά. «Ετσι έγινε και με τη Μαρία Κάλλας που ‘ταν σπουδαία και δοξασμένη. Σαν πέθανε και ρίξανε τη στάχτη της στη θάλασσα, αυτή δεν έλιωσε αλλά ζωντάνεψε μέσα στο νερό και πάει σε όλα τα μέρη που έζησε αυτή, μα και στα μέρη που ζήσαν οι δικοί της: ο προπάππος, ο παππούς της, ο πατέρας, η μητέρα της. Η στάχτη έρχεται καμιά φορά το καλοκαίρι σ’ εμάς. Τη βλέπεις σαν ψιλό αλάτι να απιθώνεται γύρω στο νησάκι, από κάτου απ’ τον Αγιο Κήρυκο και να φωτοβολάει κιόλας. Δεν κάθεται για πολύ. Αγναντεύει λιγάκι το περιβόλι του προπάππου της στον Αγιο Κήρυκο με το άγαλμα κι ύστερα έρχονται τα κύματα για να την πάνε αλλού, εκεί που έζησε και χάρηκε η καρδιά της…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
