Δεν ήταν δα και τόσο εντυπωσιακό το πολιτιστικό προεκλογικό ντεμπούτο του συμπαθέστατου Κυριάκου Μητσοτάκη, με το άνοιγμά του προς τους «αστέρες» του νυκτερινού μουσικού πάλκου και ερμηνευτές των συναυλιών με το μίνιμουμ εισιτήριο των χιλίων ευρώ στο νησί των ανέμων. Στη Μύκονο με τους καταρράκτες του μεταμεσονύκτιου μαύρου χρήματος…
Ο λόγος για τον αξιότιμο Αντώνη Ρέμο, που είχε την ωριαία συνάντησή του με τον πρόεδρο της ΝΔ, στα καινούργια γραφεία του κόμματος, στην οδό Πειραιώς. Και καθώς είναι γνωστό, η συνάντηση αυτή πυροδότησε τις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων και του διαδικτύου, να την ερμηνεύσουν, ως ένταξη του Ρέμου στα ψηφοδέλτια της ΝΔ.
Το ν’ ασχοληθεί κανείς, στα σοβαρά, με αυτή τη συνάντηση, για να βγάλει ειδησεογραφικό λαυράκι, νομίζω ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ούτε για Νάνα Μούσχουρη, ούτε για Γρηγόρη Μπιθικώτση, ούτε για Μάνο Λοϊζο, Διονύση Σαββόπουλο, ή την παλαιότερη Ελένη Βιτάλη μιλάμε. Εκ του ασφαλούς όμως μιλάμε για κάποια «σύμβολα» μιας γενιάς, που μεθοδικά διαπλάστηκε στα μέτρα του απολιτικού τρόπου ζωής.
Επομένως, θα ήταν κρίμα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και κάθε έμφρονα πολιτικό ηγέτη, να χρεώνονται αυτά τα «σύμβολα» και μάλιστα σ’ αυτές τις ύπουλες ώρες του απολιτικού κισμέτ, μιας μοιρολατρείας που γεμίζει τις καφετέριες και τα μπαρ, με πανέμορφες κοπέλες και αγόρια, που θα τους άξιζαν πιο κοινωνικοί και ελπιδοφόροι προσανατολισμοί.
Κάπου γράφτηκε, ότι ο κ. Ρέμος είναι ένα «γερό χαρτί», γιατί θα συσπειρώσει τους νέους και τις νέες της ΟΝΝΕΔ. Και αν ναι, με ποια μηνύματα; Με ποιες εξάρσεις και με ποιο ταμπεραμέντο; Με ποιες ελπίδες και προσδοκίες; Τα ερωτήματα αυτά φυσικά και δεν υπονοούν, ότι η μουσική, που συγκινεί τους νέους, πρέπει να έχει το χαρακτήρα εμβατηριακής στράτευσης.
Αρκετά μας τυράννησαν οι καθοδηγητές και τα στρατιωτάκια του συστήματος της στρατευμένης τέχνης. Όπως το ίδιο υπερβολικά μας αποχαυνώνει ο αντίποδας αυτής της στράτευσης: Το άψυχο και ανέκφραστο νεοπλουτικό μεταμεσονύκτιο ξεφάντωμα με τα απογειωτικά σφηνάκια…
Οι πιο τυχερές γενιές που δεν ισοπεδώθηκαν από τον οδοστρωτήρα της πολλαπλής πολιτισμικής αμάθειας, που καλλιεργήθηκε από το απολιτικό σύστημα, ευτυχώς είναι μπολιασμένες με τα βιώματα της πολιτικής-πολιτιστικής Άνοιξης του ’60. Αυτού του κινήματος που ήταν και η αποστομωτική απάντηση τόσο στα δεσμά της σταλινικής στρατευμένης τέχνης, όσο και στα πασπαλισμένα με ψευδοχρυσόσκονη απατηλά όνειρα της μεταπολεμικής κοινωνίας των μη προνομιούχων.
Και τώρα ένα κρίσιμο ερώτημα: Ποια σχέση θα μπορούσε να έχει, με τα πολιτιστικά και κοινωνικά οράματα εκείνης της εποχής, το οποιοδήποτε τεραστίων διαστάσεων σημερινό music hall, με τις αμέτρητες πυγολαμπίδες, (κωλοφωτιές), από αναμμένους αναπτήρες και με τον γλυκανάλατο γαρδενιοπόλεμο; Ή με απλούστερα λόγια: Ποια σχέση έχει αυτή η ακριβοπληρωμένη ανόητη, άψυχη και αντιλαϊκή νεοπλουτική χλιδή, με τη συγκρότηση φιλολαϊκών και δημοκρατικών ψηφοδελτίων;
Την απάντηση, στο ερώτημα αυτό, ας τη δώσουν όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι κομματικοί σύμβουλοι, που μεσούντος του μνημονιακού Γολγοθά και της αφόρητης φτώχειας, προσπαθούν να παγιδεύσουν ψηφοθηρικά τη νεολαία στους τεχνητούς παραδείσους και στα νυχτερινά στερεώματα με τους σβησμένους εδώ και χιλιάδες χρόνια διάττοντες αστέρες. Με τα νεκρά και απατηλά πεφταστέρια…
Και μια ταπεινή επισήμανση για όσους συγκροτούν τα ψηφοδέλτια των εκλογών: «Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελάει…».
