Υπάρχει πολύ ωραία ατάκα ελληνικού κινηµατογράφου –μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σχόλιο στην ίδρυση νέου κόμματος στον χώρο της φιλελεύθερης Αριστεράς, δηλαδή του πολύπαθου Κέντρου: «Αχουου, θα τραβήξω τις κοτσίδες μου, θα σκίσω τις νταντέλες μου».
Κι άλλο ένα νέο κόμμα, φρέσκο κόμμα, νεοφανές κόμμα, πρωτότυπο κόμμα, κι άλλη μια προσπάθεια έκφρασης μέσα στον συνωστισμό. Από ποιον; Από τους νέους, τους φρέσκους, τους πρωτότυπους: Φλωρίδη, Διαμαντοπούλου, Ραγκούση.
Η ιδέα για το νέο κόμμα συνοψίζεται σε μία φράση: «Προσβλέπουμε να γίνουμε το νέο κίνημα για την ενότητα της Προοδευτικής Παράταξης». Νέο κίνημα δεν θα γίνουν, καθώς είναι παλαιοί και δοκιμασμένοι. Εχουν δεκαετίες ο καθένας τους στην πολιτική, στην κεντρική και σε περιφερειακές σκηνές. Το άλλο, όμως; «Για την ενότητα»; Ποια είναι η ενότητα, μακριά από την εστία του ΠαΣοΚ; Εν ολίγοις, αν ήθελαν να είναι σωστοί με τον εαυτό τους και με τους ψηφοφόρους, θα έλεγαν «Προσβλέπουμε στη διατήρηση της μπαγιατίλας για τη διάσπαση του κεντρώου χώρου».
Το τρίο των δοκιµασµένων πολιτικών, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έχει πρόθεση να κάνει περιοδεία και να μιλήσει για την ανάγκη ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου από το μηδέν. Τούτο θυμίζει τη λεζάντα του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη «Με το Μηδέν και το Απειρο να συμφιλιωθούμε» αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό ρεαλισμό. Δεν είναι μηδενικά η Διαμαντοπούλου, ο Φλωρίδης και ο Ραγκούσης, τουναντίον καταγράφουν μακρές σταδιοδρομίες. Εχουν οπαδούς τους οποίους οργανώνουν κάτω από ταμπέλες, φόρουμ, συνδέσμους, ό,τι να ‘ναι.
Εχουν λίστα με αποτυχίες και επιτυχίες, με καλές και κακές στιγμές. Με λίγα λόγια, έχουν κάνει τον κύκλο τους.
Αναρωτιέται κανείς γιατί οι τρεις πρώην υπουργοί του ΠαΣοΚ στροβιλίζονται γύρω από το κόμμα αντί να μπουν απευθείας μέσα και να κάνουν το νέο ξεκίνημα μαζί με τους πρώην συντρόφους τους και όσους άλλους αποτελούν τον περίφημο κεντρώο χώρο. Μόνοι τους δεν θα μπορέσουν να σταθούν, κι αν νομίζουν ότι μπορούν να σταθούν και ελπίζουν να λάβουν αξιόλογο ποσοστό, μάλλον έχουν χάσει την ικανότητα ανάλυσης της ιστορικής στιγμής. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι να επιχειρούν με παράκαμψη να ξαναμπούν στο μαντρί. Γιατί, όπως σοφά είχε πει ο σοφός δεξιός, όποιος βγαίνει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος.
Οι τρεις πρώην υπουργοί δεν έχουν κάτι νέο να κομίσουν ιδεολογικά ή διαχειριστικά. Εχουν εξαντλήσει τις ευκαιρίες τους, έχουν καταναλώσει το πολιτικό τους περιεχόμενο. Θα ήταν, βεβαίως, πολύ σκληρό να τους πει κάποιος να πάνε σπίτι τους επειδή είναι άχρηστοι. Δεν είναι άχρηστοι, απλώς έχουν εξαντλήσει την υπομονή των ψηφοφόρων. Θα μπορούσαν, βεβαίως, να βοηθήσουν με την εμπειρία τους μέσα από έναν θεσμό ή στη δομή ενός κόμματος. Να δουν τα λάθη τους, να τα καταγράψουν, να τα αναλύσουν, να τα κωδικοποιήσουν και να τα κάνουν αφήγημα για τις επόμενες γενιές. Θα μπορούσαν να μοιραστούν την εμπειρία τους στο κομμάτι της διοίκησης, δηλαδή να ερμηνεύσουν τη δράση τους και να εξηγήσουν στους νεότερους τι δεν πήγε καλά, γιατί δεν έγινε μεταρρύθμιση, γιατί παρέδωσαν διαλυμένη Ελλάδα.
Οι τρεις πρώην υπουργοί δεν θέλουν τον ρόλο ενός Νέστορα. Θέλουν το σταριλίκι της Αννας Καλουτά, να είναι μπροστά στα φώτα της δόξας, να έχουν ρόλο επιτελικό και όχι συμβουλευτικό. Οι σταρ του ΠαΣοΚ λένε πάνω κάτω τα ίδια, όλοι τους. Η Φώφη Γεννηματά τούς φαίνεται άχαρη. Ο Κώστας Σκανδαλίδης τούς φαίνεται πολύ πρακτικός, καθόλου θεωρητικός. Ο Παύλος Γερουλάνος τούς φαίνεται αστός και ψυχρός. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος τούς φαίνεται φαταούλας και υπερόπτης. Ενδεχομένως να έχουν όλοι δίκιο για όλους, να έχει περάσει η εποχή τους, να έχουν τελειώσει. Θα τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα όσο λειτουργούν ατομικά και διασπαστικά. Ισως αυτό είναι το καλύτερο δώρο για τον τόπο…
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
