Μια ακόμη- ίσως η τελευταία – ιστορική ευκαιρία για λύση του κυπριακού δράματος βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γενεύη αυτές τις μέρες.Ελπίδες υπάρχουν, η διάθεση από την ελληνοκυπριακή πλευρά είναι δεδομένη,αλλά τίποτε δεν είναι απλό, τίποτε δεν είναι σίγουρο. Ο απρόβλεπτος παράγοντας Ερντογάν, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις και στην εσωτερική τουρκική πραγματικότητα,μπορεί να δημιουργήσει τα απαραίτητα εμπόδια για να εξυπηρετήσει τη δική του προσωπική στρατηγική, τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες.
Είναι σημαντικό ωστόσο ότι για πρώτη φορά μετά το 1960 – με εξαίρεση ίσως το τραυματικό σχέδιο Ανάν – που βρίσκονται ανοιχτά πάνω στο τραπέζι όλα τα θέματα που διχάζουν τη μεγαλόνησο.Από το θέμα της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων μέχρι το κομβικό θέμα των εγγυήσεων, απόρροια της τουρκικής επέμβασης και κατοχής .Αν και οι εκπρόσωποι της διεθνούς κοινότητας μιλούν για σύμφωνο ασφαλείας και όχι για εγγυήτριες δυνάμεις, είναι σαφές ότι το πρόβλημα είναι σημαντικό και η επίλυση του απαιτεί σε κάθε περίπτωση, ένα αμοιβαία αποδεκτό συμβιβασμό.
Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να ισχύουν σήμερα μονομερείς εγγυήσεις ,όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Πρέπει να επιτευχθεί ένα πολυμερές σύστημα ασφάλειας, που θα περιλαμβάνει και την Ευρωπαϊκή Ένωση με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα λήξης,στο βαθμό που θα εφαρμόζεται η όποια συμφωνία επιτευχθεί.
Η χθεσινή συνομιλία Τσίπρα – Ερντογάν αφήνει ανοιχτό το θέμα της μετάβασης των δύο ηγετών στη Γενεύη, στο βαθμό που θα έχουν γεφυρωθεί οι υπάρχουσες διαφορές στις συνομιλίες Αναστασιάδη- Ακιντζί.Η δυναμική για λύση υπάρχει, όπως εκτιμά και η ελληνική κυβέρνηση.Από την άλλη μεριά ο κ.Τσίπρας με δήλωση του προδιέγραψε ότι η Γενεύη είναι ένα βήμα,αλλά όχι το τελευταίο, αφού επεσήμανε ότι » έχει διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει κλείσιμο της διαδικασίας στη Γενεύη».
Πέρα από τις όποιες ενστάσεις ή αμφιβολίες πρέπει να είναι σαφές σε όλους ότι τα βήματα που έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες δεν πρέπει να πάνε χαμένα για μια φορά ακόμα.Αρκεί να επικρατήσει η λογική και το αμοιβαίο συμφέρον.Ποτέ ένας συμβιβασμός -ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με ένα στρατό κατοχής – δεν είναι εύκολος. Είναι όμως αναγκαίος ,γιατί όπως έχει αποδείξει η ιστορία ,κάθε χαμένη ευκαιρία, οδηγεί την επόμενη σε χειρότερη αφετηρία.
ΤΟ ΒΗΜΑ
