Θα ευδοκιμήσει το 2017 η απειλή κατά των ΜΜΕ;

Το άθλιο 2016 βαρύνεται και με το παραλίγο κλείσιμο «Βήματος» και «Νέων» και γενικά του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Ενας αιώνας προσφοράς όχι μόνο στην ελληνική δημοσιογραφία αλλά και στην ιστορία του τόπου απειλείται, καθώς η λύση του προβλήματος εκκρεμεί.

Μακεδονομάχος ο ιδρυτής του άλλοτε Συγκροτήματος και σήμερα ΔΟΛ Δημήτριος Λαμπράκης, συμπρωταγωνιστής στο εθνικό έπος δίπλα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, υπήρξε αποφασιστικός παράγων ακόμα και στη μεταπολεμική οικονομική αναγέννηση μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, παίρνοντας την ιστορική απόφαση, αυτός, ένας σημαιοφόρος των φιλελεύθερων ιδεών, να στηρίξει μαζί με μία ομάδα διαπρεπών κεντρώων πολιτικών (Εμμανουήλ Τσουδερός, Κ. Τσάτσος, Ευ. Αβέρωφ, Γρ. Κασιμάτης κ.ά.) την ανάδειξη στην κυβέρνηση του νεοσυσταθέντος Ελληνικού Συναγερμού υπό τον Στρατάρχη Παπάγο. Η πρωτοβουλία αυτή υπήρξε η αφετηρία της οικονομικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας με πρώτο εμπνευστή της τον Σπύρο Μαρκεζίνη και αμέσως μετά τον δημιουργικότερο μεταπολεμικό ηγέτη Κωνσταντίνο Καραμανλή, στην υλοποίηση του τότε αποκληθέντος οικονομικού θαύματος της οκταετίας 1957-1965 που δυστυχώς αποσιωπάται και ως εκ τούτου αγνοείται ακόμα και από τους στηρίζοντες τη Νέα Δημοκρατία. Η τολμηρή αυτή πρωτοβουλία του Δημητρίου Λαμπράκη –που φάνηκε ακατανόητη και επικρίθηκε και από τον κεντρώο χώρο –είχε τεράστιο οικονομικό κόστος για τον ΔΟΛ, καθώς η μεγάλη μάζα των αναγνωστών των εφημερίδων του προσκαίρως δεν τις ακολούθησε. Ομως ο Δ. Λαμπράκης, μολονότι προέβλεπε τις οικονομικές επιπτώσεις, δεν δίστασε να πληρώσει βαρύ τίμημα προκειμένου να σωθεί ο τόπος από την ακυβερνησία που συνεπάγονταν οι βραχύβιες πολυκομματικές κυβερνήσεις, ως αποτέλεσμα της απλής αναλογικής. Ενός εκλογικού συστήματος που εκτρέφει τις αρχηγικές φιλοδοξίες των περισσότερων πολιτικών μας έως και σήμερα αλλά συνεπάγεται ακυβερνησία.

Αυτή την κρίσιμη περίοδο έκαμα εγώ τα πρώτα μου δειλά βήματα ως δόκιμος συντάκτης του «Βήματος» (ο αρχαιότερος πια σήμερα στον ΔΟΛ μαζί με τον Πέτρο Λινάρδο και τον Στάθη Ευσταθιάδη), για να συνεχίσω πολύ σύντομα την παράλληλη πορεία μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» κατά τη μεταπολεμική του περίοδο (πρωτοκυκλοφόρησε το 1926) ως επί 32 χρόνια διευθυντής του μετά τον Παναγιώτη Τζαννετάκη και τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο. Ενός εντύπου που από το 1954 έως και τα πρώτα χρόνια της δεύτερης χιλιετίας διέπρεψε στο στερέωμα του ελληνικού οικονομικού Τύπου και όχι μόνο.

Ο βαθμιαία αναδειχθείς πια σε θεσμό Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, σχολείο πλειάδας κορυφαίων δημοσιογράφων και βήμα για τις λαμπρότερες προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου, ξένισε σε μιαν ακόμα δύσκολη ιστορική στιγμή, όταν η κήρυξη της δικτατορίας των συνταγματαρχών δεν οδήγησε σε διακοπή έκδοσης των εφημερίδων του όπως επέλεξαν άλλοι εκδότες. Σ’ αυτήν τη δύσκολη απόφαση, που επικρίθηκε από τους εύκολους σχολιαστές δυσερμήνευτων αποφάσεων, θα αναφερθώ την επόμενη Κυριακή αφού σημειώσω ότι επέλεξα γι’ αυτό το μικρό χρονικό που αναφέρεται στον ΔΟΛ να αναδείξω και να προσπαθήσω να εξηγήσω κάποια από τα θεωρούμενα σκοτεινά σημεία της ιστορίας του που, όπως αποδεικνύεται, δεν δικαιολογούν την εύκολη κριτική σε βάρος τού επί δεκαετίες κορυφαίου δημοσιογραφικού οργανισμού της χώρας πριν η οικονομική κρίση τον περιλάβει στα θύματά της.