Στις 25 Μαρτίου εφέτος δεν θα γιορτάσουμε μόνον την εθνική μας εορτή αλλά και τα 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ, που ως γνωστόν μετεξελίχθηκε στη συνέχεια σε Ευρωπαϊκή Ενωση, σηματοδοτώντας έτσι τον αρχικό στόχο για μια στενότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών-μελών όχι μόνο στον οικονομικό αλλά και στον πολιτικό τομέα. Η εορταστική επέτειος θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη, όπου το 1957 είχε υπογραφεί η ομώνυμη Συνθήκη. Η ειρωνεία όμως της όλης υπόθεσης είναι ότι τον ίδιο μήνα στις Βρυξέλλες θα ξεκινήσουν και οι διαπραγματεύσεις για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Πρόκειται για το περιώνυμο Brexit που θα αποτελέσει ένα αποφασιστικό πλήγμα στην ευρωπαϊκή ενότητα, που κλονίζεται ούτως ή άλλως από τα συνεχή τρομοκρατικά κτυπήματα, τις αυξανόμενες προσφυγικές ροές και την άνοδο του εθνικολαϊκισμού και της Ακροδεξιάς.
Τι έχει λοιπόν απομείνει σήμερα από το μεγάλο πείραμα που εγκαινιάσθηκε στη Ρώμη το 1957; Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει πάει περίπατο όχι μόνο η βαθμιαία ενοποίηση αλλά και το πνεύμα αλληλεγγύης που υποτίθεται ότι θα αποτελούσε τη βάση του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος, που είχε ως στόχο την ενίσχυση των δημοκρατικών ιδεωδών, τα ανοικτά σύνορα και την οικονομική ευημερία. Αυτά ακριβώς που την περίοδο αυτή απειλούνται, θυμίζοντας άλλες τραγικές περιόδους της ευρωπαϊκής ιστορίας. Και πιο συγκεκριμένα την περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων του 20ού αιώνα, όταν η παρατεταμένη οικονομική ύφεση οδήγησε τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σε μια στροφή προς την Ακροδεξιά και τον φασισμό. Τηρουμένων των αυτονόητων ιστορικών αναλογιών είναι αυτό που δυστυχώς επαναλαμβάνεται και σήμερα. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα παραδοσιακά κεντροδεξιά κόμματα στρέφονται τώρα ακόμη δεξιότερα, για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη απειλή των ακροδεξιών πολιτικών σχημάτων.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα στη Γαλλία και στη Γερμανία (δύο χώρες στις οποίες θα διεξαχθούν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2017) και όπου η μεν Μαρίν Λεπέν θεωρείται βέβαιο ότι θα μετάσχει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ενώ συνεχώς αυξάνεται η επιρροή της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία, υποχρεώνοντας την Ανγκελα Μέρκελ να παίρνει τώρα αποστάσεις από την πιο ανοικτή φιλελεύθερη πολιτική που είχε ακολουθήσει τα προηγούμενα χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Φρανσουά Φιγιόν ο οποίος, ούτως ή άλλως, υπήρξε πάντοτε ένας γνήσιος δεξιός γάλλος καθολικός. Η πολύπλευρη κρίση στον ευρωπαϊκό χώρο έχει θέσει στο περιθώριο τις παραδοσιακές δυνάμεις της Χριστιανοδημοκρατίας και της Σοσιαλδημοκρατίας των δυτικών χωρών και ενισχύει τη λαϊκίστικη Ακροδεξιά στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Πολωνία, Ουγγαρία κ.λπ.), όπου αυταρχικά καθεστώτα έχουν διαδεχθεί τα κομμουνιστικά του παρελθόντος. Κατόπιν όλων αυτών, διερωτάται κανείς τι ακριβώς θα εορτάσουν στις 25 Μαρτίου στη Ρώμη οι ευρωπαίοι ηγέτες.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
