Ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε διατυπώσει την απορία: Αφού και εγώ και ο Μακάριος υπογράψαμε στη Ζυρίχη το 1959 τις ίδιες συμφωνίες για την Κύπρο, δεν καταλαβαίνω γιατί εκείνος χαρακτηρίστηκε εθνικός ήρως και εγώ… προδότης!
Το Κυπριακό πρόβλημα υπήρξε ανέκαθεν αφορμή πολιτικών συγκρούσεων στην Ελλάδα. Επί δεκαετίες κυριάρχησε στον δημόσιο βίο. Σήμερα, έρχεται και πάλι στην επιφάνεια και προκαλεί ανησυχίες.
Πόσο πιθανή είναι μια πολεμική σύγκρουση στους ουρανούς του Αιγαίου; Το ερώτημα προκύπτει ως συνέπεια της πολιτικής του τούρκου προέδρου Ερντογάν και της αναγκαστικής «απαντήσεως» των Αθηνών.
Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν θέλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα εσωτερικής πολιτικής της χώρας του ανεμίζοντας τις κόκκινες σημαίες πάνω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ταυτοχρόνως, προσπαθεί να αποκομίσει διπλωματικά οφέλη από μια συνάντησή του με τον έλληνα πρωθυπουργό –που δεν έγινε.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αθήνα αρνείται συνάντηση κορυφής με την Αγκυρα και ουδέποτε υπήρξε ελληνοτουρκική επαφή ανωτάτου επιπέδου που να απέδωσε καρπούς.
Αντιθέτως, μοιάζει να είναι μάλλον χρήσιμες οι εκ του μακρόθεν επαφές. Παράδειγμα, οι ελληνοτουρκικές συναντήσεις κορυφής το φθινόπωρο του 1967 στον Εβρο που απέληξαν στην ταπεινωτική απόσυρση την ελληνικής μεραρχίας που στάθμευε στην Κύπρο.
Βεβαίως, τα χρόνια περνούν. Και είναι πάντοτε επίκαιρη η φράση του Γεωργίου Παπανδρέου για την «αναγκαστική ειρήνη» στο Αιγαίο: Αν η Αγκυρα αποφασίσει να εισέλθει εις το τρελοκομείο, τότε θα εισέλθουμε και εμείς.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ