Ο ΔΟΛ, εμείς και η χρεοκοπία

Τέτοιες μέρες και υπό το βάρος των δικών μας ευθυνών, αυτές που αναλογούν στον καθένα, αναζητούμε απαντήσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Πώς είναι δυνατόν το συγκρότημα που μας αγκάλιασε, μας ανέδειξε, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, και «Το Βήμα», για το οποίο εργαστήκαμε μερόνυχτα, να απειλούνται, να είναι στο χείλος του γκρεμού…

Γυρνώντας λοιπόν τον χρόνο πίσω όλοι όσοι βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή των γεγονότων (λόγω ειδικότητας οι οικονομικοί συντάκτες) θυμόμαστε ότι το 2008 όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers υποστηρίζαμε ότι το τσουνάμι θα χτυπούμε και την εύθραυστη ελληνική οικονομία. Κάποιοι μειδιούσαν… Ούτε το 2009, όταν τα σημάδια αποτυπώθηκαν στα οικονομικά μεγέθη και στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, κανείς ήθελε να πιστέψει ότι η χώρα μπαίνει σε μεγάλη περιπέτεια, ότι βαδίζει προς τη χρεοκοπία.

Ολοι ήθελαν να πιστεύουν ότι «μπόρα είναι, θα περάσει». Ακόμη και μετά την προσφυγή στο ΔΝΤ και την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το 2010 θεωρούσαν ότι σε δύο, το πολύ τρία χρόνια θα βγαίναμε από την κρίση.

Τι κι αν η οικονομική ιστορία δίδασκε ότι χώρες που χρεοκόπησαν μία φορά, απειλούνται με δεύτερη χρεοκοπία και ότι για να ορθοποδήσουν χρειάζεται να περάσει περίοδος επτά μέχρι 10 ετών.

Αυτή την πραγματικότητα πολλοί αρνήθηκαν, με πρώτους τους πολιτικούς που επένδυσαν στην αποτυχία κάθε προσπάθειας διάσωσης, ώστε να έρθουν αυτοί στην εξουσία.

Αυτό έκανε η Νέα Δημοκρατία σε βάρος του ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό έκαναν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας σε βάρος της ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και του ΠαΣοΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Το ίδιο επιζητούν σήμερα η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, στον συρρικνωμένο πλέον κεντρώο χώρο.

Οι πολιτικοί και το σκηνικό που διαμορφώθηκε τα τελευταία αυτά χρόνια λειτούργησαν ως πολλαπλασιαστής της κρίσης. Με αποτέλεσμα να διαλυθεί το τραπεζικό σύστημα, να καταρρεύσουν ακόμη και υγιείς επιχειρήσεις μόλις έκλεισαν οι στρόφιγγες χρηματοδότησης και να εκτοξευθεί ο αριθμός των ανέργων σε 1.200.000 ανθρώπους (!)

Δυστυχώς από τη λαίλαπα δεν ξεφύγαμε κι εμείς, ίσως γιατί ο φακός της πολιτικής ήταν παραμορφωτικός, ίσως γιατί δεν αντιδράσαμε εγκαίρως σε αυτά που βλέπαμε να έρχονται, ίσως γιατί δεν πιστέψαμε από την αρχή της κρίσης ότι η μοναδική γραμμή ήταν «εθνική» και όχι «κομματική», ώστε να βγούμε το ταχύτερο από την εποχή των μνημονίων.

Το μόνο που μένει είναι να ευχηθούμε, για όλους, ένα καλύτερο 2017.