Πρωταγωνιστείτε στις «Επικίνδυνες σχέσεις» στο Θέατρο Αλμα σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Τι σας γοητεύει στο έργο; «Συμμετέχω σε έναν κόσμο τον οποίο στην πραγματική μου ζωή ποτέ δεν θα συναναστρεφόμουν. Ανθρωποι άλλα λένε, άλλα εννοούν, παίζουν με τις ζωές των άλλων και κινητοποιούνται από τον φθόνο, τη ζήλια, την εκδίκηση, τα ερωτικά πάθη. Ολα αυτά είναι τόσο ξένα προς εμένα… Παράλληλα, όμως, μου ασκούν τρομακτική γοητεία».
Η συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη πώς είναι; «Επί δεκατέσσερα χρόνια ως μοντέλο έλεγα σε όλα ναι. Τα τελευταία χρόνια ως ηθοποιός αναζητώ το γιατί. Σε αυτή τη συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη γυρίζω με έναν τρόπο στον παλιό μου εαυτό. Μόλις λάβω οδηγία την εκτελώ και αφήνω το γιατί να το εξερευνήσω αργότερα. Κάποια στιγμή, στις πρόβες θυμάμαι, ίσως από δική μου αδυναμία, δίστασα να κάνω κάτι που μου ζήτησε. Τότε με ρώτησε: «Με εμπιστεύεσαι;». Αυτό ήταν: έπεσε και το τελευταίο κάστρο».
Παράλληλα, μέχρι το τέλος Ιανουαρίου, συμμετέχετε στην παράσταση «Υπέροχος πόλεμος» σε σκηνοθεσία Τάσου Δαρδαγάνη στο θέατρο Μπιπ. «Εδώ και κάποια χρόνια έχουμε δημιουργήσει την ομάδα «Aπό εδώ και πέρα». Πρόκειται για την τέταρτη παραγωγή μας, πάνω σε ένα νέο θεατρικό έργο της Ευτυχίας Γιαννάκη. Ο Ραφαήλ, ένας άνεργος senior web architect, θα δεχτεί μια πρόσκληση από έναν παλιό συμμαθητή του για δουλειά. Θα βρεθεί σε μια τοποθεσία όπου χώρος και χρόνος χάνονται. Εκεί θα εμφανιστεί η γυναίκα του και η φίλη της γυναίκας του. Πρόκειται για πραγματικά πρόσωπα ή για φωνές μέσα στο κεφάλι του;».
Πώς ασχοληθήκατε με την υποκριτική; «Στην τηλεοπτική σειρά «Aγρια παιδιά» χρειάζονταν μια κοπέλα για να ενσαρκώσει τον ρόλο ενός ξεπεσμένου μοντέλου. Αυτός ο ρόλος δεν βρισκόταν μακριά από τη δική μου πραγματικότητα».
Τι εννοείτε; «Είχα δει ανθρώπινες ψυχές, κορίτσια πανέμορφα, να χάνονται πάνω στο άνθος της ηλικίας τους από ναρκωτικά, νευρική ανορεξία, από λάθος ανθρώπους και επιλογές».
Το μόντελινγκ, όμως, σας γνώρισε και άλλους κόσμους… «Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Στο Κέιπ Τάουν, ανάμεσα στις λήψεις που κάναμε για μια φωτογράφιση, έτρωγα ένα σάντουιτς. Το είχα μισοφάει και ήμουν έτοιμη να το πετάξω, όταν ένας πολύ αξιοπρεπής κύριος μου ζήτησε, πολύ ευγενικά, να του το δώσω, γιατί πεινούσε. Καταλάβαινες τότε ότι υπήρχε και ένας άλλος κόσμος πίσω από το μέικ απ και τα ψηλά σου τακούνια».

Βλέπατε πάντα με τόσο κριτική ματιά αυτόν τον χώρο; «Θα έλεγα ότι αν είχα κριτική ματιά θα βρισκόμουν απέξω. Ημουν, όμως, πολύ μέσα».
Σήμερα φοβάστε μην εγκλωβιστείτε ως ηθοποιός στον ρόλο της ωραίας; «Ενα μαχαίρι είναι μαχαίρι, δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει πιρούνι. Προσπαθώ να αποδώσω καλύτερα αυτό που μου δίνεται. Κάποιος, ναι, μπορεί να κάνει λόγο για ένα ακόμη μοντέλο. Θεωρώ, πάντως, ότι είναι ωραίο να έχουμε παγιωμένες απόψεις. Γιατί, αν δεν τις έχουμε, δεν μπορούμε να τις ανατρέψουμε».
Γίνατε μητέρα πολύ μικρή, στα 23 σας χρόνια. «Μικρή για την εποχή στην οποία ζούμε. Ευτυχώς, πρόλαβα να φέρω το παιδί μου στον κόσμο πριν από την κρίση. Πλέον για να γίνουμε μητέρες πρέπει να δούμε αν το επιτρέπει η σύμβαση εργασίας μας. Το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια σε ένα θεατρικό έργο και δεν το πίστευα. Τελικά, κάποια στιγμή, ως μοντέλο, αναγκάστηκα να υπογράψω ένα τέτοιο ντροπιαστικό συμβόλαιο».
Ακούγεστε θυμωμένη… «Είμαι. Ισως όταν ωριμάσω αυτός ο θυμός εξελιχθεί σε κάτι πιο παραγωγικό».
Πώς δεν θα θέλατε να είστε σε δέκα χρόνια; «Δεν θα ήθελα να είμαι όπως είμαι σήμερα. Θα ήθελα να μη δουλεύω ως ηθοποιός, να μη ζω στην πόλη. Νομίζω ότι κάνω έναν κύκλο για να φτάσω στο όνειρο από το οποίο ξεκίνησα».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ