H Πρωτοχρονιά μάς καθιστά όλους φιλοσόφους. Οπως άλλωστε και η ημέρα των γενεθλίων μας. Οπως άλλωστε –συγχωρέστε με, χρονιάρα μέρα, για την total black διάθεση –το επίγειον τέλος. Ακόμη και οικείων ξένων (ενδεικτικό στα social media το παλιρροϊκό κύμα πένθους που προκάλεσε σε πολλούς από εμάς η απώλεια του 53χρονου σταρ Τζορτζ Μάικλ ανήμερα τα Χριστούγεννα). Διότι την Πρωτοχρονιά, στα γενέθλιά μας αλλά και τις άλλες, τις απλές καθημερινές, που ο πορθμέας του Αδη παίρνει τους συνήθεις περιπάτους του, ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκείνο που ολόκληρο το υπόλοιπο έτος αποφεύγουμε σαν τη βουβωνική πανώλη: τον χρόνο.
Ειδικότερα η Πρωτοχρονιά συνήθως συνοδεύεται και από μια λουσάτη πλημμυρίδα υποκρισίας. Τσουγκρίζεις ποτήρια, θαυμάζεις τα πυροτεχνήματα, ανταλλάσσεις ευχές, επιστρατεύεις και την τελευταία ρανίδα αισιοδοξίας σου αλλά στην πραγματικότητα παλεύεις επί ματαίω με εκείνη τη γνώριμη (και ας αρνείσαι να το παραδεχτείς, σου συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα) μίνι υπαρξιακή κρίση. Σύμφωνοι, «ευτυχισμένο το 2017» (σιγά τα ωά, όλα φαντάζουν ευτυχισμένα μπροστά στην υπερφονικότητα του 2016) αλλά τα κεριά λιγοστεύουν, το τικ τακ ηχεί ανελέητο, η ηλικία παθολογικοποιείται ακόμη περισσότερο, ξέρεις πολύ καλά ότι για μια ακόμη χρονιά θα τρέχεις σαν αφηνιασμένος ώστε τα 75 σου να δείχνουν 60, τα 60 σου να δείχνουν 40, τα 45 σου 35 κ.ο.κ. Δεν είναι απλά τα New Year’s Eve Blues (η μελαγχολία της παραμονής της Πρωτοχρονιάς). Η χρονοφοβία σου είναι εδώ για να μείνει.
Το ενδιαφέρον είναι πως ούτε καν η επτάχρονη οικονομική κρίση δεν κατόρθωσε να τη θεραπεύσει. Ισα ίσα, η ανασφάλεια μοιάζει να την επιδεινώνει. Σε πληγώνει που ο χρόνος κυλάει έτσι άδοξα, χωρίς να τον συνειδητοποιείς, με τον βιοπορισμό να σιγοτρώει όνειρα και γλυκές, αργόσυρτες ώρες, σχεδόν εξοργίζεσαι που παλαιότερα (τις ημέρες της ευωχίας) δεν εκτιμούσες τον χρόνο που γλιστρούσε απλά χωρίς να σου αφήνει εκδορές.
Το δε χαρούμενο, χρυσό νέον έτος αφικνείται με τα δικά του δώρα. Εναν π.χ. ειδικευμένο στον «ageism» (γηροφοβία) Πρόεδρο των ΗΠΑ που πολέμησε την αντίπαλό του με «συνωμοσίες περί εύθραυστης υγείας» και δηλώσεις του τύπου «…της λείπει η νοητική και σωματική αντοχή που απαιτείται για την αντιμετώπιση του ISIS. Και όλων των άλλων εχθρών μας». Δεν είναι, όμως, μόνο η τραμπική ρατσιστική ρητορική που σκληραίνει τη στάση εναντίον εκείνων που δίνουν τη μάχη με το ρολόι.
Ηδη το 2017 δείχνει να φέρνει ειδήσεις που φανερώνουν τη γενικότερη τάση όχι τόσο να πατάξουμε τον πανδαμάτορα χρόνο, αλλά να τον ρουφήξουμε με επαναφορτιζόμενο σκουπάκι χειρός. Δεν επαρκούν πλέον οι πλαστικές επεμβάσεις, το μπότοξ, οι ευγονικής τεχνοτροπίας selfies και οι λοιπές «beauty work» τεχνικές. Στο ειδικό τεύχος του «Wired» με τίτλο «Τhe World in 2017» («Ο κόσμος το 2017») καταγράφεται η νέα τάση στο Χόλιγουντ. Oι CGI σκάνερ αναλαμβάνουν να «παγώσουν» το πρόσωπο και το σώμα ενός σταρ μια δεδομένη χρονική στιγμή. «Είναι το σύγχρονο ισοδύναμο του να δημιουργείς ένα εκμαγείο σε φυσικό μέγεθος» λέει στο βρετανικό περιοδικό ο Τρεντ Κλάους, ειδικός στα visual effects στη λονδρέζικη Lola VFΧ, την εταιρεία που ανέλαβε το πρωτοποριακό de-aging (αποηλικιοποίηση) του Μπραντ Πιτ στην ταινία «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» (2008). «Γιατί να χάνεις χρόνο στο γυμναστήριο όταν οι τέλειοι κοιλιακοί μπορούν να προστεθούν ψηφιακά;».
Λέω να τελειώσω αυτή την ελαφρώς παραληρηματική παρθενική στήλη της χρονιάς με κάτι που είχε γράψει ο αμερικανός συγγραφέας Χ. Τζάκσον Μπράουν τζούνιορ (το οποίο, ομολογώ, με έχει στοιχειώσει από τότε που το πρωτοδιάβασα και, όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, δεν κατευνάζει αλλά υποδαυλίζει περαιτέρω τη χρονοφοβία μου): «Εχεις κάθε ημέρα στη διάθεσή σου ακριβώς τον ίδιο αριθμό ωρών που είχαν και η Ελεν Κέλερ, ο Λουί Παστέρ, ο Μιχαήλ Αγγελος, η Μητέρα Τερέζα, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Τόμας Τζέφερσον και ο Αλμπερτ Αϊνστάιν».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
