Η Ελλάδα κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται

Στο οικονομικό πεδίο η Ε.Ε. βαδίζει με ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Το έλλειμμα πολιτικής ενοποίησης στο οικοδόμημα της Ευρώπης έχει σημαντικές και πολλαπλές επιπτώσεις. Η πολιτική ισχύς της ηγεσίας των ευρωπαϊκών θεσμών αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο από τις εθνικές στρατηγικές των κρατών –μελών. Ιδιαίτερα στις μεγάλες προκλήσεις οικονομικές, ενεργειακές, περιβαλλοντικές, μετακινήσεις πληθυσμών καθώς και στη συμμετοχή της ΕΕ στις παγκόσμιες εξελίξεις, η ευρωπαϊκή ηγεσία βρίσκεται στο «έλεος» του τριγώνου ΗΠΑ –Ρωσία –Κίνα. Η Ευρώπη μας βρίσκεται σε κατάσταση μεσοπολέμου. Μοιάζει γηραιά ήπειρος με ένα μεγάλο υπερωκεάνιο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα από προβλήματα, έχοντας στο τιμόνι ασθενή και αδύναμο καπετάνιο. Οι λαοί έχουν την ευθύνη να αναδείξουν ηγεσίες που να έχουν αρετή και τόλμη για να ανασυγκροτήσουν το μοναδικό ιστορικά αρχιτεκτόνημα της Ε.Ε.

Σ’ αυτή τη μεγάλη εικόνα, η χώρα μας συνεχίζει να θαλασσοδέρνεται στις φουρτούνες των μνημονίων, της αξιολόγησης κρατώντας προς το παρόν το κεφάλι έξω από το νερό. Σαν τον ναυαγό απλώνει το χέρι να πιαστεί από κάποια σανίδα σωτηρίας από τους θεσμούς, τους εταίρους μας και το Δ.Ν.Τ. Η Ελλάδα κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται. Κουράσθηκε όμως ο κόσμος αυτή την επώδυνη εξάρτηση. Έδωσαν επανειλημμένα οι πολίτες εντολή για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, αλλά το μόνο που άλλαξε εδώ και δύο χρόνια είναι η αλλαγή του ονόματος της Τρόικας σε «κουαρτέτο», «θεσμοί». Καταφέραμε μάλιστα τις συνεδριάσεις –διαπραγματεύσεις να τις κάνουμε στο HILTON (πληρώνοντας) και όχι στα Υπουργεία δωρεάν. Αυτή ήταν η μεγάλη ρήξη της κυβέρνησης πριν την υπογραφή του 3ου μνημονίου!!! Από εκεί και πέρα όλα πέρασαν

στον αυτόματο πιλότο. Τελείωσαν οι αυταπάτες για κατάργηση των μνημονίων με ένα άρθρο. Σήμερα βολοδέρνουμε με την αξιολόγηση και τα «σούρτα –φέρτα» από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα της Ευρώπης. Τη μία καταγγέλλουμε τους δανειστές στο εθνικό ακροατήριο, την άλλη ικετεύουμε τους θεσμούς να ελαφρύνουν το χρέος. Δεν λέμε να ισορροπήσουμε. Και σαν να μην έφτανα αυτά τα εθνικά μας θέματα, μπήκαν σε θερμή ζώνη. Οι γείτονές μας αμφισβητούν συνθήκες –σύνορα –νησιά και η μεγάλη εθνική πληγή της Κύπρου δεν λέει να κλείσει.

Η κατάστασή μας είναι ιδιαίτερα εύθραυστη και επικίνδυνη. Το χάσμα της κυβέρνησης από την κοινωνία και τους παραγωγικούς φορείς όλο και διευρύνεται. Οι κυβερνώντες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν αλλάζουν οι πραγματικές συνθήκες ζωής με κινήσεις –ασπιρίνες προς το κοινωνικό σώμα και τους κατοίκους των νησιών μας που βουλιάζουν από την προσφυγιά. Η κατάσταση χρειάζεται σοβαρή και υπεύθυνη αντιμετώπιση. Το θέαμα και ο «πόλεμος» των κινήσεων, οι απανωτές δηλώσεις για ομηρικές μάχες στις διαπραγματεύσεις, δεν λύνουν το πρόβλημα, αντίθετα δημιουργούν σοβαρά προβλήματα εμπιστοσύνης.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Πρέπει να βάλουμε φρένο στην παρακμή. Ο κρατικός δανεισμός έχει δημιουργήσει σχέσεις κυριαρχίας και εξάρτησης μεταξύ της χώρας μας και των ευρωπαϊκών κρατών, ως δανειστών. Σ’ αυτές τις συνθήκες και μάλιστα όταν η νομοθετική εξουσία ελέγχεται από τους δανειστές η κυριαρχία της χώρας περιορίζεται. Συνέπεια η Δημοκρατίας μας να γίνεται πιο φτωχή και ανίσχυρη και αυτό συμπαρασύρει όλους τους κεντρικούς θεσμούς της Πολιτείας μας. Είναι επείγουσα ανάγκη για την οργάνωση ενός εθνικού –κοινωνικού διαλόγου. Είναι καιρός για εθνική αυτογνωσία και πάνω από το παραταξιακό ή ατομικό συμφέρον να θέσουμε το εθνικό συμφέρον. Το κρίσιμο διακύβευμα σήμερα είναι η ίδια η χώρα μας:

Είναι πρωταρχικό ζήτημα γι’ αυτό να γνωρίσουμε και να συμφωνήσουμε για το μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και μετά να αναζητήσουμε λύση για να βγει η χώρα από την κρίση.. Η σημερινή κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΟ –ΑΝΕΛ) αν πιστεύει πραγματικά ότι με τη συγκρουσιακή τακτική που ακολουθεί θα λύσει το πρόβλημα της χώρας αυταπατάται οικτρά. Ήδη το καμπανάκι των δημοσκοπήσεων παγιώνει τόσο τη φθορά του Αλ. Τσίπρα, όσο και του

κόμματός του. Το κομματικό και κοινοβουλευτικό δυναμικό εμφανίζεται μονάχα στην ΤV και σπάνια στον χώρο της παραγωγής και της κοινωνίας. Η εκλογική βάση συρρικνώνεται συνεχώς. Η μόνη διεύρυνση στελεχών που γίνεται είναι στο επίπεδο του διορισμού σε διάφορες θέσεις του κρατικού μηχανισμού του ΔΣ Νοσοκομείων και Κοινωφελών Οργανισμών.

Δεύτερο ζήτημα είναι το απλοϊκό και επικίνδυνο αφήγημα της κυβέρνησης που θεωρεί όλο τον χώρο της αντιπολίτευσης, ως παλιό υλικό που πρέπει να «τελειώνουμε μαζί του». Αυτός ο ηγεμονισμός του εθνοσωτήρα θυμίζει άλλες εποχές. Ο τόπος έχει ανάγκη την ενέργεια και τη συμμετοχή της κάθε δημοκρατικής παράταξης που επιλέγουν οι πολίτες. Στο ίδιο καράβι όλοι μας είμαστε επιβάτες. Η κυβέρνηση δεν κυβερνά μόνο για τους ψηφοφόρους της. Πρέπει να εκφράζει ολάκερο το έθνος και τον λαό. Ξέχασε φαίνεται η κυβέρνηση τις υποσχέσεις περί διαρκούς κοινωνικού διαλόγου με τους παραγωγικούς φορείς, τις επαγγελματικές ενώσεις, τις περιφέρειες, τα συνδικάτα κ.α. Η κοινή διαπίστωση ότι η συμμετοχή του λαού στα κοινά είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί της αστικής δημοκρατίας είναι ανίσχυροι και εν υπνώσει. Η κοινωνική δημοκρατία γίνεται όλο και φτωχότερη.

Τρίτο ζήτημα η πολυπόθητη Ανάπτυξη και οι περιζήτητες επενδύσεις για να διευρυνθεί η παραγωγική βάση, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, που παραμένουν τα μεγάλα ζητούμενα για το σταμάτημα της παρακμής. Γι’ αυτό πρέπει να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας. Το επιχειρηματικό πεδίο στην Ελλάδα είναι αφιλόξενο, είναι ναρκοθετημένο με δυσβάσταχτους φόρους και ακριβό χρήμα.

Τέταρτο ζήτημα η αντιμετώπιση της παθογένειας του πελατειακού κράτους –λάφυρο της εκάστοτε κυβέρνησης. Ανάγκη άμεση ενός σύγχρονου κράτους στρατηγείου για την Ανάπτυξη και τη διανομή.

Πέμπτο ζήτημα η ορθολογική αντιμετώπιση του επαναπροσδιορισμού του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, καθώς και το πλαίσιο της παραγωγής και της διανομής για την ικανοποίηση των αναγκών της χώρας και των πολιτών. Ούτε κρατισμός, ούτε αχαλίνωτος φιλελευθερισμός και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Σ’ αυτό το κρίσιμο κύκλο των ζητημάτων χρειάζονται κατεπείγουσες λύσεις. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι η παλινόρθωση της Ν.Δ. στην εξουσία είναι λύση. Ούτε βέβαια και η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να δώσει λύση με τον τρόπο που διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Δύο χρόνια στην εξουσία αντί να διαμορφωθεί ένα κλίμα σταθερότητας, βεβαιότητας και ασφάλειας, μία νότα ελπίδας για να πάνε τα πράγματα καλύτερα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη δυσαρέσκεια (80%) αποστασιοποίηση (52%) και ανασφάλεια των πολιτών.

Πρέπει όλοι μας να δημιουργήσουμε μία νέα αφετηρία:

Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι υπάρχει λύση στην πολύπλευρη κρίση της χώρας μας και πρέπει να επιχειρηθεί. Μπορούμε να αλλάξουμε ρότα στα πράγματα αντί απλά να κάνουμε διαπιστώσεις και να ζωγραφίζουμε τη δύσκολη πραγματικότητα. Να συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε ότι ο δημόσιος λόγος οφείλει να είναι ρεαλιστικός, λογικός, συναινετικός, να ενώνει και να αξιοποιεί όλες τις δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις. Ήδη ο χώρος της διανόησης και άλλων δημιουργικών δυνάμεων σκορπίζουν ελπίδες ότι ο τόπος μας έχει το ανθρώπινο δυναμικό για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Να ενεργήσουμε όχι ως κίνημα αγανακτισμένων, αλλά ως δύναμη κοινωνική και πολιτική με δημόσιο λόγο και ευθύνη. Να συγκροτήσουμε ένα κοινωνικό και πολιτικό προοδευτικό κίνημα πολιτών από πολιτικό προσωπικό, (νέο και παλιό) ανθρώπους της παραγωγής και της διανόησης στη βάση ενός εθνικού προγράμματος ανασυγκρότησης παραγωγικής και θεσμικής της χώρας.