Αν το σκεφτείτε, είναι εξοργιστικό. Και υποδηλώνει με τον πιo ξεκάθαρο τρόπο γιατί η Ελλάδα βρίσκεται από το 2010 στον μνημονιακό κορσέ και παραμένει κολλημένη στην λιτότητα ενώ όλες οι άλλες χώρες που μπήκαν μετά από εμάς στα μνημόνια ( Ιρλανδία, Πορτογαλία , Κύπρος ) όχι μόνο «ξεπέταξαν» μέσα σε δυο χρόνια τις μεταρρυθμίσεις που είχαν αναλάβει αλλά βρίσκονται ήδη στην ανάπτυξη.
Ποιο είναι εξοργιστικό; Μα το ότι δεν βάζουμε με τίποτα μυαλό! Οι κυβερνώντες τουλάχιστον. Το ότι από τη μία μεριά ο υπουργός των Οικονομικών κ. Τσακαλώτος απολογείται στους δανειστές επειδή η κυβέρνηση – αντίθετα απ όσα έχει δεσμευτεί γραπτώς η χώρα – αιφνιδίασε τους πάντες για το βοήθημα προς του συνταξιούχους. Παρά το ότι δυο μέρες πριν, ο υπουργός των Οικονομικών μετείχε στο Eurogroup και δεν ανέφερε τίποτα!
Και την ίδια στιγμή, ο Πρωθυπουργός κ.Τσίπρας στην ακριβώς αντίθετη πολιτική κατεύθυνση από τον υπουργό του, σε περιοδείες ανά την Ελλάδα διακηρύσσει ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει το κυριαρχικό δικαίωμα να διαθέτει όπου εκείνη νομίζει το πλεόνασμα που προέκυψε από τις θυσίες του ελληνικού λαού και δεν θα δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Κατηγορεί, μάλιστα, την αντιπολίτευση ως «yesman» του Σόιμπλε.
Με άλλα λόγια, αντί η κυβέρνηση να τρέχει για να κλείσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τη δεύτερη αξιολόγηση, να πετύχει την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης Ντράγκι και την δοκιμαστική έξοδο της χώρας στις αγορές δημιουργεί αντιγερμανικό κλίμα. Και επιτίθεται στον «εκπρόσωπο του κακού» τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών ενώ ποντάρει πάλι σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα επανερχόμενη στο γνωστό χιλιοπαιγμένο παιχνίδι, « αντιστασιακοί κατά γερμανοτσολιάδων».
Όμως εκ των πραγμάτων η στάση αυτή της κυβέρνησης Τσίπρα λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία που φέρνει κοντύτερα τις εκλογές. Διότι όσο περισσότερο διαρρηγνύονται οι σχέσεις εμπιστοσύνης του Βερολίνου με την Αθήνα τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να είναι σκληρότερο το τελικό πακέτο των μέτρων που θα προτείνουν οι δανειστές στον κ. Τσίπρα για την εκπλήρωση των στόχων μετά το τέλος του μνημονίου- Ιούνιος 2018.
Όμως, όσο σκληρότερα τα μέτρα ,τόσο μικρότερες είναι οι πιθανότητες της κυβέρνησης Τσίπρα να τα αποδεχτεί στη σημερινή δυσμενή συγκυρία αλλά και της ΚΟ των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να τα ψηφίσει: είναι βέβαιο ότι μια κυβερνητική απόφαση για νέα μείωση συντάξεων και του αφορολόγητου τα έτη 2019-20, όπως ζητεί το ΔΝΤ, θα εξάτμιζε περαιτέρω τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Το χειρότερο: έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα κι η κυβέρνηση έχει μόνη της στριμωχτεί στη γωνία, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διαφυγής για τον κ.Τσίπρα χωρίς σοβαρό κόστος γι αυτόν και τη χώρα. Δηλαδή είτε θα κάνει άλλη μία εντυπωσιακή κυβίστηση αποδεχόμενος τελικά τους σκληρούς όρους που βάζουν οι δανειστές, είτε θα το γυρίσει στο «τσάμικο» επιλέγοντας ξανα κάποιο αντιευρωπαϊκό διχαστικό πυροτέχνημα που θα οδηγήσει την Ελλάδα σε οριακές καταστάσεις .
