Ο Γιώργος Λύρας μαζί με τη θεατρική ομάδα «Μπουλούκι» παρουσιάζει τη «Στέλλα Βιολάντη» (Ερως Εσταυρωμένος) του Γρηγορίου Ξενόπουλου, συνεχίζοντας να σκηνοθετεί έργα του ελληνικού ρεπερτορίου που δεν ανεβαίνουν συχνά. Είχε προηγηθεί ο «Βουρκόλακας» του Αργύρη Εφταλιώτη.
«Την υπόθεση του έργου την πήρα απ’ τη ζωή. Οχι μόνο στη Ζάκυνθο και στην Επτάνησο, αλλά και στην Αθήνα, στην Πάτρα, ερωτευμένα κορίτσια φυλακίζονταν εκείνο τον καιρό σε σοφίτες και καταγώγια ως να ξεχάσουν, να αρνηθούν την απαγορευμένη τους αγάπη ή να πεθάνουν» έγραφε σχετικά ο ίδιος ο Ξενόπουλος. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λύρας εξηγεί γιατί επέλεξε αυτό το έργο και γιατί είναι τόσο σημαντικό.
«Θεωρώ ότι το έργο αυτό έχει πολύ σημαντική θέση στην ελληνική δραματουργία. Είναι ορόσημο. Αλλάζει το θέατρο. Ουσιαστικά είναι το πρώτο αστικό δράμα που μεταφέρει τη δράση στο σαλόνι. Ο Ξενόπουλος είχε σαφή επιρροή από τον Ιψεν. Αν και δεν είχε δει τα έργα του στη σκηνή, τα είχε διαβάσει. Ηξερε ξένες γλώσσες. Εκείνη την εποχή ο Ιψεν ήταν στο ζενίθ του, παιζόταν πολύ στη Γαλλία. Μάλιστα ο Ξενόπουλος είχε κάνει μια διάλεξη για τον Ιψεν πριν από παράσταση με έργο του, από τον θίασο Ταβουλάρη.
Ο Ξενόπουλος με τη Στέλλα Βιολάντη είναι ουσιαστικά ο πρώτος συγγραφέας που προσπαθεί να κάνει μια στροφή και να επικοινωνήσει με τα μεγάλα ρεύματα της εποχής του. Και πράγματι έχει συγγένειες με τη «Νόρα» το έργο του. Κάποια στιγμή η Στέλλα λέει ότι δεν τη χωράει το σπίτι και ότι θέλει να φύγει. Μιλάμε για την Ελλάδα του 1901.
Ενας ακόμα λόγος που κάνει το έργο άξιο να ανεβαίνει και να ξαναανεβαίνει είναι το θέμα του, το ουσιαστικό του θέμα: Γιατί το ερωτικό μοτίβο είναι μια επίφαση για να ξετυλίξει την αφήγησή του για την ελευθερία του ατόμου και το δικαίωμά του στην επιλογή. Η Στέλλα δεν θέλει οπωσδήποτε να πάρει τον Χρηστάκη. Θέλει να μπορεί να επιλέξει. Δεν είναι απλά μια ερωτική ιστορία. Εχει αρετές υψηλές τεχνικής αφήγησης, με σασπένς που ακόμα κι αν ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος, το παρακολουθούμε. Δεν είναι μια ερωτική ιστορία της εποχής. Αλλωστε ο ίδιος ο Ξενόπουλος μας αποκαλύπτει στο τέλος ότι ο έρωτας της Στέλλας ήταν μια πλάνη. Γράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος ότι «η Στέλλα πεθαίνει με τη γλυκιά πλάνη πως την έχουν αγαπήσει». Ηταν ένας άδικος θάνατος.
Αντιμετωπίσαμε το έργο σαν μην έχει συγκεκριμένη καταγωγή, ούτε ελληνική ούτε από άλλη χώρα. Ούτε βέβαια σαν ηθογραφία. Το τοποθετούμε σε ουδέτερο χώρο και χρόνο. Τονίσαμε τις αρετές, τις σχέσεις, τους ρόλους, τα ζητήματα και προσπαθήσαμε να το τοποθετήσουμε ποιητικά, στην περιοχή του μύθου».
πότε & πού: Θέατρο Χώρα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνικά-κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης.
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου.
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου.
Παίζουν: Ευγενία Δημητροπούλου, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Ηλίας Λατσής, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Δημήτρης Παπανικολάου, Αθηνά Σακαλή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
