Γράφω τριάντα συναπτά χρόνια στα «Νέα» και στο «Βήμα».

Τα διαβάζω, συμφωνώ ή διαφωνώ, το δηλώνω και βλέπω κάθε φορά την γνώμη μου δημοσιευμένη.
Έχω δικαστεί και έχω αθωωθεί για «συκοφαντικό» άρθρο μου που δημοσίευσαν τα «Νέα», έχω νεκρολογίσει τη μάνα μου, έχω κάνει πολλούς εχθρούς και λίγους φίλους.
Οι εφημερίδες αυτές μου έχουν δώσει και μου έχουν πάρει (για τους ζηλόφθονες) κύρος.

Είναι ο καθρέφτης μου, τόσο όσο και τα ποιήματά μου.

Πώς λοιπόν, σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή, να μην κάνω ό,τι θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι έκτακτοι συνεργάτες τους: να δηλώσω όχι την (τυπική) συμπαράσταση αλλά την αγωνία μου;

Κυρίως για τους φίλους που δουλεύουν νυχθημερόν εκεί.
Και δεν μου κάνει εντύπωση πως την ίδια γνώμη είχαν πολλοί (και μέσα στη Κυβέρνηση…)

Αλλά πώς να μην λαμβάνεται υπ’ όψιν η ελευθεροτυπία;