Η πολιτική (και όχι μόνον) εξουσία ποτέ δεν βλέπει με καλό μάτι τη δημοσιογραφία, ιδίως δε, όταν η δεύτερη κάνει καλά τη δουλειά της. Και όσο μεγαλύτερη και εντονότερη επίθεση δέχεται ένα οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης από την εξουσία, όπως συμβαίνει, ειδικά τον τελευταίο καιρό, με «Το Βήμα» – και όχι μόνον – συνήθως, αυτό σημαίνει ότι, τελικά, μάλλον εκπληρώνει σωστά το καθήκον του: να ενημερώνει, να ελέγχει, να μην σκύβει το κεφάλι στο εκάστοτε «γκουβέρνο»…
Αυτό δεν σημαίνει ότι και τα μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε στις πλάτες μας ευθύνες, λάθη, ολισθήματα, ενίοτε σημαντικά και ουκ ολίγα. Σπανίως όμως οι εξουσίες ενοχλούνται από αυτά – ενίοτε δε τα καλοδέχονται και τα βλέπουν με πολύ καλό μάτι, για προφανείς και ευνόητους λόγους.
Σημαίνει όμως ότι όταν τέτοια χαρακτηριστικά χρησιμοποιούνται από την εξουσία ως πολιορκητικές μηχανές για την άλωση ή και τη διάλυση μέσων ενημέρωσης, ο αληθινός στόχος είναι πάντοτε άλλος: είναι η συρρίκνωση του πυρήνα της ελευθερίας του Τύπου. Ουσιαστικά, πολιορκείται μια αποφασιστικά κρίσιμη παράμετρος της ίδιας της Δημοκρατίας.
Η ελευθερία του Τύπου δοκιμάζεται το τελευταίο διάστημα όσο ποτέ στη Μεταπολιτευτική Ελλάδα. Και αυτή την πραγματικότητα πρέπει να τη λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης, ανεξαρτήτως των όποιων, συχνά ορθών και δικαιολογημένων, επιφυλάξεων έχουν απέναντι σε δημοσιογράφους και μέσα.
Γιατί η προσπάθεια φίμωσης του Τύπου δια της πλαγίας οδού δεν έχει άλλο αληθινό στόχο παρά την ίδια τη Δημοκρατία. Και όσο μια τέτοια προσπάθεια πετυχαίνει, τόσο ανοίγει και η όρεξη εκείνων που την επιχειρούν. Όχι κατά μέσων και δημοσιογράφων, αλλά κατά της λειτουργείας της ελεύθερης ενημέρωσης.
Ευτυχώς πάντως, όπως όλα δείχνουν, δεν τα καταφέρνουν: εφημερίδες με παράδοση πολλών δεκαετιών που μέσα από τις σελίδες, τα κείμενα και τις υπογραφές τους έχει διέλθει η ζώσα ιστορία του τόπου σε πολύ δύσκολες ώρες πολύ σκληρών περιόδων, δεν είναι εύκολοι στόχοι.
Η αίσθηση του καθήκοντος, η βούληση της ελευθερίας του λόγου και η αποφασιστικότητα της εκπλήρωσης του χρέους, δεν κάμπτονται τόσο εύκολα, όταν υπάρχουν εγγεγραμμένα στον γενετικό κώδικα της συνείδησης θεσμών και ανθρώπων που τιμούν την ιστορία και την αποστολή τους.
Γιατί, πάνω απ’ όλα, όσο μεγαλώνει η πίεση, τόσο περισσότερο καθίσταται ζήτημα Δημοκρατίας…
