Το επταήμερο του Διόδωρου

Τέτοιες ημέρες εθνικής ομόνοιας είχαμε να δούμε από το καλοκαίρι του 2015, τότε που 220-250 βουλευτές ενέκριναν τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα με τους δανειστές. Την Πέμπτη ήσαν λιγότεροι, αλλά δεν υπήρχε ούτε μία αρνητική ψήφος: 196 βουλευτές ενέκριναν το πουρμπουάρ προς τους συνταξιούχους, οι υπόλοιποι έκαναν βόλτες στους διαδρόμους ή δήλωναν απλώς «παρών» ή απείχαν –συνδικαλιστικά κόλπα, από αυτά που τα ξέρουν καλύτερα από όλους οι συριζαίοι.

Ούτε ένας βουλευτής, έστω για δείγμα, δεν είπε «είναι ντροπή, δεν συμφωνώ να μοιράσετε 617 εκατομμύρια για να κερδίσετε μερικά ψηφουλάκια, καταψηφίζω». Διότι μέγιστη υποχρέωση του πολιτικού είναι να μη στερηθεί η χώρα, ο λαός, το έθνος, τις υπηρεσίες του. Αρα πρέπει να εκλέγεται, άρα πρέπει να μοιράζει λεφτά, θέσεις, αξιώματα για να κερδίσει ψήφους –ή, αν είναι στην αντιπολίτευση, να μην εμποδίζει την κυβέρνηση να το κάνει.

–Πώς ήθελες δηλαδή να κερδίζονται οι εκλογές; Με βία και νοθεία;

–Γιατί όχι, Μπούφο μου; Σε ποιους ασκούσαν ιστορικά βία οι κοτζαμπάσηδες, οι βενιζελικοί, οι βασιλικοί, οι κομμουνιστές, οι εθνικόφρονες για να αποκτήσουν ή να κρατήσουν την εξουσία; Οχι γενικώς στον λαό, στους πολιτικούς αντιπάλους τους: βουλευτές, πολιτευτές, κομματικά στελέχη –οι απλοί ψηφοφόροι έβλεπαν πού είναι η δύναμη και πήγαιναν με αυτή να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ηταν το πολιτικό προσωπικό πάνω από 5% του πληθυσμού; Ε, αυτοί την πλήρωναν! Τώρα όμως την πληρώνουμε όλοι.

– Σιγά μην παραδεχθεί ο Τσακαλώτος πως ζήτησε συγγνώμη!

Επωφελείς συμφωνίες

Και βέβαια δεν θα το παραδεχθεί –αλλά δεν τον νοιάζει κιόλας: ο ΣΥΡΙΖΑ με το τέχνασμα να μοιράσει λεφτά τους έσυρε όλους στον ντορό του. Δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν, απέδειξε πως ηγεμονεύει πολιτικά, τέτοια που είναι η πολιτική ζωή. Το μήνυμα είναι: μη μας λέτε τυχάρπαστους και τυχοδιώκτες, δεν είστε καλύτεροι από εμάς, λεφτά που δεν υπάρχουν θέλετε να μοιράζετε για να κερδίζετε ψήφους.

Και καλά κάνει η Γεννηματά για πάρτη της και για το κόμμα της –τέτοιους πολιτικούς έχουμε, με αυτούς θα πορευτούμε. Αλλωστε, εγώ δεν θέλω να γίνουν εκλογές· θέλω να ισορροπήσουμε πρώτα στα βάθη που μας έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε άβυσσο, αν εμπλακούμε σε προεκλογικές αναμετρήσεις.

Ούτε η ΝΔ προφανώς μπορούσε να καταψηφίσει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι είτε δέσμιος της παιδείας του είτε δέσμιος του κόμματός του, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τι τους κόστιζε όμως στο Ποτάμι να ψηφίσουν θαρραλέα «Οχι» αντί να απέχουν;

Δεν μπορούν να δουν πέρα από την πολιτική μύτη τους οι πολιτικοί μας –συνεχώς οσφραίνονται εκλογές οι αντιπολιτευόμενοι, ανασχηματισμούς οι συμπολιτευόμενοι. Με αυτά ζουν, ως εκεί φθάνουν. Καρφάκι δεν τους καίγεται αν η ιδιωτική οικονομία έχει καταρρεύσει, αν η χώρα δεν μπορεί να παράγει πλούτο ώστε να δημιουργούνται δουλειές και εισοδήματα.

Δεν θα γίνει από τη μία ημέρα στην άλλη αυτό, εδώ που έχουμε φθάσει –αλλά πώς να πείσεις ότι σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο όταν αποφασίζεις (ή δεν αντιστέκεσαι στην απόφαση) να πάρουν και «βοήθημα» αυτοί που απορροφούν το 10% του ΑΕΠ χωρίς να προσφέρουν πια απολύτως τίποτα, όταν στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι μόλις 2%, ενώ ταυτόχρονα έχει τα πρωτεία στην ανεργία και στην ύφεση;

Είναι όμως πολλοί οι συνταξιούχοι, 3.000.000 σχεδόν, η μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα –πώς θα συντηρηθεί όταν δεν υπάρχουν εργαζόμενοι να πληρώνουν εισφορές για τις συντάξεις; Οι πολιτικοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα, είναι πολλές οι ψήφοι, ημερολόγιό μου.

–Ολο τέτοια πετάς, αλλά όλο με την πολιτική ασχολείσαι!

Εχεις δίκιο, Μπούφο μου –πρέπει να πάρω γενναίες αποφάσεις για τον καινούργιο χρόνο. Αν υπάρξει καινούργιος χρόνος. Εδώ που φθάσαμε, τίποτα δεν είναι σίγουρο πια.